BZV - Stilte voor de storm

De boeren en de vrouwen maakten het me niet gemakkelijk gisteravond. Het kost me elke week al aardig wat tijd en energie om al hun geklungel, hun zwijgzaamheid en het stuitende gebrek aan doortastendheid van een context te voorzien en in een leuke blogpost te gieten. Dat mag u gerust weten. Maar gisteravond... Het was een saaie bedoening. Gelukkig werd er nog een hart gebroken, anders was het helemaal niks geweest.

De vader, de zoon en de Heilige Geest
De kinderen van Riks kwamen langs voor de stiefmoederkeuring. Riks kan nog veel leren van zijn zoon Owen. Die kwam, zag, en zei: "Doe die maar". Het moet heerlijk zijn om met dat kind te winkelen - lekker snel en efficiënt. Olivia - de dochter des huizes - leek meer op haar vader: ze wist het allemaal zo net nog niet.
Opvallend was dat Eline en Marit beter Engels spraken dan Riks. Nu spreekt Riks volgens mij geen enkele taal echt goed (behalve de Neander-taal), maar het was toch opvallend. In zijn houtje-touwtje Engels worstelde hij zich na het eten in recordtempo door Jonas en de Walvis. It was me what.

Religie is erg belangrijk voor Riks - dat weten we allemaal al lang. Nou ja, bijna allemaal; het was Eline kennelijk ontgaan. Riks nam zijn vrouwen mee naar de kerk ("Kom erin. Dus.") Terwijl Marit zich meteen thuis voelde in de kerk, krabde Eline zich bedenkelijk achter de oren. Vermoedelijk dacht ze op dat moment een heleboel onchristelijke dingen.
Riks vertelde vervolgens aan Eline hoe belangrijk het is om hierin op één lijn te zitten. Hij vermoedde zelfs dat het van invloed is op het respect dat het wederzijds nageslacht voor de stiefouder gaat hebben. "En dan heb je een hoop gedonder in de keet", zei hij. Ik kon hem niet helemaal volgen - en dit keer niet alleen omdat hij onduidelijk praat. Respect... dat heeft toch niet per se met geloof te maken? Respect is toch júist rekening houden met elkaar? En ja: het omzien naar elkaar is een christelijke waarde - maar het is niet exclusief voorbehouden aan de kerk. Dus als de kinderen van Riks geen respect hebben voor iemand die niet gelooft... dan is dat toch veel meer een pedagogische uitglijder dan hun christelijke moraal?

Enfin. Het lijkt me wel duidelijk wie Riks volgende week gaat kiezen. Mocht hij er toch niet helemaal uitkomen, dan kan hij gelukkig nog advies inwinnen bij zijn zoon.
Of bij de heilige geest natuurlijk.

Kus haar dan 
"Als je wil dat er iets gebeurt, zul je het zelf moeten doen."
Deze wijsheid leerde ik op zeer jonge leeftijd van Sebastiaan, de krab van de kleine zeemeermin. David heeft overduidelijk nooit naar de film gekeken.
Mara en Susanne zijn allebei onzeker en in twijfel. Mara vertelde de concurrentie wel over het Oedipuscompliment van vorige week. Ze vond het 'mooi', en 'heel bijzonder', dus de basis lijkt gelegd. Bij David fladderen er ondertussen twee vlindersoorten in zijn buik: de Mara en de Susanne. Een van de twee moet nu gaan evolueren tot Koninginnenpage.
Terwijl David en Mara boodschappen deden, nam Susanne een momentje voor haar zelf. "Binnen 24 uur moet ik ook besluiten of ik nog wel verder wil", zei ze. Laten we hopen dat ze dat niet zo dramatisch bedoelde als het klonk.
Susanne maakte een SWOT-analyse van haar leven, en ondertussen vertelde David aan Mara dat hij zich "Super, super op zijn gemak voelt. Het is echt een súper goed gevoel." Mara glunderde. Mara zette zichzelf in de kusstand. David deed niks. Omwille van dit onbenut zoenpotentieel haal ik Sebastiaan de krab er nog eventjes bij. Als zijn megahit 'Kus haar dan' geen duw in de goede richting is, dan weet ik het ook niet meer.

Een fiscaal voordelig kerstcadeau
Qua saaiheid spande het Zambiaanse trio gisteravond de kroon. Wanhopig dacht ik: "Dus híer moet ik iets over schrijven? Wat doen jullie me aan!"
Nou ja. Vooruit. De kippen hadden mini-eitjes geproduceerd. Marc omschreef de eitjes als 'een snack'. Ik hoop toch dat hij dat als woordgrap bedoelde (een 'snegg'). Gewoon, omdat ik van woordgrappen houd. En omdat de woord- en grapdichtheid in Zambia weer naadje was. Ze kregen zelfs de auto niet aan de praat.

Annekim maakt inmiddels gewag van serieuze Marcgerelateerde kriebels in haar buik. Bij Anke begon het gisteravond pas net een beetje te komen. "Een beetje een tinteling of zo", zei ze.
Een tinteling? Dat is toch zo'n fiscaal voordelig kerstcadeau? Mijn vader kreeg ooit een brief van zijn werk, waarin hem werd verteld dat hij op de website van 'mijn tinteling' een cadeau mocht kiezen. Het leverde de voorzitter van de Raad van Bestuur - die dit schrijven op zijn geweten had - een bijnaam op. Nog jarenlang noemde mijn vader hem 'die tinteling'.

Marc mompelde nog een beetje tegen de camera. Over de voordelen van de reeds in Zambia residerende Annekim ten opzichte van Anke, die duizenden kilometers verder weg woont. Een conclusie konden we hier met de beste wil van de wereld niet aan verbinden. Ik ben heel benieuwd op wie de uiteindelijke keuze volgende week gaat vallen.

Eerste keus
Herman mocht gisteravond al zijn definitieve keuze bekendmaken. Hij was namelijk iets gaan voelen, en omdat je bij hem nooit zeker weet hoe lang zoiets duurt moesten er direct spijkers met koppen geslagen worden.
De stress die dit veroorzaakte werd Anne bijna fataal. Ze braakte van de zenuwen. Het kan ook zijn dat ze het gewoon spuugzat was, maar dat sprak ze tegen. Ze wilde ontzettend graag bij Herman in Frankrijk blijven.
Fleur wilde precies hetzelfde - of dat zei ze tenminste. Want toen het grote moment daar was en Herman voor Fleur koos, schrok het arme kind zich het leplazarus. Een moment zag je haar denken: "Dít? Voor de rest van mijn leven? Oh god..." Maar daarna deed ze heel blij. Herman gaf haar een knuffel zónder zijn vuisten te ballen. Als dat geen echte liefde is dan weet ik het ook niet meer.

Yvon nam het knuffelen van Anne voor haar rekening. Anne was intens teleurgesteld en zeer verdrietig. Maar natuurlijk zei ze dat niet. Geheel conform de BZV-standaard zei ze dat ze het wel een beetje had zien aankomen en dat het goed was en dat ze het Fleur zo gunde.
Vluchtig nam ze afscheid van Herman, Fleur kreeg een dikke knuffel. Waarschijnlijk fluisterde ze toen nog een in Fleurs oor:
"Ja meid. Dit. Voor de rest van je leven. Succes!"

De schrik van elke winkelstraat
Olke nam zijn dames mee om met de familie Thanksgiving te vieren. Voor de gelegenheid maakten ze eerst nog even boerenkool. Eenmaal op de feestlocatie brak de schaal.

Alberdien koketteerde met haar Friese roots. Ze dacht dat ze daarmee onmiddellijk een streepje voor zou hebben. En inderdaad: ze sloeg in als een bom. Alberdien was the light of the party, de hit van de dag, de gangmaker pur sang.
Behalve dan dat ze in haar stomme eentje aan de eettafel haar eigen boerenkool naar binnen zit te metselen, terwijl Sandra leuke praatjes maakte met Olkes familie. Dan kan je wel Fries zijn, maar als je je bek alleen opentrekt om er een hap boerenkool in te steken, dan heb je daar niks aan.

Na het feestje nam Olke nog even de tijd voor een gesprek onder vier ogen met Alberdien. Nou ja, gesprek... Het was meer alsof hij een monoloog hield tegen een papegaai. Alberdien praatte hem voortdurend na, waardoor het misschien leek alsof ze een goed gesprek hadden en het verschrikkelijk eens waren - maar in feite weten we dat helemaal niet. Het gesprek werd afgesloten met een knuffel en Alberdien werd acuut emotioneel. "Even lekker tegen iemand aanlopen is voor mij al geweldig", zei ze.

Ehm... weet iemand toevallig waar zij woont? Dan kan ik daar rekening mee houden. Alberdien moet de schrik van elke winkelstraat zijn: een gefrustreerde bijna-bejaarde die zich als een op hol geslagen botsauto door het winkelend publiek ramt. Even lekker tegen iemand aanbotsen. 's Avonds houdt ze zich schuil in nauwe steegjes, waar volgens de overlevering de 'enge mannen' zich ook ophouden. Little does she know dat die mannen dit weten en daarom de steegjes zijn gaan mijden.  ("Ah nee hè, heb je háár weer. Nou, dan ga ik maar voetbal kijken.")
Oké, mijn fantasie slaat een beetje op hol. Ik zie dit soort dingen altijd meteen te veel voor me. Vooral zo'n vrouw op ramkoers ter hoogte van de Blokker. Wauw.

Als Olke verstandig is, kiest hij voor Sandra. Als hij zijn maatschappelijke betrokkenheid wil tonen verlost hij zijn vaderland van Alberdien.

Ontknoping
Volgende week de grote ontknoping. Geeft David zich over aan zijn Oedipuscomplex? Wie mag er aan het kruis van Riks? Redt Olke Nederland? - een zin die ik nooit verwachtte op te schrijven, en het dan ook nog te menen; maar kijk aan.
Ik ben verschrikkelijk benieuwd. Is het alweer bijna zondag?