Over de liefde

Een paar maanden terug werd mijn hart gebroken. Dat is op zichzelf al pijnlijk genoeg, maar het gebeurde ook nog eens op rücksichtsloze wijze en met een belabberde timing.

Hartepijn 
Het liefdesverdriet was hevig en ingewikkeld. De geografische afstand tussen de man en mij maakte het hele proces tegelijkertijd makkelijker en ingewikkelder. Ik worstelde me er doorheen en krabbelde op. Toen de man in Nederland was zag ik hem nog een paar keer.
Of dat onverstandig was? Beslist.
Of het ook fijn was? Ja.
Of het invloed had op het verwerkingsproces? Absoluut. Het hielp. Het heelde. Ik wist: ik laat me nooit meer zo kwetsen door deze man. (ik zeg: ezel, ik zeg: steen).

Opgeklaard
De pijn ging weg, het verdriet ging over. Ik kan weer lachen en ik durf zelfs – heel voorzichtig en met wantrouwen, maar toch – weer aan een de mogelijkheid van ‘een andere man’ te denken. Men zegt dat je de liefde altijd een nieuwe kans moet geven. ‘Ammenooitnie’, dacht ik de laatste maanden. De laatste weken dacht ik steeds vaker: ‘Ach… wie weet’. A small step for mankind, a giant leap for Anne. 

Maar juist dan gebeurt het, natuurlijk. Dan belt hij. Dan ontvang ik een mail. Dan stuurt hij een appje. Nooit als ik onder de douche sta en na het inzepen van mijn haar ineens moet huilen om niks. Nooit als ik bij een vriendin aan tafel zit te mopperen op de liefde. Deze man heeft, zoals een goede ex betaamt, de meest venijnige timing die er bestaat. 

Als ik nou als een slechte versie van Bridget Jones bij de telefoon zat te wachten. Als ik nou diep in mijn hart eigenlijk nog naar hem terug zou willen. Maar dat is allemaal niet het geval. En toch weet hij mijn evenwicht op zo’n moment even te verstoren. 

Genezen
Als kind legde ik het fundament voor mijn (onterechte!) imago van brokkenpiloot. Ik viel me regelmatig een kapotte knie, en beschikte over het talent om later de pril geheelde huid weer open te stoten aan de punt van een tafel. Zo is het ook een beetje met hem. Behalve dat ik wijzer ben nu. Ik heb mijn hart opengehaald aan de scherpe kanten van zijn persoon en ik laat dat niet nog eens gebeuren. 

Zaterdagavond appte hij. Hij schreef dat hij steeds aan me dacht en dat hij me miste. Ik appte iets terug wat zowel ernstig als een grap kon zijn, maar zeker geen opening. Hij vroeg of we konden videobellen, elkaar even konden zien.
Eerder had ik misschien ja gezegd, was ik enthousiast geweest, had ik hem ook graag willen zien. Maar dat deed ik nu niet. Ik loog dat ik geen tijd had. 

Bestwil
In werkelijkheid zat ik Pulp Fiction te kijken – en die had ik al eens gezien. Ik had dus heus wel tijd. Maar ik wilde het niet. Een half uurtje met hem praten kost me vervolgens een paar dagen van mijn eigen vrolijkheid. Dat gun ik hem niet. Niet meer.

Het lijkt misschien een kleinigheidje. Een leugentje om bestwil. Maar op dat moment was het voor mij een soort overwinning. Omdat ik voor mezelf koos, voor mijn eigen kalmte. Omdat ik hem geen ruimte bood om mij opnieuw in te palmen en me vervolgens - onherroepelijk - opnieuw te kwetsen.

Omdat ik eerst mijn knie eens goed laat helen.