Weg wijzer

De mens is van nature geneigd zich van A naar B te willen verplaatsen. Kluizenaars hebben deze aanvechting iets minder, maar voor de rest verplaatsen we ons maar wat graag. Omdat we daarbij over het algemeen liever niet verdwalen hebben we altijd methoden bedacht om ons te oriënteren en onze koers te bepalen. Ooit voeren we op de zon en de sterren, later op het kompas. Daarna kwamen de kaarten, en tegenwoordig heeft iedereen wel een vorm van GPS/navigatie tot zijn beschikking. Het idee is dat jij aangeeft waar je naartoe wilt en dat een stem je dan in overzichtelijke hapjes vertelt hoe je daar komt. 

En dát je er dan ook komt natuurlijk. Dat vooral.

The voice
Natuurlijk heb ik ook zo’n navigatiemiep in mijn telefoon zitten. Het punt is alleen: die van mij heeft geen richtingsgevoel. Mijn navigatiemiep is voornamelijk een routeramp, een detourtut, een trajecttrol en een koerskneus. Dat allemaal tegelijk. Haar raison d'être is om mij te laten verdwalen. Of toch tenminste om mij via omwegen van heb ik jou daar naar mijn bestemming te loodsen. Of althans, naar mijn bestemming... naar een plek die geografisch gezien enigszins in de buurt van mijn bestemming is. Of zou kunnen zijn. 

Zij denkt dat ik een voorkeur heb voor De Toeristische Route en daarom haat ik haar.
Zij heeft mijn reputatie van notoire vroegkomer op de tocht gezet en zij is de reden dat iedereen vandaag de dag twijfelt aan mijn richtingsgevoel en, veel erger nog, aan mijn capabiliteit om een navigatiesysteem correct in te stellen. Diverse malen werd mij gevraagd of het ding niet op autoroute stond in plaats van op fietsroute. Behoorlijk ambetant, want zeg... ik kom niet uit een ei ofzo hè. 

Op tijd

"Maar... hoe ben je dan gefietst?"vroeg iemand me laatst, toen ik oververhit, licht geïrriteerd en te laat voor haar neus stond.
"Via Winschoten, geloof ik. En daarna stuurde dat stomme wijf me via Kopenhagen terug naar Utrecht. Maar niet voordat we een koffiepauze in Marrakech hadden gehouden." Ik overdreef maar een heel klein beetje. Mijn oorspronkelijke planning had erin voorzien dat ik tien minuten te vroeg ter plaatse zou zijn in plaats van twaalf minuten te laat. Die bewuste ochtend wilde de grote Miss Leider mij rondjes laten fietsen. Toen ik dat weigerde en mijn eigen richtingsgevoel volgde deed ze heel obstinaat. Zo van: "Nou zo moet je niet, en ik ga je niet vertellen hoe je wel moet. Lekker puh. Stommerd." Maar ik wist dat mijn bestemming niet op haar rondje lag, dus ik moest toch wat. 

Een paar dagen later moest ik binnen mijn eigen stad van A naar B en ik wilde weten wat de handigste route was. Ik zwengelde mijn Miep aan, die meteen weer met Winschoten, Kopenhagen en Marrakech op de proppen kwam. Toen heb ik zelf maar bedacht wat de handigste route was.
"Had je hem niet nog op autoroute..." begon vriend M. toen ik het aan hem vertelde. "Nééhéé!!!" riep ik. Potverdikkeme. 

Mocht die Miep toch op een verkeerde route staan, dan kan het alleen maar het survival-parcours zijn. Ze roept dingen als: "Sla rechtsaf" als zich aan mijn rechterhand een kanaal bevindt, "Steek hier over" als ik bij een drukke autoweg zonder oversteekplaats ben, en "Tijger vijf kilometer en neem vervolgens de derde afslag op de rotonde". 

Oplossing

Inmiddels heb ik een simpele edoch adequate oplossing bedacht voor het probleem. Ik gebruik mijn Miep gewoon niet meer. Ik zoek mijn route op in Google Maps en vertrouw vervolgens volledig op mijn onderbuik en richtingsgevoel. Die twee vormen een gouden duo, waarbij mijn hoofd voor de leuke aanvullinkjes zorgt (vooral de Wegwijspiet komt vaak langs in mijn hoofd: "Recht zo die gaat!"). Mijn Miep mag alleen nog bij noodgevallen assisteren, met haar onzinnige gereutel. 

Dat loodsloeder heeft ervoor gezorgd dat ik heerlijk back to basics ga. Ik bepaal mijn koers aan de hand van de zon (kortweg: geen zon = binnen blijven, wel zon = naar buiten). Ik lees kaart en zie waar ik zijn moet en hoe ik daar moet komen. En boven alles vertrouw ik op mijn innerlijk kompas. 

Ik neem de autonome route.