Buiten de lijntjes

Vorige week had ik 'zo'n dag'. Zo'n dag waarop alles nèt niet helemaal goed of zelfs precies verkeerd gaat. Ik sloeg me er dapper doorheen, maar net toen ik dacht dat het ergste voorbij was en ik lekker naar huis kon... toen kwam-ie natuurlijk. De Druppel. Want wat is een kutdag zonder Druppel, nietwaar.

Ingecalculeerd
Nu is het vervelendste van deze Druppel dat het een typisch geval van ESDB was. Voor de mensen die deze afkorting niet kennen: het betekent eigen schuld, dikke bult. Een vervelend fenomeen, zeker op dagen dat je enórm veel behoefte hebt aan 'Blaming & Shaming' - maar dan niet in de vorm van zelfverwijt.

Enfin.
De Druppel van die dag had alles te maken met mijn fiets. Die had ik 's ochtends buiten de lijntjes geparkeerd, en in de gemeente Den Haag is dat een big deal.  Dat wist ik - ik had tijdens het op slot zetten van mijn fiets nota bene nog naar het verbodsbord gekeken - en toch stalde ik mijn fiets op een onwettige plek. Tegen een plantenbak.

Ik wist dat het niet mocht. Ik wist ook foutgeparkeerde fietsen verwijderd worden. Zodoende was ik mij terdege bewust van het risico dat ik liep - maar ik was zo naïef om te denken dat het mij niet zou overkomen. Totdat mijn fiets aan het eind van de dag niet meer tegen die plantenbak stond. De Druppel was daar.

Logistiek
Ik aanvaardde mijn lot en nam de tram naar huis. Op de website waar alle gedeporteerde fietsen on display staan (over blaming & shaming gesproken...) vond ik mijn tweewieler terug onder de fascinerende beschrijving 'Geen Damesfiets'. Dus toen was ik daar weer kribbig over, want hállo. Mijn fiets is Wel Een Damesfiets. Ik mocht de fiets de volgende dag gaan ophalen bij het fietsendepot. Voor het zover was zag ik me echter nog gesteld voor een logistieke uitdaging.

Mijn planning van de volgende ochtend had 'beschikken over mijn fiets' als belangrijke voorwaarde. In allerijl moest ik een plan B in elkaar knutselen. Dat was gelukkig vrij eenvoudig: ik moest een OV-fiets ophalen bij het station. Dan kon ik mijn planning alsnog tot een goed einde brengen en daarna zou ik even mijn fiets gaan ophalen bij het fietsendepot.

Wreed
Denk nooit dat je je fiets 'even gaat ophalen' bij het fietsendepot. Ja, als je over een auto beschikt dan ben je er zo. Maar wee je gebeente als je op het OV bent aangewezen. Omdat je dus geen fiets hebt. Wat dus je eigen schuld is.
Het komt je op een barre voettocht naar een of andere achterbuurt van Den Haag te staan. Ik heb onderweg al mijn zonden uitvoerig kunnen overpeinzen en gezworen dat ik mijn fiets nóóit meer buiten de lijntjes ga plaatsen. Ik heb een blaar opgelopen, tranen weggeslikt en overwogen om de crisisdienst en/of een opsporingseenheid van de politie in te schakelen. Ik ben wonder boven wonder niet verdwaald en kwam totaal afgepeigerd, emotioneel uitgeblust, nagenoeg uitgedroogd en gevoelsmatig pas drie dagen later aan bij het fietsendepot.
En toen gingen die stomme mensen daar nog grapjes maken over mijn 'Geen Damesfiets' ook. Terwijl: zij waren daarmee begonnen.

Ik kreeg mijn eigendom alleen tegen betaling mee. Daarop heb ik geëist dat ik dan tenminste een pen van ze kreeg. Als aandenken.

ESDB, dus
Het was allemaal mijn eigen schuld. Ik had mijn fiets ook gewoon ergens kunnen zetten waar dat mocht. En dat is zo vervelend. Ik had wel boos kunnen worden om het feit dat mijn fiets verwijderd was, maar dat was niet helemaal terecht geweest. Ik raakte wel gefrustreerd toen ik - de tocht naar het depot nog vers in het geheugen - mijn fiets keurig netjes wilde stallen in een daartoe geëigend vak en er gewoon geen plek was. Omdat er verroeste fietswrakken stonden die nog wel met een slot aan het rek vast zaten. "Haal díe dan weg", mopperde ik. Want dát soort fietsen nemen alle ruimte in beslag waardoor onschuldige burgers zoals ik zich genoodzaakt zien om hun fiets dan maar ergens anders neer te zetten.

(u ziet: die blaming & shaming behoefte moet er toch uit).

Eigenlijk zou ik de fietsdepot-pen op mijn stuur moeten tapen, bij wijze van geheugensteuntje. Nooit je fiets tegen een plantenbak zetten. Binnen de lijntjes blijven. Geen burgerlijke ongehoorzaamheid.
Maar hij schrijft zo lekker. Bovendien heb ik me voorgenomen om nooit meer zoiets rebels te doen als mijn fiets fout parkeren.

Nooit Meer.
Of in elk geval voorlopig.