Half zeven
Om half zeven ’s ochtends moest ik me in het ziekenhuis melden. Ik kreeg een toilettasje met een pen, shampoo, douchegel en bodylotion. Op een kaartje dat ook in het tasje zat werd mij een prettig verblijf gewenst. Het leek wel of ik in een hotel was beland.
De operatie stond gepland om kwart over negen. Tussen half zeven en kwart over negen was er geen programma, dus ik zat en ik wachtte. Om tien over negen hielp een verpleegster mij om mijn operatiejurk aan te trekken. Zo’n jurk heeft een open ruggetje – wat natuurlijk onontbeerlijk is als je aan je knie geopereerd wordt.
Om half zeven ’s ochtends moest ik me in het ziekenhuis melden. Ik kreeg een toilettasje met een pen, shampoo, douchegel en bodylotion. Op een kaartje dat ook in het tasje zat werd mij een prettig verblijf gewenst. Het leek wel of ik in een hotel was beland.
De operatie stond gepland om kwart over negen. Tussen half zeven en kwart over negen was er geen programma, dus ik zat en ik wachtte. Om tien over negen hielp een verpleegster mij om mijn operatiejurk aan te trekken. Zo’n jurk heeft een open ruggetje – wat natuurlijk onontbeerlijk is als je aan je knie geopereerd wordt.
De wachtzaal
In mijn bed werd ik door de gangen van het ziekenhuis naar de wachtzaal gereden. Daar beleefde ik enkele angstige momenten.
Het begon ermee dat de mij toegewezen anesthesieverpleegkundige de flauwste humor ever had - maar ze deed haar best, dat moet ik haar nageven.
Ze sloot me aan op de hartslagmeter, waarna er meteen allerlei alarmbellen afgingen omdat mijn hartslag nogal onder de maat was. Vervolgens wilde ze de hartslag op het schermpje zien, maar dat lukte niet. Tegen haar collega zei ze – zeer geruststellend: “Deze mevrouw heeft geen hartslag!”
Het begon ermee dat de mij toegewezen anesthesieverpleegkundige de flauwste humor ever had - maar ze deed haar best, dat moet ik haar nageven.
Ze sloot me aan op de hartslagmeter, waarna er meteen allerlei alarmbellen afgingen omdat mijn hartslag nogal onder de maat was. Vervolgens wilde ze de hartslag op het schermpje zien, maar dat lukte niet. Tegen haar collega zei ze – zeer geruststellend: “Deze mevrouw heeft geen hartslag!”
We kletsten wat. Ze vertelde dat ze van oorsprong kinderanesthesieverpleegkundige was (leuk voor galgje!). Daarna ging ze een infuus in mijn hand prikken. Daar kan ik niet zo goed tegen, dus ik viel flauw. Of ik nam gewoon een voorschot op de narcose (‘dan ben ik maar vast out’).
Toen ik terug bij mijn positieven was hadden we het over mijn bananenallergie. “Maar je bent ook allergisch voor prikken”, zei ze. Me rap aanpassend aan haar niveau zei ik: “Moet je nagaan wat er gebeurt als je me prikt met een banaan.” En zij weer: “Hihi! Wist je al dat ze met een banaan opereren?” Ik, terug op mijn eigen niveau: “Kinderanesthesie was het hè...?”
Toen ik terug bij mijn positieven was hadden we het over mijn bananenallergie. “Maar je bent ook allergisch voor prikken”, zei ze. Me rap aanpassend aan haar niveau zei ik: “Moet je nagaan wat er gebeurt als je me prikt met een banaan.” En zij weer: “Hihi! Wist je al dat ze met een banaan opereren?” Ik, terug op mijn eigen niveau: “Kinderanesthesie was het hè...?”
In de OK
Even later werd ik naar de OK gereden, waar ik van de chirurg mocht overstappen naar het ‘grote mensen bed’. In de OK werkten mensen met wie ik wèl kon lachen, wat maar goed was ook. “Wat doe je eigenlijk als je niet aan je knie geopereerd wordt?” vroeg de anesthesist. “Ik werk bij de gemeente Utrecht”, antwoordde ik. Aldus kwamen we erachter dat de gehele randstad, minus 010, vertegenwoordigd was in onze OK. De anesthesist – een echte Utrechter – zei dat hij me pas onder narcose zou brengen als ik ‘Amsterdamsestraatweg’ in plat Utrechts kon zeggen. Dus dat kan ik nu.
De actuele situatie
Onder invloed van ‘goeie poeiers’ kwam ik de rest van de dinsdag heel aardig door. Woensdag stortte ik in. Ik was niet lekker en heel moe. Gisteren krabbelde ik weer een beetje op en ’s avonds rukte ik mijn knie uit zijn verband. Dat mocht. Ik moest er vervolgens wel weer iets anders omheen knutselen, maar enfin.
Voorlopig loop ik nog met krukken, wat sommige dagelijkse activiteiten ietwat ingewikkeld maakt. De pijn is daarbij ook niet bevorderlijk.
Maar al met al viel de operatie me mee. De akkefietjes met het infuus en mijn minimale hartslag waren het spannendst.
De dokter belde daarnet. Hij was tevreden, zoals een goede dokter betaamt. Ik weet nu dat ik 'een keurige knie' heb. Dit gaat louter over het interieur, want het exterieur is op dit moment nogal een beduimelde bende. Verder vertelde de dokter dat hij onder mijn knieschijf een soort puinhoop had aangetroffen. Een kéurige puinhoop, denk ik dan. Hij heeft het schoongemaakt, de hele boel gefatsoeneerd en gestofzuigd en nu nog een nat lapje eroverheen en dan kan ik weer jaren vooruit.
Nu nog even met krukken, en straks weer gewoon op eigen benen.
Voorlopig loop ik nog met krukken, wat sommige dagelijkse activiteiten ietwat ingewikkeld maakt. De pijn is daarbij ook niet bevorderlijk.
Maar al met al viel de operatie me mee. De akkefietjes met het infuus en mijn minimale hartslag waren het spannendst.
De dokter belde daarnet. Hij was tevreden, zoals een goede dokter betaamt. Ik weet nu dat ik 'een keurige knie' heb. Dit gaat louter over het interieur, want het exterieur is op dit moment nogal een beduimelde bende. Verder vertelde de dokter dat hij onder mijn knieschijf een soort puinhoop had aangetroffen. Een kéurige puinhoop, denk ik dan. Hij heeft het schoongemaakt, de hele boel gefatsoeneerd en gestofzuigd en nu nog een nat lapje eroverheen en dan kan ik weer jaren vooruit.
Nu nog even met krukken, en straks weer gewoon op eigen benen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten