De laatste keer

Een tijdje terug heb ik een verhaal geschreven. De eerste zinnen waren als volgt:

'Het tegenovergestelde van liefde is niet altijd haat. Vaak is het onverschilligheid. Jou kon het niet meer zoveel schelen, maar mij nog wel een heleboel. Ik had het geweldig met je...'

Op dat moment dacht ik nog dat het niet helemaal waar was wat daar stond. Ik dacht dat het jou nog wel kon schelen. In elk geval een beetje. Omdat je me kende, dacht ik. Om alles wat er was geweest.

Of het echt gewerkt zou hebben tussen ons blijft de grote vraag. Ik wilde dat wel weten, was bereid het een kans te geven. 'Nee' is uiteindelijk ook een antwoord. Jij had liever 'vrijheid blijheid', en ik pikte dat. Het was alsof we steeds weer een tango dansten met elkaar. Boog jij af, dan brak mijn wil - en zette zich naar jouw voegen. Waarom? Omdat ik van je hield, natuurlijk.

Het verhaal dat volgde op die eerste zinnen, ging over een laatste kans en mijn bereidheid jou die te geven. Maar lief, die kans heb je nu verkeken. Ik ben geen speeltje, weet je. Jij schijnt daar anders over te denken. Jij schijnt te vinden dat je me naar believen kan aantrekken en afstoten, kan liefhebben en uitkotsen. En daar maak jij een enorme denkfout.

De tweede viool past niet bij me. Daar zoek je maar iemand anders voor. Ik verdien meer dan dit. Meer dan kutsmoesjes, dan afstandelijkheid. Meer dan schijnveiligheid. Het lag allemaal voor je klaar hoor: meer liefde dan je met twee handen vast kunt pakken. Als jij die niet wilt, houd ik nu op met het aan te bieden.

Bijna een jaar geleden gingen we nog samen uit ons dak bij het concert van Doe Maar. Nu staat hun track 'De laatste keer' hier bij mij op repeat.

De sleutel lag bij mij...

Dit was de laatste keer
Het is voorbij, ik wacht niet meer
Dit was de laatste keer
Ik red het wel, al doet het zeer
De allerlaatste keer