Als mens ben ik over het algemeen aardig in balans. Wanneer het me tegenzit, zet ik de schouders eronder en vecht ik terug. Ik zit niet vaak in een hoekje te treuren. Ik heb een onvermoeibaar vermogen tot relativeren.
Behalve als het onweert. Dan zit ik te shaken op de sofa. Dan ben ik ineens weer een meisje van zes, alleen in het donker. Vanaf de kast loert er een monster naar mij en onder mijn bed woont een krokodil. Met dat verschil dat het niet weg is als het licht aan gaat, want my god!!! Wat een noodweer was het gisteravond en vannacht!
Ik was dus bang. Eerst kwam mijn buurvrouw vertellen dat het netwerk van de mobieltjes uit de lucht was. Daarna zong Huub van der Lubbe op TV dat als het golft, het goed golft. Buurvrouw en ik waren het daar roerend mee eens. Want de bliksemschichten waren knetterende, lila vorken. De donder deed een gooi om op de soundtrack van de boekverfilming van “Extreem Luid en Ongelooflijk Dichtbij” te komen, want dat was het. Onze straat dreigde te veranderen in één grote massa kolkend water. (Dat laatste is niet waar. Dat is mijn gevoel voor drama).
De buurvrouw ging terug naar huis en toen begon-ie: de nacht. And what a gewéldige nacht it was. Ik lag in mijn ledikant te bibberen. Ik las een boek. Ik ging weer uit bed om een cocktailtje van pijnstillers te slikken, want ik had knallende koppijn. Ik luisterde naar mijn MP3-speler. Ik zat een tijdje op de bank. Ik deed van alles, behalve slapen. Dat lukte niet. De hele nacht niet.
Om 4.00 uur begon de toegift, zonder dat iemand “we want more” had geroepen. Ik werd er een beetje verdrietig van. Op dat moment miste ik heel erg een lief vriendje om tegenaan te kruipen. Een vriendje dat zou zeggen dat het wel weer over zou gaan en dat het niet echt eng was. Wat ik dan natuurlijk niet zou geloven, maar toch miste ik het.
En ik weet wel dat het niet echt eng is hoor. Zolang je niet onder een boom gaat schuilen of over een open vlakte gaat stiefelen kan er niet zo veel gebeuren. Maar in gedachten zie ik mezelf altijd al gewikkeld in onderkoelingsfolie toekijken hoe het brandweerkorps tracht te voorkomen dat mijn stulpje affikt, als gevolg van blikseminslag.
Ik zei het al: ik heb gevoel voor drama.
3 opmerkingen:
Haha, nou ik -ogenschijnlijk stoer- zat toch ook echt als een mietje te hopen dat m'n dakkapelletje het maar 'zou houden'. Ik zat nog te bedenken wat je moet doen als je dak er af zou waaien. Dat lijkt me namelijk best wel kut. Zekerheidshalve heb ik dus toen maar de balken stevig vastgepakt en heb zelf voor extra verstevingskruis gespeeld. Haha, nee dat is natuurlijk bullshit... maar 't kwam wel in me op. Haha, best zielig toch? :P
Grtz Martijn
btw. Leuke foto! :D -->
Mhmm, ik heb van die hele storm echt niks gemerkt. Eerlijk gezegd heb ik die nacht gewoon heel erg lekker geslapen :)
E
Heb er ook weinig van gemerkt. Ik zat in de bush in de USA naar stromende beekjes te luisteren ipv stromende regen. Anyway misschien als er geen vriendje in de buurt is toch maar de buurvrouw?? :-)
Ejoy your sunday!
Grz Bas
Een reactie posten