Scheikunde op het spoor

Nu ik elke werkdag in de trein zit, beginnen de meeste verhalen die ik vertel met de intro: "Ik zat in de trein, en..."
Het nu volgende verhaal is daar geen uitzondering op. Ik zat in de trein. En...

Early morning
Op de heenweg is de trein altijd een oase van rust. Helemaal vol met mensen, dat wel, maar dat zijn stuk voor stuk mensen die nog niet helemaal wakker zijn. Mijn medereizigers hebben slapers rond de ogen, hier en daar zie je de afdruk van een laken in een wang en met z'n allen doen we en soort gaap-wave.
Afgelopen week was ik in een vierzitje beland met een dame van middelbare leeftijd, een man type 'vlotte jonge vader', en een tienermeisje. De tiener zat over een scheikundeboek gebogen. Verder was alles zoals op andere ochtenden.

Paniek! Paniek! 
Ineens schoot het meisje verschrikt overeind en begon in de tas die onder haar stoel stond te graven. Ze nam daaruit een ànder scheikundeboek, en begon koortsachtig te bladeren. Ik sloeg haar geïnteresseerd gade, totdat ik zag dat haar gezichtsuitdrukking toch wel erg paniekerig was. Voorzichtig informeerde ik of alles in orde was.

Dat bleek niet het geval. Ik vat haar snikkende gestamel even kort samen: ze moest die ochtend een proefwerk maken, en nu zag ze ineens dingen in het hoofdstuk staan die ze niet snapte. De vlotte jonge vader, de dame en ik besloten eensgezind om haar het broodnodige zelfvertrouwen te geven. Vlotte jonge vader boog zich over haar boek, Dame las op zijn kop mee, en ik deed waar ik op zo'n moment het beste in ben: ik gaf haar een zakdoekje voor haar tranen en haar snot, en ik aaide een beetje over haar rug.

Scheikunde...
Als ze nou gewoon een proefwerk Nederlands had moeten maken, of geschiedenis of Engels of aardrijkskunde of desnoods wiskunde - dan had ik haar natuurlijk zó aan een goed cijfer geholpen. Maar scheikunde was op de middelbare school mijn allerslechtste vak. Ter illustratie: ik kon in het begin van de derde klas heel makkelijk mijn gemiddelde uitrekenen, want ik had alleen maar drieën gehaald. Nou ja, dat is niet helemaal waar - één keer had ik een goede dag en haalde ik een 3,3. Uiteindelijk heb ik de hele boel weten op te vijzelen, maar veel hoger dan een 5 op mijn rapport ben ik voor dit vak nooit gekomen.
Ik leg de schuld deels bij de leraar scheikunde die - onfortuinlijk genoeg - níet kon uitleggen. Het was een zenuwachtige man met geitenwollen sokken in bruine, lederen sandalen. Naarmate zijn zenuwen toenamen, zagen we zijn tenen steeds vinniger op en neer wippen. Van hem komt de onvergetelijke quote: "...en de rest is groep 1 basisschool. Dus 1+1 is ehm... ehm... enfin, volgende vraag." 
Om te bewijzen dat ik wel àndere talenten had, schreef ik in de schoolkrant een verhaal over de leraar. Het ging onder andere over een pipetje dat in het scheikundelokaal woonde en de erbarmelijke toestand daar niet meer aankon. Aan het eind van het verhaal sprong het pipetje uit het raam ("Haar buikje lag versplinterd op de grond. Ze was nu in de pipettenhemel.") 

Terug in de trein
Dit alles vertelde ik de panikerende puber maar niet. De Vlotte vader probeerde samen met haar uit te knobelen wat precies de bedoeling was (alles wat hij zei klonk nogal aarzelend), en de Dame bevestigde op goed geluk alles wat gezegd werd ("Ja precies... dat zou goed kunnen.")
Daarmee leek het probleem nog steeds niet echt opgelost te zijn, dus we gooiden het over een andere boeg. Dat begon toen de Dame zei: "Het is wel jammer dat je geen kort rokje aanhebt vandaag, anders had je nog iets op je been kunnen schrijven."
Dus ineens ging het over spieken. Ik suggereerde een volgekliederde gum of een ouderwets spiekbriefje in haar etui. Voor mij werkte dat altijd.

Het resultaat
Of ze proefwerkgewijs echt veel met onze hulp is opgeschoten waag ik te betwijfelen. Maar wat we wel bereikten, is dat het meisje weer een beetje kon lachen. Haar paniek hadden we weggenomen, ze had een lesje spieken in de pocket, en we beloofden natuurlijk dat we voor haar zouden duimen.
De hulpactie was niet onopgemerkt gebleven door andere mensen in onze coupé. Terwijl ze naar de uitgang liep, wensten verschillende mensen het meisje veel succes.

Wat ik zelf van dit voorval opstak is het volgende:
Ik snap nog steeds geen hol van scheikunde, maar ik mag er graag verhalen over schrijven.

Sommige dingen veranderen nu eenmaal niet.