Ik had een afspraak bij de orthopeed. We gingen de knieoperatie evalueren en ik had er zin in. Het gaat namelijk heel goed met mijn knie en ik praat graag over dingen die goed gaan.
De orthopeed vond ook dat het goed ging. Hij voorzag me van een praktisch advies en beloofde dat mijn knie nog tientallen jaren mee kan. Dat was dat.
Het consult duurde vijf minuten. Vijf essentiële minuten, ontdekte ik iets later.
What happens in Amsterdam…
Tevreden begaf ik me naar Den Haag Centraal, om daar de trein naar Utrecht te nemen. Ik bedacht dat ik zelfs nog mooi op tijd zou zijn voor het redactieoverleg.
Ik had wel op de radio gehoord dat er een stroomstoring was in Amsterdam, en dat het treinverkeer in en rond de hoofdstad daardoor ontregeld was. ‘Dat heeft geen gevolgen voor het traject Den Haag – Utrecht’, dacht ik toen nog.
Soms ben ik namelijk zó naïef dat het haast ontroerend is.
What happened in Amsterdam, didn’t stay in Amsterdam. De problemen op het spoor werden allengs omvangrijker. Een bommelding op Utrecht Centraal maakte de chaos compleet.
Geen spanning in Amsterdam, te veel spanning in Utrecht, en ik – de vleesgeworden argeloosheid – zag ondertussen de trein naar Utrecht voor mijn neus wegrijden.
Pure mazzel
Inmiddels weet ik hoeveel mazzel ik op dat moment had.
Die bewuste trein had namelijk een flinke reis voor de boeg, met twee uur stilstaan als bijzonder extraatje. Dat vertelde mijn collega me vanochtend. Zij wist er alles van: haar dochter heeft twee uur in die trein zitten wachten tot Utrecht CS bomvrij werd verklaard.
Ondertussen wachtte ik op het perron in Den Haag nog rustig op de volgende trein. Die reed niet. Op de borden stond inmiddels aangegeven dat de volgende drie treinen ook niet reden.
De situatie was kortom tamelijk hopeloos. Hopeloos en heel erg koud.
Opgelost
De NS liet me geen keuze: ik ging noodgedwongen thuiswerken. Dat was fijn; thuis was het warm en ik hoefde niet meer in te zitten over chaotische spoorwegtoestanden.
Vanochtend was de boel weer op orde.
De les van gisteren: een trein missen is niet per definitie erg. Het heeft me behoed voor twee lange uren in een stilstaande, stampvolle trein.
Vijf essentiële minuten.
Die orthopeed van mij is ècht heel goed.
Pure mazzel
Inmiddels weet ik hoeveel mazzel ik op dat moment had.
Die bewuste trein had namelijk een flinke reis voor de boeg, met twee uur stilstaan als bijzonder extraatje. Dat vertelde mijn collega me vanochtend. Zij wist er alles van: haar dochter heeft twee uur in die trein zitten wachten tot Utrecht CS bomvrij werd verklaard.
Ondertussen wachtte ik op het perron in Den Haag nog rustig op de volgende trein. Die reed niet. Op de borden stond inmiddels aangegeven dat de volgende drie treinen ook niet reden.
De situatie was kortom tamelijk hopeloos. Hopeloos en heel erg koud.
Opgelost
De NS liet me geen keuze: ik ging noodgedwongen thuiswerken. Dat was fijn; thuis was het warm en ik hoefde niet meer in te zitten over chaotische spoorwegtoestanden.
Vanochtend was de boel weer op orde.
De les van gisteren: een trein missen is niet per definitie erg. Het heeft me behoed voor twee lange uren in een stilstaande, stampvolle trein.
Vijf essentiële minuten.
Die orthopeed van mij is ècht heel goed.
1 opmerking:
Goed verhaal!
Ik wil ook zo'n orthopeed....
Een reactie posten