De afgelopen weken was ik in de USA. Ik had het geweldig. Natuurlijk deel ik graag een paar verhalen.
Laat ik deze keer eens bij het eind beginnen. Dat zit me namelijk het hoogst. De terugreis verliep nogal chaotisch en ietwat problematisch.
Afscheid nemen
Ik was de afgelopen weken bij vriend C. Op vrijdagmiddag bracht hij me naar het vliegveld van Minneapolis / St. Paul.
Er zijn veel mensen die niet zo goed zijn in afscheid nemen, maar ik ben er ronduit slecht in. Zoals iemand een tijdje terug terecht opmerkte: "Jij kan mensen zó erg missen..." Dat klopt. Dat verhaal is niet voor nu. Maar ik moest afscheid nemen, en na afscheid komt het missen, en daarom ben ik er slecht in.
Enfin. Het moest. Dus een kus, een knuffel, een lach, nog één kus... en dan toch die verrekte tranen - hoezeer ik ook probeerde om ze weg te slikken.
Het was 14 uur, mijn vlucht stond gepland voor 16 uur. Hierna liep de planning volledig in de soep.
Vertraging!
Het plan was om van MSP naar Toronto te vliegen. Daar had ik precies genoeg overstaptijd om mijn vlucht naar Amsterdam te halen. Een strakke edoch haalbare planning.
Maar toen! Toen kwam het bericht dat de vlucht naar Toronto 2,5 uur vertraagd was. Dat is al niet leuk, maar dit betekende dat ik mijn aansluiting ging missen. Ik wendde mij tot een baliemedewerker, die mij het advies gaf om maar gewoon (af) te wachten. Ik vroeg naar alternatieve routes, naar opties. "Ik weet het niet, ik kan je niet helpen", was het verhelderende antwoord.
Om mij heen werden mensen boos. We hadden een gemeenschappelijke vijand - Air Canada - en eensgezind werd er gemopperd, gegrapt, en nog meer gemopperd. Een totaal gebrek aan informatie, aan service, aan wat dan ook.
Uiteindelijk kwam het vliegtuig naar Toronto. We stapten maar in. Wat moet je anders.
En daar sta je dan
In Toronto kwam ik aanvankelijk geen stap verder. Mijn aansluitende vlucht was inderdaad zonder mij vertrokken, ik was moe, ik had een beetje honger, ik was geïrriteerd. "Wat doe je hier?" vroeg een meneer bij de immigratie. "Dat vraag ik me ook af", antwoordde ik. "Mag ik een stempel in mijn paspoort?" Die kreeg ik.
Uiteindelijk vond ik een Air Canada balie en een mevrouw die me wel wilde helpen. Ze regelde een hotel voor me. Ze vroeg of ik toiletspulletjes nodig had. Dat was niet zo, maar ik zei van wel. Ik was gewoon benieuwd wat ik zou krijgen. Behalve een Air Canada toilettas kreeg ik ook vouchers voor eten - in het hotel en op het vliegveld. Mijn vlucht werd 24 uur opgeschoven.
Ze vroeg of ik mijn backpack mee wilde nemen naar het hotel. Het ophalen van de backpack zou een extra uur van mijn tijd vergen. Ik zei van niet. Toen ik even later buiten op de shuttle service naar het hotel stond te wachten realiseerde ik me pas dat mijn jas bij mijn backpack zat. Gelukkig had ik een extra trui in mijn handbagage.
Het grote wachten
Eenmaal in het hotel aangekomen bleek de keuken al gesloten te zijn. Daar sta je dan met je voucher. Mijn kamer was comfortabel, het bed enorm. Ik keek een aflevering van Grey's Anatomy op mijn laptop. Ik wilde niet meer eten, ik wilde slapen.
De volgende ochtend zag ik dat er een zwembad bij het hotel was, maar ik had geen badpak - en het leek me niet het hotel waar naakt recreëren op prijs wordt gesteld. Ik vroeg wat er te doen was in de omgeving. "Nothing, really", was het antwoord. Ik vroeg of ik gemakkelijk naar downtown Toronto kon. "Not really", was het antwoord. Dus ik ging maar terug naar de luchthaven.
Mocht iemand ooit tips willen om een dag op Toronto Pearson International Airport door te komen, dan help ik je graag. Die airport heeft geen geheimen mee voor mij. De belangrijkste tip deel ik maar direct: begin er niet aan.
Ik heb geen stappenteller, maar ik ben er vrij zeker van dat ik voor de rest van de maand genoeg gelopen heb. Binnen, buiten, weer binnen, naar de wc, nog een rondje, iets doen met mijn voedselbonnen, nog maar eens naar de wc, stukje lezen, beetje mailen, nog een rondje lopen - totdat éindelijk mijn vlucht op het scherm verscheen - zodat ik wist naar welke gate ik moest. Ik ging door de security.
Bij de gate
Bij de gates staan tafeltjes met iPads. Via die iPads kun je eten en drinken bestellen, je vlucht checken en een beetje op het web surfen. Ik bestelde maar een cocktail. Mijn 'puf' voor de dag was op. En ik moest nog een paar uur op dat klote vliegveld op die klote vlucht wachten.
Ik probeerde niet teveel aan vriend C. te denken. Vanwege het missen.
Toen kwam het moment dat ik mijn vlucht checkte op de iPad. Gewoon, omdat het kon. Op het scherm las ik: "Your flight AC824 to Amsterdam (AMS) is Delayed. Ik kreunde "Neeeee....", en bestelde nog maar een cocktail. Met een extra shot alcohol.
Enfin. De bijkomende vertraging viel mee. Het was maar een klein uur. In het vliegtuig heb ik me opgerold in mijn stoel en ben ik als een blok in slaap gevallen. Ik werd wakker toen we bijna in Amsterdam waren.
Terug
Nu ben ik weer thuis. Ietsje later dan gepland.
Wat ik hiervan geleerd heb? Nou ja. Hoofdzakelijk dat ik nooit meer Air Canada ga vliegen. Niet alleen vanwege deze ervaring, maar ook vanwege de belabberde service op alle vlakken en de horrorverhalen over deze luchtvaartmaatschappij die mij in de afgelopen anderhalve dag ter ore zijn gekomen.
Wat het me heeft opgeleverd? Een extra stempel in mijn paspoort.
Dat, en de verfrissende wetenschap dat 'niet naar huis willen' en 'zó blij zijn dat je er bent' blijkbaar op 24 uur vertraging van elkaar liggen.
Maar eigenlijk was ik het allerliefst helemaal niet naar het vliegveld gegaan.
Dat is het missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten