Gisteren was ik het grootste deel van de dag in een uitzinnige stemming. Dat had alles te maken Peter Jan Rens en het gerucht dat hij terugkomt als Meneer Kaktus, met zijn pyjama en alles erop en eraan. De Grote Meneer Kaktus Show is een elementair onderdeel van mijn jeugd geweest, het lied vind ik nog steeds meezingwaardig, dus mijn blijdschap lijkt me duidelijk.
Helaas kwam er gisteravond een abrupt einde aan mijn jubelstemming. Voor ik ging slapen, deed ik nog even een liedje en een dansje voor de spiegel met mijn haarborstel als microfoon (ik ruïneer mijn image even, maar dit is dus iets wat ik in de beslotenheid van mijn huis soms doe). Vervolgens moest ik om mezelf lachen. En toen.
Ik schrok me kapot.
Mijn gezicht betrok.
Mijn vingers verslapten.
Mijn haarborstel kletterde op de grond.
Ik durf het hier bijna niet hardop te typen, maar ik kan er maar beter eerlijk voor uitkomen voordat jullie het zelf zien.
Ik heb een Rimpel. Een echte. Links aan de zijkant van mijn gezicht. En oké, het is een lachrimpel, maar dat maakt het alleen maar erger, omdat ik heel vaak lach en De Rimpel dus váák zichtbaar zal zijn. Mensen, ik ben 24 jaar en 10 maanden, op de dag nauwkeurig. Wat dóét die Rimpel daar?!
Daarna viel me nog iets anders op. Ik heb ook een puistje, op min of meer dezelfde plek, dus als de Rimpel zich openbaart, onttrekt hij het puistje aan het zicht. Maar… de tijd van puistjes heb ik toch allang gehad?!
Het gevolg laat zich raden: ik zit in een identiteitscrisis.
Het liefst wil ik om deze reden met een grote bokshandschoen op een door Meneer Kaktus vastgehouden kussen meppen. Daarna wil ik zachtjes huilen op datzelfde kussen.
Tot zover deze nieuwsflits. Graag een groot applaus voor deze kanjer.
Dat kan ik wel gebruiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten