De Mol in BZV
Harriët stelde teleur. Op Schiphol kreeg ze al hevige heimwee; ze wilde niet in dat vermaledijde vliegtuig naar die vermaledijde Olke! Ze werd omgepraat. Eenmaal in Texas leek ze wat beter te pas - maar toen stelde ze Olke weer teleur. Harriët blijkt namelijk vegetariër te zijn. Olke vond dat jammer. Dat moet het Texaanse in hem zijn. Een vegetariër is in Texas van oudsher toch de loser van de clan: de gek die niet kan jagen of vissen. Vegetariër zijn is in Texas een noodlot, geen vrijwillige keuze.
Olke verwelkomde zijn vrouwen met koffie en cake. Daarna nam hij ze mee naar de koeienveiling. Iedereen die de afgelopen weken Wie Is De Mol keek, kroop abrupt in zijn Mol-tunneltje. Met een vertroebelde blik staarden wij Mol-fans naar het scherm, zoekend naar vrijstellingen en jokers. BZV? Wàt BZV? We kijken Wie Is De Mol!
's Avonds dronken Olke en zijn dames houterige wijn (U Zei?!) en vierden een kleinschalige pakjesavond - zonder tussenkomst van welke goedheiligman dan ook. Alberdien gaf Olke een blije doos. "Een doosje vol liefde, en de belofte dat ik nòg een cadeautje voor hem heb dat hij krijgt bij onze stedentrip", zei ze.
Tijdens die stedentrip krijgt hij dus háár blije doos. Vol liefde. Ik vind het smerig. Maar ik heb het niet bedacht hè, dit wordt allemaal gewoon zo uitgezonden.
"One time at band camp..."
Bij Herman is de kampweek van het muziekkorps in volle gang. Verlegen meisjes met grote instrumenten willen het hart van Herman winnen. Hoe? Door geforceerd hoog te zingen en te vertellen hoe ze wekelijks de kerk schoonmaken ("Dan ga ik eerst stofzuigen, en daarna ga ik dweilen").
De arme kinders werden na aankomst op de boerderij meteen belaagd door Hermans familie. Daarna mochten ze de geboorte van een kalfje bijwonen. Anne - ook vegetariër - vond het prettig dat de koeien zoveel persoonlijke aandacht krijgen.
Fleur vond alles meteen al allemaal helemaal leuk. Pia ook wel, maar zij miste de diepgang in de gesprekken. Want als je ergens nog geen 24 uur bent, zijn diepgaande gesprekken met een verlegen post-puber blijkbaar onontbeerlijk.
Maar, eerlijk is eerlijk: de sfeer op Hermans hoeve leek prettig. Er was geen hint van romantiek; ik heb geen enkele feromoon door het beeld zien vliegen of andere amoureuze potentie gezien - maar ik herinner me studentenhuizen waar het minder gezellig was.
De dag werd afgesloten met een tandenpoetsfeestje. Daarna bracht Herman zijn meisjes netjes naar bed. Ze lagen erbij als Kwik, Kwek en Kwak.
Hier alvast een kleine preview van deel 2 van het dit logeerpartijtje:
Een stelletje prutsers
We moeten een manier vinden om het karakter van David in het uiterlijk van Marc te plaatsen. Dat móet resulteren in een onweerstaanbare man. Maar helaas: Marc moet het met zijn eigen karakter doen - en dat lijkt tot nu toe voor niemand prettig te zijn. Van de 829 briefschrijfsters haalden er gisteren 826 opgelucht adem. De overige drie proberen er in Zambia wat van te maken.
Na een eindeloze reis kwamen de dames - oververhit en uitgeput - aan bij de tilapiakwekerij. Met zijn eindeloze charme, onvolprezen gastheerschap en attente inborst bood Marc ze een glaasje water aan. Niets te eten, niets lekkers te drinken, nee: een glaasje water. Het was 45 graden, het water verdampt voor je het op kan drinken.
Foei, Marc.
Als hoogtepunt van de eerste logeerdag nam Marc zijn uitgeputte en hongerige harem mee naar de lokale markt, voor de monsteraankoop van 1 citroen. 's Avonds mocht Annekim proberen om bevroren garnalen om te toveren in iets eetbaars.
Ik ben er nog steeds vrij zeker van dat Marc voor Annekim gaat kiezen. Omdat dat makkelijk is, maar ook omdat Annekim gewoon heel tof is. Maar lieve Annekim, even van vrouw tot vrouw... Du moment dat jij die vissen van Marc verkiest boven je eigen lieve olifantjes, dan is het gedaan met mijn liefde voor jou. Jouw olifantjes zijn namelijk het fundament van min liefde voor jou. Dat je Visserman Marc verkiest boven the Elephant Man snap ik overigens volledig.
Marc vatte de situatie op zijn bedrijf uiteindelijk samen. "Ze zijn nog een beetje aan het prutsen. En ik eigenlijk ook." Dat was dan weer verrassend to the point.
Is it a bird? Is it a plane?
Bij David was het - hoe kan het ook anders - "Súper!"
Dit keer was het vooral súper nat. Waar Marc zijn dames liet verhongeren, zorgde David voor bammetjes chocopasta.
Na een rondleiding over de fundamenten van wat ooit een florerend varkensbedrijf moet worden, verdwaalde David bijna in zijn eigen domicilie.
Ik was vergeten tot welke culinaire diepten de gemiddelde BZV-boer kan geraken, maar gisteravond is mijn geheugen weer aardig opgefrist. David had een handleiding nodig om zijn fornuis überhaupt aan de praat te krijgen - en zelfs toen wilde het nog niet echt vlotten. Naar eigen zeggen werd hij afgeleid door de meiden om hem heen. Maar ik denk niet dat zij hem van de kook brachten: ik denk eerder dat hij nooit aan de kook is geweest.
Op een gegeven moment vroeg ik me zelfs af of hij niet gewoon een vakantiehuisje had afgehuurd voor deze bijzondere gelegenheid. Dat hij eigenlijk in een caravan woont of zoiets.
Maar enfin. Verder was het dus súper. Er werd op onduidelijke wijze gras gemaaid / gesnoeid. Dit gebeurde met gemotoriseerde metaaldetectors. David heeft nog geen voorkeursvrouw. Voorlopig geniet hij van het feit dat hij drie meisjes heeft om een beetje mee te flirten, een beetje naar te lonken, en een beetje aan te friemelen. Ik denk dat het meisje dat het eerst terugfriemelt in Roemenië mag blijven. Hieruit volgt een tip voor Susanne: niet friemelen!! Susanne wíl namelijk helemaal niet in Roemenië blijven. Super niet!
Het vriest een graad of dertig, het is winter en vrij koud
Bij Riks was het koud. Het weer, de sfeer, en Riks blonk zelf ook niet uit zijn rol van warm, aimabel mens. Hij had wel netjes de bedden in orde gemaakt. De overalls en laarzen had hij daarbij neergelegd alsof het een Plaats Delict betrof: krijtlijntje eromheen en de recherche kon aan de slag voor een ijzige whodunit.
Toen een van zijn dates zei dat ze het koud had sloeg hij de plank volledig mis. In plaats van zijn warme armen om haar heen te slaan, zei hij dat ze dan iets moest gaan dóen. Even later stonden zijn vrouwen zich inderdaad uit te sloven in de stal. Riks stond erbij en keek ernaar.
Overigens bleek Riks ook nog eens een opvallende gelijkenis te vertonen met Postbode Siemen. Hij sloot zijn korte, bondige zinnen regelmatig af met "Dús." Het is dat het voor de vrouwen te koud was om op een hek te gaan zitten, anders hadden we het perfecte decor voor een make-over van Zaai. Zaai in Canada!
"Riks, wij vervelen ons... dus jíj moet iets verzinnen!"
"Nee dat kan niet, ik moet werken. Daarom."
Dus.
In de avonduurtjes voerden ze een gesprek over dingen waar ze niet over praten, maar die er nog wel zijn. "Ja, heel veel dingen daar heb je het nooit over. En dan zet je alles op een rijtje en dan lijkt je leven heel slecht, maar ik heb het best naar mijn zin", aldus Riks.
Het was dus meer een aanzet tót. Geen diepe gesprekken, maar vier mensen die aan elkaar vertellen dat sommige dingen gewoon nog best pijn doen. En daar hebben ze het dan maar niet over.
Hoe koud het ook is in Canada - dit was mooie warmte. Als een lucifer die werd afgestreken en even wat dingetjes in het licht zette. En zeg nou zelf: dat is meer dan genoeg voor zo'n eerste avond.
Volgende week
Nu moeten we weer een week geduld hebben. Volgende week gaan we zien of Marc eindelijk eens gaat praten, of Harriët een beetje opbloeit en of David al gaat friemelen.
Ook moet Herman volgende week zijn eerste logeetje naar huis sturen. Wie dat zal worden? Ik heb nog geen flauw vermoeden.
Maar ze krijgt natuurlijk wèl een snoepzakje mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten