Hoe Prinsjesdag mijn leefritme in de war schopte

Leuk hoor, Prinsjesdag.
De miljoenennota lekte al uit. Dat lijkt een gang van zaken die enorm 2008 is, maar ik was blij. Af en toe denk ik dat niks meer bij het oude blijft en dan gebeurt er toch ineens weer zoiets. Het heeft iets geruststellends. Ik bied me met graagte aan om volgend jaar het lek te zijn, want de sanctie is dat je een maand lang niet over financiële zaken mag praten. En hoei, ik wil dat.

Maar waar ik het even met u over wilde hebben: Prinsjesdag heeft vanochtend mijn hele leefritme in de war gebracht. Dat had iets te maken met logistiek en iets met een buikgriepje dat zich in mijn lijf heeft verschanst. Ik zal proberen om dit niet tot in de ranzigste details te bespreken, maar het is wel van belang voor dit epistel.

Toen ik rond 7.30 uur bij de tramhalte kwam, zag ik op het informatiebord dat de tram was omgeleid vanwege Prinsjesdag. Ik moest bij een andere halte opstappen. Dat is niet handig, maar het is je plicht als Hagenaar om een beetje mee te werken op zo’n dag. Dus ik met een andere tram naar de andere tramhalte en daar stond meer, maar vooral andere, informatie op het bord. De omleiding ging in vanaf 10.00 uur.

Aha.

Dus ik weer naar de andere tram om terug te gaan naar de oorspronkelijke opstaphalte. Op dat moment ontwaakte mijn buikgriepje. Hij rekte zich eens flink uit en ging toen in mijn darmen en in mijn maag zitten (hij is denk ik schizofreen).
De andere tram kwam, maar die was zo afgekegd vol dat er mensen met één wang vacuüm tegen het raampje zaten geplakt. Er kon niemand meer bij. De volgende tram was ook vol, maar daar kon ik nog net in. Goed, ik kon me nergens aan vasthouden, maar dat loste ik adequaat op door me bij een onverwachte remming vast te grijpen aan een aantrekkelijke man naast me. Hij bleek niet alleen aantrekkelijk maar ook lief en zorgzaam, want hij heeft me de rest van het ritje zo’n beetje vastgehouden zodat ik niet omkukelde. Helaas hadden we allebei zoveel haast dat een grote liefde tot de dood er bij in schoot. Jammer.

Ik was weer terug bij de oorspronkelijke opstaphalte. Daar stond nog steeds alleen info over een omleiding en niks over 10.00 uur, maar ik was dankzij mijn overbodige ritje een stuk wijzer geworden. Het buikgriepje drukte inmiddels zwaar op mij. Ik moest zó vreselijk nodig naar de WC, maar dat kon dus niet. Het zweet brak me aan alle kanten uit en mijn gelaatskleur neigde naar paars.

Eigenlijk loopt dit verhaal niet heel spannend af, want al spoedig kwam de goede tram, kon ik – Spaans benauwd, maar toch – naar mijn werk en daar in gestrekte draf naar het toilet. En o, wat kan er veel ellende uit mijn toch niet exceptioneel grote lijf komen.
Maar goed, die details zou ik u dus besparen.

Volgend jaar neem ik geen buikgriep en wel de fiets op Prinsjesdag.