Grote stappen

Het was een tijdje stil op mijn blog. Ik was bezig met Grote Stappen en Belangrijke Dingen. Er rustte een embargo op, dus hoe graag ik het ook wilde delen: het kon nog niet. Maar nu is alles in kannen en kruiken en kan ik het van de daken schreeuwen:

Ik heb een huis gekocht!
Ik heb een vast contract gekregen!

Huis

Al een tijdje was ik op zoek naar een koopwoning. Het was tijd voor die stap. De timing was wel belabberd: precies in het tijdperk van ‘gekte op de woningmarkt’ ging ik op jacht. Ik bezichtigde diverse woningen, deed een paar keer een bod en viste telkens achter het net. Totdat ik in een huis in Rijswijk stond. ‘Dit is het’, dacht ik, ‘Dit is míjn huis.’

Een paar dagen lang onderhield ik een hotline met mijn aankoopmakelaar. Een minuut voor de deadline brachten we een bod uit. Twaalf minuten later belde hij met het goede nieuws: mijn bod was geaccepteerd!

Zo’n twee weken later tekende ik het voorlopig koopcontract. De foto’s van dit moment zijn legendarisch: mijn nieuwe huis blijkt thans nog dienst te doen als konijnenhok. De huidige bewoners laten hun langoren los in de woning lopen, waarbij ze cameraatjes hebben geïnstalleerd om de beestjes in de gaten te houden. Geen grap. Op de keukenvloer lagen stukjes radijs en wortel. Verder lag er een aardige hoeveelheid stro op de vloer. Op de foto’s zie je hoe ik het contract teken te midden van een fenomenale tyfusbende, met mijn voeten in het stro.

Aan het begin van de zomer krijg ik de sleutel. Dan ga ik alle restjes Konijn het huis uit werken, een fris verfje op de muren smeren en verhuizen. Ik kijk er enórm naar uit.

Contract

Het vaste contract was een tweede mijlpaal in de afgelopen maanden. Mijn werkgever kon er eigenlijk niet omheen, maar dat maakt het niet minder gedenkwaardig. De werkgever in kwestie (een detacheringsbureau) heeft me nu ondergebracht bij het ministerie van Buitenlandse Zaken, waar ik het bijzonder goed naar mijn zin heb.

Sentiment

De afgelopen tijd dacht ik een paar keer aan een quote die ik ooit las.

“Good things come to those who work their asses off and never give up”
Want laten we wel wezen: dat is wat ik gedaan heb. Hard gewerkt, doorgezet, steeds opnieuw de schouders eronder en gáán. Ik wil er niet heel sentimenteel over doen en er vooral geen nadruk op leggen, maar ik vind het een hele prestatie.

Als ik bedenk dat ik nog geen tien jaar geleden bij voortduring tegen de barsten in mezelf aanliep…
Als ik bedenk dat ik nog maar een paar jaar geleden op de bodem van de put zat…
Als ik bedenk hoe uitzichtloos alles in die periode leek…

En als ik dan bedenk hoe ik mezelf bij elkaar raapte, de barsten lijmde, uit de put klom en werkte aan een nieuw perspectief…

Dan kan ik nu niet anders dan ontzéttend trots zijn op mezelf.
En dat mag ook wel eens gezegd worden.

I did it.