Bijna een jaar geleden ging ik in de Rijswijkse Schouwburg naar de “Open-dichtshow” van Jan J. Pieterse en Frank van Pamelen. Het werd om meerdere redenen een memorabele avond, waarop ik onder andere bij de heren op het podium stond en daarbij zo diep zonk om J. een beetje te kakken te zetten voor de rest van het publiek. Dat dit zelfs nú nog gevolgen zou hebben, dat had ik niet kunnen bevroeden. Voor het opfrissen van geheugens, klik hier.
De naweeën begonnen vorige week zondag, toen J. me bij de voordeur vroeg of ik mijn sleutels bij me had en ik ondanks mezelf erg moest lachen en zei dat ik zó’n herhaling van zetten nou ook weer niet nodig vond. Het was haast bevrijdend om er gewoon om te kunnen lachen. Niet dat de situatie nog tussen ons in stond – het is allemaal al lang uitgediscussieerd en verwerkt – maar je weet nooit of zoiets nog onderhuids blijft knagen. In dat geval dus niet, dat is nu wel duidelijk.
De naweeën zetten zich zaterdagavond voort, toen ik geheel tegen elke planning in ineens naar de cabarestafette ging, die gepresenteerd werd door niemand minder dan Jan J. Pieterse. Hij had weer hilarische puntrijmpjes (“Je hebt iemand nodig, stil en oprecht, die als je bent verdronken, nog een weekje naar je dregt”), waardoor ik besloot om na afloop nog een boekje bij hem te kopen. Ik zocht er eentje uit, gaf het aan Jan om te signeren, hij keek alleen in het boekje en niet naar mij, en toen ontspon zich het volgende gesprek.
Jan: “Voor wie is het?”
Ik: “Nou zeg, weet je dat niet meer?”
Jan (keek me eindelijk aan): “Hééé!!"
Ik: “Huh?” (had deze reactie niet verwacht)
Jan: “Jaha, ik weet het!! Tenminste, ik weet het niet, maar ik weet het!!” (dit is vrouwenlogica, dus Jan is metroman).
Ik: “Anne, ik was toen…”
Jan (gaat onverstoorbaar verder): “Jij was toen bij de Open-dichtshow! In ehm…”
Ik: “Rijswijk.”
Jan: “Ja! Wat leuk! Maar wat doe je hier dan?”
Ik: “Dat vraag ik me ook af.”
Jan: *lacht, signeert boekje* “Alsjeblieft. Ben je er trouwens al wel overheen?”
Ik: “Ik wel, J. niet.”
Jan: *lacht weer*
Wat ik me nu afvraag: welke status heb je als je in het openbaar (na enig aandringen) wordt herkend door een min of meer Bekende Nederlander? Kan iemand me dat vertellen?
Het maakt me wel trots hoor. Straks hoor ik er gewoon helemaal bij in de scene. Het is slechts een kwestie van tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten