BZV - Het is goed

"Geen boeren maar biggen", schreef ik vorige week. Een uur lang biggetjes in beeld leek me wel het minste wat de trouwe BZV-kijker verdiende na al het gehannes en die rücksichtslose hartbreuk. De Knorr-commercial in het reclameblok voor de uitzending gaf me zelfs even goede moed. Maar uiteindelijk was er geen big te zien. Wat we wel kregen: vluchtgedrag, buikvlinderpeilingen en een badkuip boerenkool.

Riks, dus
Riks hield een onderonsje met Eline - over hoe ze het allemaal voor zich ziet, ook met haar zoontje. Ze deden de ouderversie van het Kinderen voor Kinderen liedje 'Hartstikke fout'. Waar KvK zingt 'Wat ik van mijn vader mag, mag ik van mijn moeder niet', zei Riks: "Sommige dingen kan je als vader niet, en sommige dingen als moeder niet".
🎶zo gaat zo'n kind toch naar de ratsmodee 🎶

Marit kwam tussenbeide. Ze had een intieme vraag die niet kon wachten: "Riks, moet-ie tot op de bodem kaal?" Ik wil werkelijk niet weten waar dit over ging.
Daarna kwam er een plottwist op de Canadese boerderij. Claudia had in goed overleg met de hond besloten dat ze dat hele kouwe klote Canada maar niks vond. Ze wilde naar huis. Riks zei dat het goed was. "Het ligt niet alleen aan jou", zei Claudia nog om het leed wat te verzachten. Door het woordje 'alleen' was het meer een rotopmerking dan een troost.
Yvon en Riks zwaaiden Claudia goedgemutst uit. De andere logees bleven binnen, want die waren allang blij. Riks zei later dat Claudia sowieso het veld had moeten ruimen. Eind goed, al goed, zullen we maar zeggen. En even: Claudia en Riks pasten sowieso niet bij elkaar, dus deze wending is voor iedereen beter.

Een badkuip boerenkool 
Herman (u weet wel, die knul met de sympathieke uitstraling van een zak verdronken katjes) leerde ons een soort levensles: als je het even niet weet, bak dan een taart. Het is daarom dat bakken een van zijn hobby's is. Hij weet het kennelijk nogal vaak niet.

Anne en Fleur voelen zich ondertussen allebei helemaal vertrouwd en thuis en fijn in Frankrijk. Herman gaf aan dat er 'wel iets speelt'. Schokkend, nietwaar? Hij zei verder dat hij 'soms even in de blikken blijft hangen'. Prima jongen, zolang je dat niet bij de conserven in de supermarkt doet vind ik alles best.

Het avondmaal bestond uit extreem verse boerenkool. De kool èn de piepers kwamen net van 't land. Omwille van de hygiëne mocht de kool eerst even in bad. We zagen wonderlijke beelden van een badkuip vol boerenkool.
Voor de gezelligheid schoof de familie van Herman ook aan. Moeder Christina informeerde zonder enige subtiliteit naar de buikvlinderstand. Het lijkt erop dat ze ook wil dat het met een van deze dames voor elkaar komt, qua liefdesleven voor haar zoon. Dan hoeft ze zich daar niet meer druk over te maken. Overigens zag ik een enige uiterlijke gelijkenis tussen Anne en de mama van Herman. Naar het schijnt vallen mannen vaak op vrouwen die op hun moeder lijken. Ik ken vooral bewijzen van het tegendeel, maar goed... Anne krijgt een bonuspunt - voor het geval dat.
Het meisje waar de uiteindelijke keuze op gaat vallen moet de eetgewoonten van Hermans familie nog wel leren accepteren. Het was gisteravond al niet smakelijk om te zien, dus zonder camera erbij is het vast nog veel erger. Ik vermoed dat het zo'n familie is van 'arm om je bord en laden'.

Verliefderig en kriebelachtig
Je zal maar een kerel van 52 zijn en al je beslissingen van je ouders laten afhangen. Dat is toch niet goed? Zéker als je ouders er tamelijke nauwe hokjes op nahouden kan het volgens mij geen kwaad om ook eens zelf na te gaan denken.
Nee, dan Olke. Die nam zijn harem mee naar zijn ouders en consulteerde pa en moe vervolgens uitgebreid. Het leek daar in Texas potdomme meer op 'boer zoekt schoondochter'.
Olkes vader was stellig. "Een vegetariër past niet in onze familie", zei hij. "Wij eten alles." Dat klonk alsof ze een stel wandelende kliko's zijn.
Of Olke uiteindelijk naar zijn hart luisterde of toch vooral naar zijn vader laat ik maar in het midden. Feit is dat Harriét naar huis moest. "Het is goed", zei ze. Ze weet zelf ook wel dat ze haar kansen vergroot had door gewoon eens haar tanden in een biefstuk te zetten. Tegelijkertijd is ze wel mooi ontsnapt aan een nogal benauwend schoonouderpaar. Dat is ook wat waard.

Intussen informeerde Yvon nog even bij Sandra en Alberdien naar de aanwezigheid van 'iets verliefderigs of kriebelachtigs'. Dit bleek allemaal nog niet heel erg te spelen,. Alberdien gaf aan het vooral ook niet te leuk te willen vinden. Uit zelfbescherming, of zoiets.
Yvon nam ook Olke nog even apart en gaf hem een spoedcursus flirten. Olke deed daar zijn voordeel mee, want in het volgende shot zagen we hoe hij de les van Yvon uitprobeerde bij Sandra. En eerlijk is eerlijk: het was misschien een beetje onbeholpen, maar vooral ook heel lief. Olke doet heus zijn best. Dat mag ook weleens gezegd worden.

And... we have a runner
Marc twijfelde heel erg. Hij vond dat hij ze alledrie wel goed had uitgekozen, maar nu moest hij er een naar huis gaan sturen. Moeilijk, moeilijk. Annekim probeerde Marc wat uitspraken te ontlokken, maar slaagde daar niet in. "Je zoekt gewoon gezelschap van iemand die...", begon ze. "Iemand ja. Iemand", onderbrak Marc haar. Het klonk alsof hij een wandelende tak zou verkiezen boven een vrouw.

Irene besloot toen maar om hem een handje te helpen. Ze voelde zich niet op haar gemak in Zambia. Bovendien kwam er wat oud zeer bij haar naar boven drijven. "Uiteindelijk ben ik bang om gekwetst te worden", zei ze. Maar lieve kind, dat zijn we toch allemaal? Of ja... ik wel in elk geval. Maar moet die angst je dan beletten om ooit nog met iemand in zee te gaan?
Ik snapte Irene wel. Ik snapte Irene volledig. Maar ondertussen dacht ik toen ik die beelden zag stiekem ook dat ze hier best nog eens spijt van kan krijgen.

Het scheelde Marc in elk geval een keuzemoment. Voor de zekerheid verzocht hij Anke en Annekim om wèl te blijven. ("Niet ook meteen je koffer gaan pakken nu hè!") Maar daar hoeft hij niet bang voor te zijn. Anke is er misschien ook nog niet helemaal uit wat ze nou wil met Marc en de Zambiaanse zon, maar Annekim is dolenthousiast. Bovendien is ze nieuwsgierig en wordt ze blij van dat lekkere lijf van Marc. Ze moet alleen nog even wachten tot Anke is opgehoepeld. Dan heeft ze dat lekkere lijf helemaal voor zichzelf.

Het ondergeschoven kindje
David was gisteravond het ondergeschoven kindje. Alleen aan het begin van de uitzending scheurde hij even door het beeld en aan het eind kregen we natuurlijk ook zijn keuzemoment voor onze kiezen. Dat viel nog niet mee.
In Roemenië dacht geen van de dames eraan om uit zichzelf weg te gaan. Ben je mal. Susanne had kriebels, Jorien zei dat het leek of ze David al jaren kende en Mara wilde gewoon nog niet weg.

(terzijde: wat heeft Mara eigenlijk een ontzettende sippe mond, zelfs als ze lacht. Haar mondhoeken staan de verkeerde kant op).

Yvon ging in haar rol van relatiecoach ook nog even in conclaaf met David. Helaas klonk dit meer alsof ze een therapiesessie met een loverboy leidde. "Blijkbaar doe jij iets waardoor zij denken dat je ze heel leuk vindt."
Is dat ineens fout ofzo? Is dat niet de bedoeling dan?! Wil onze nationale kleuterjuf soms beweren dat  - ik noem maar iemand - Marc het beter aanpakt dan David? Marc geeft die dames zeker niet het gevoel dat hij ze leuk vindt. En we hebben allemaal gezien waar dat toe leidde.

Enfin. Vervolgens ging David de mist in door Jorien naar huis te sturen. Niet Miss Mondhoek, maar leuke Jorien. Jorien zei natuurlijk dat het goed was. Maar het is niet goed. En het is allemaal de schuld van Yvon. O zo.

Brullen zullen jullie
Rest ons de vraag waarom iedereen de hele tijd alles maar goed vindt. Je hart wordt gebroken, maar dat is goed. Je zoektocht naar liefde verzandt in een soort omgekeerd 'Ik Vertrek'-concept, maar dat is wel goed. Wanneer gaan we het nou eens meemaken dat zo'n vrouw gewoon flipt? Dat zo'n vrouw ontsteekt in woede en goed duidelijk maakt dat de boer in kwestie een ongelofelijke zakkenwasser is die héle slechte beslissingen neemt? Niet dat lamme "het is goed", maar een vlammend "wie denk je dat je bent, eikel". Kom óp nou.
Enfin. Volgende week weer nieuwe kansen. Ik hoop op wat meer actie. Het spel op de wagen en een fijn conflict om de boel op scherp te zetten.

Dàt zou pas echt goed zijn.