De Brexit is een kwade, oranje, lederen poef geworden, en die poef is nu president-elect in Amerika. Zoals De Dijk het zingt: “Ik werd wakker in een vreemde wereld”.
Ongeloof
Afgelopen nacht werd ik al een keer of vier wakker in een wereld die steeds vreemder werd. Als ik sliep droomde ik dat ik in Amerika was. Als ik wakker was checkte ik de laatste nieuwsupdates.
Toen ik gisteravond naar bed ging had ik er nog vertrouwen in dat Hillary Clinton de verkiezingen ging winnen. Ik moet daar eerlijk bij zeggen dat mijn onderbuik er niet helemaal gerust op was. Net als eerder dit jaar bij het Brexit-referendum pruttelde die onderbuik een beetje van ‘Dit kan nog wel eens heel anders aflopen dan jij wil’. Waarvan akte.
Ik kan gewoonweg niet geloven en niet begrijpen dat dit werkelijk gebeurt. Wakker in een vreemde wereld ja, maar het voelt vooral als een surrealistische nachtmerrie. Je kunt niet altijd krijgen wat of wie je wilt – dat is bekend. Maar Trump? Seriously?! Hoe kunnen mensen zo… hoe kunnen ze… hoe is dit mogelijk?!
Keuze
Gisteren dacht ik nog dat de Amerikanen voor een gemakkelijke keuze stonden. Optie A: een leugenachtige, racistische, narcistische, onvoorspelbare, gevaarlijke vrouwenhater òf – optie B – een vrouw die de verkeerde e-mail gebruikte. That’s a no-brainer, nietwaar?
Nou. Kennelijk ligt het toch anders.
Blijkbaar is er iets gebeurd in Amerika, in de hoofden van de meerderheid van de voters, dat ze en masse besloten om voor Trump te stemmen. Dachten ze dat Hillary tòch wel zou winnen en dat ze daarom net zo goed op Trump konden stemmen? Dachten ze ‘Onze familie stemt nu eenmaal Republikeins’? Wàt dachten ze? It’s beyond me.
Vrouwen
Wat me in dit hele verhaal enórm tegen de borst stuit, is de rol van vrouwen.
Nog geen eeuw geleden was het vrouwen niet toegestaan om te stemmen. Gisteren hadden ze de kans om de eerste vrouwelijke President te kiezen. En wat gebeurt er? Er wordt gekozen voor een man die opschept dat hij vrouwen aanrandt. Als die vrouwen vervolgens beamen dat hij hen inderdaad heeft aangerand, dreigt hij een proces tegen ze aan te spannen. Dus eerst aanranden, dan intimideren. Zeer presidentieel gedrag, inderdaad.
Om het dan nog een beetje erger te maken, is deze man dan ook nog eens tegen abortus. Toen het hier tijdens een van de debatten over ging, stuurde ik een tweet de wereld in: “Trump doesn’t just want to grab your pussy, he even believes the government should own it”.
Hoe kunnen vrouwen op zo’n man stemmen? En hoe kunnen hun echtgenoten, vaders, broers, ooms zeggen van: “Dàt lijkt me nou eens een puike president, daar ga ik op stemmen.” Geloven ze zijn ‘verweer’ - “Nobody has more respect for women than me”? Dat is toch bullshit van de bovenste plank?
Waarom ik dit zeg? Dit gaat over zelfrespect. En als je dat niet of onvoldoende hebt: over respect voor vrouwen in je omgeving. Voor meisjes in je omgeving. Respect voor vrouwen die 'iets meegemaakt' hebben en voor vrouwen die dat nóóit mag overkomen. Voor alle vrouwen, kortom.
En even los van de vrouwen... Wat hangt de LGTB-community boven het hoofd? Wat staat de niet-autochtone Amerikaanse bevolking (of hoe we dat tegenwoordig dan ook in godsnaam politiek correct moeten noemen) te wachten?
En even: ik weet heus wel dat er in Hillary ook gaten te schieten zijn. Maar vergeleken bij de kraters die Trump slaat stellen die ècht niet zoveel voor.
Angstig
Ik vind de hele situatie een beetje eng. Ik weiger te geloven dat Trump al zijn gekke plannen werkelijk kan gaan uitvoeren – er zit straks immers een heel apparaat om hem heen. Hetzelfde apparaat dat de goede plannen van Obama tegenhield, trekt straks hopelijk ten strijde tegen de idiote plannen van Trump.
Maar ergens zit er een lekje in de wereld, een weeffoutje – iets wat dringend gerepareerd moet worden. Ging het soms te goed? Nee toch?
Over vier maanden gaan we in Nederland ook stemmen. Wij hebben onze eigen xenofobe blondie in de politieke gelederen. Ik hou mijn hart vast. Tegelijkertijd heb ik nog net wat meer vertrouwen in de Nederlandse politiek. Mijn onderbuik is het daarmee eens.
Op 24 juni dacht ik nog: de Brexit is echt de onverstandigste, meest zelfdestructieve actie van een natie in de recente geschiedenis. Vandaag is het alsof Amerika toen zei: “Hold my beer. Even iets regelen.”
Laten we hopen dat de donkere wolken boven Amerika geen al te heftig noodweer gaan brengen.
God bless the United States of America.
God bless the world.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten