Anne in Afrika - De hemel op aarde

De afgelopen weken maakte ik een onvergetelijke reis. Startpunt was Kaapstad, eindpunt Victoria Falls. Every second was a highlight. Speciaal voor mijn blog licht ik er een paar verhalen uit.

***

Het is absoluut onmogelijk om één hoogtepunt van de vakantie te noemen. Het is een heel lijstje van grote en kleine momenten die stuk voor stuk uniek waren. Maar het bezoek aan de Okavango Delta in Botswana is zonder twijfel een van de mooiste ervaringen ooit.

De Okavango Delta werd in 2014 aangeduid als UNESCO werelderfgoed. Het is de grootste binnenlandse delta ter wereld met zeer rijke flora en fauna. Als ik zeg dat het er prachtig is druk ik me te voorzichtig uit. De Okavango Delta is een wonderschone oase. Het paradijs op aarde. En ik mocht daar zijn.

I believe I can fly
We bereikten de Delta in een propellervliegtuigje. Voor het boarden vroeg onze piloot wie er copiloot wilde zijn. Nu is het zo dat een paar groepsgenoten de dag ervoor al een scenic flight hadden gedaan in zo’n vliegtuigje, en die waren unaniem: copiloot zijn was best een beetje eng. Ik geloofde dat. Dus waarom ik precies mijn hand opstak toen er een copiloot werd gezocht… ik weet het niet. Mijn avontuurlijke ik vond het kennelijk tijd voor een beetje spanning en sensatie.

En dus zat ik even later naast de piloot voorin het vliegtuig.
Mijn groepsgenoten hadden alle vertrouwen in mij. “Please don’t kill us”, zei iemand op enigszins smekende toon. Ik beloofde dat ik mijn best zou doen. Waarvoor precies zei ik niet.

Copiloot zijn
Als copiloot is je gordel een stuk fancier dan de normale vliegtuiggordel. Het leek op zo’n driepuntsgeval waar kleine kinderen ook mee worden vastgesnoerd in hun hun fiets- en autostoeltjes. Verder heb je een heel controlepaneel voor je neus, met een heleboel schermpjes en metertjes en navigatie. En je hebt een stuur.

Overal met je tengels van afblijven is de hoofdzaak van het copilootschap. Om toch iets te doen te hebben improviseerde ik een veiligheidspraatje:

“Please take a few moments now to locate your nearest exit. In some cases, your nearest exit may be behind you” – dit in een
vliegtuigje met 3 deuren.

En het aller belangrijkste om te weten: copiloot zijn is niet eng. Copiloot zijn is onwijs gaaf en stoer en fijn. Ik zat op de eerste rang terwijl we over een van ’s werelds mooiste gebieden vlogen, en ik voelde me intens gelukkig.

In de Delta 

De dagen die we in het paradijs doorbrachten waren fantastisch. We spendeerden uren op het water, voeren in een mokoro (zo'n kano-achtig vaartuig), zagen allerlei bijzondere vogels - 

waaronder ook mijn vriend de African Fish Eagle. We sliepen in práchtige kamers. De natuur zong ons in slaap en maakte ons de volgende ochtend weer zachtjes wakker. We zagen nijlpaarden, een baby-krokodil en een prachtige zonsondergang en voerden een stille strijd met papyrusplanten en muggen. We hadden goede gesprekken, geen WiFi of andere stoorzenders, en we ontspanden. We genoten. Ik weet de meeste dingen altijd wel onder woorden te brengen, maar de Okavango Delta maakt sprakeloos en is onbeschrijflijk.

Wisselend succes
Na een paar onvergetelijke dagen in de Delta moesten we terug naar de bewoonde wereld. Dit keer belandde ik op de achterste stoel in een nóg kleiner vliegtuigje dan op de heenweg. Dat was andere koek. Voor het eerst in mijn leven ervoer ik wat reisziekte precies is. Veertig minuten lang klampte ik me vast aan een kotszakje, vastbesloten om niet over te geven.
Op het vliegveld in Maun trok ik een Dafne Schippers-waardige sprint naar de toiletten en ging daar alsnog grootsch & meeslepend over mijn nek.

Desondanks is het bezoek aan de Okavango Delta iets wat ik van mijn leven niet meer vergeet. De rust, de stilte, de schoonheid en de magnifieke accommodatie maakten enorm veel indruk.

Het is onmogelijk om één hoogtepunt te kiezen.
Alleen al omdat de Okavango Delta vier hoogtepunten tegelijk was.