Wat begonnen is met een moment van toegeeflijkheid, is geëindigd in anderhalf jaar heen en weer treinen tussen Den Haag en Utrecht. Donderdag is dat voorbij. Tijd voor een terugblik.
Twee maanden
Het begon allemaal toen het detacheringsbureau vroeg of ik een klus van twee maanden wilde doen in Utrecht. Ik was niet onmiddellijk enthousiast, maar streek toch met mijn hand over mijn hart. De opdracht leek me leuk, ze wilden me graag hebben daar en ach… wat is nou twee maanden? Dat is voorbij voor je er erg in hebt, nietwaar? Dus ik zwichtte, zei ja, en subiet wikkelde Utrecht zijn tentakels om me heen om me voorlopig niet meer los te laten.
Want die twee maanden werden er drie. En toen acht. En toen ik zei dat ik toch weer gewoon in Den Haag wilde werken, nam Utrecht me nog wat steviger in de houdgreep. Er kwam een nieuwe klus, nóg dieper in Utrecht. Mijn leven bestond voornamelijk uit werken en ‘forenzen’. En weet u wat? Ik vond al dat gereis niet eens heel verschrikkelijk.
De lessen van een forens
Het zou egoïstisch zijn om alle opgedane kennis en expertise omtrent het forensschap voor mezelf te houden. Graag deel ik dus wat interessante wetenswaardigheden.
1. Het is niet erg om veel reistijd te hebben, mits je plezier hebt in je werk. Mijn leuke werk en fijne collega’s hebben ervoor gezorgd dat ik slechts enkele keren heb gemopperd op ‘de situatie’. Ik was lang onderweg, maar wél naar iets leuk.
2. Het is niet eenvoudig om sociale contacten op te doen in het OV. Na anderhalf jaar heb ik weliswaar een toegewijde knikrelatie met ‘de mevrouw met de lelijke rugzak’, maar van een praatje is het nooit gekomen.
3. Conducteurs doen bij voorkeur hun ronde als ik net in slaap ben gesukkeld.
4. De meeste conducteurs zijn subtiele wekkers.
5. In de trein kom je soms heel speciale figuren tegen. Zoals de wijsgeer met de wandelstok. Ik zal haar nooit vergeten.
6. De NS doet het lang niet zo slecht als boze tongen regelmatig beweren.
6a. …maar als het mis gaat, dan is het meestal ook écht mis.
7. Als je het in de spits in je hoofd haalt om lawaai te maken in de stiltecoupé, dan word je over het algemeen van drie kanten gelyncht. Ik heb dat regelmatig zien gebeuren.
8. Ik heb heel vaak gedacht dat ik was vergeten om uit te checken. In werkelijkheid vergat ik het op de kop af nul keer.
9. Utrecht – Leiden duurt acht minuten langer dan Utrecht – Den Haag, maar is wel een euro goedkoper. Rara hoe kan dat.
10. Treinreizen is als flexwerken: op een gegeven moment is er toch een plekje dat je diep van binnen aanmerkt als ‘jouw’ plekje. Ik word dan ook een beetje narrig als iemand om mijn plekje zit.
11. Joyce wil het eigenlijk uitmaken met Wouter, maar ze vindt het zo zielig voor hem, want hij is gewoon wél een heel lieve jongen. Maar Joyce ‘voelt het niet meer, snap je?’. Haar vriendin is van mening dat ze hem dan toch echt moet dumpen en dat ze niet moet ‘blijven aankloten’ als ze niet meer verliefd is op hem. Joyce koestert nog de hoop dat als ze maar gewoon weer wat vaker leuke dingen doet met Wouter, dat het gevoel dan misschien ook wel weer terugkomt. ‘Want hij is écht lief!’
11a. Gesprekken afluisteren is een van mijn favoriete bezigheden in de trein. Hoe zachter er gepraat wordt, hoe fanatieker ik afluister.
11b. Gijsbert heeft platjes!! PLATJES!!! Omdat ie op vakantie iemand anders z’n handdoek had gebruikt!!!
11c. Dat kan toch helemaal niet daarvan komen?! Of ben ik nou zo dom en naïef?
12. Nog even terugkomend op punt 6: als er een storing is dan duurt dat altijd langer dan ze op ns.nl beweren. Altijd.
13. Er zijn mensen die scheten laten in de trein. En mensen die hun nagels knippen in de trein. Dat zijn hele nare figuren die zeker naar de hel gaan.
14. Als alles meezit duurt het anderhalf uur om van mijn huis naar Kantoor te komen. Houd altijd rekening met een uitloop naar twee uur. Of naar bijna drie uur, zoals vanochtend.
Slotsom
Vanaf volgende week werk ik weer in Den Haag. Dan hoef ik nog maar twintig minuutjes te fietsen om op Kantoor te komen. Ik kan nog naar de treinen zwaaien (het nieuwe Kantoor zit op Den Haag CS), maar ik hoef er niet meer in te stappen. Ik vind het fijn. Fijn om een stuk vrijheid en een heleboel tijd terug te krijgen. Toch heb ik ook een ietwat wee gevoel in mijn maag, omdat ik mijn leuke werk en mijn fijne collega’s vaarwel zeg. Dat hoort er nou eenmaal bij als je professioneel freewheeler bent. Goed in afscheid nemen ben ik alleen nog steeds niet.
En weet u wat het allerergste is?
Ik zal nooit weten of het nog goedkomt tussen Joyce en Wouter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten