...en dingen die voorbij gaan

Ruim vier jaar geleden schreef ik de blog 'Van oude mensen...'
Het ging over mijn 'klavertje vier' van grootouders, dat op dat moment nog maar een klavertje twee was. Heel kort daarna ontviel ons het derde blaadje.

Vanaf vandaag is het klavertje vier weer compleet. Boven. Althans, dat hoop ik dan.
Vandaag ging mijn laatste oma dood. Mijn liefste oma. Mijn Oma met een hoofdletter. Ze wist niet meer welke dag vandaag, maar wel dat het haar laatste was.

Het was zoals in het gedichtje van Toon Hermans: Oma stierf in beetjes. We namen in de afgelopen jaren afscheid van stukjes van haar. Oma die liep, die lachte, die mij zó goed begreep. Oma die me peptalks gaf en me uit elke put wist te praten.

Ze woonde in een verzorgingshuis, de laatste jaren. Ik schreef daar af en toe over. Want ook al verdween mijn oude Oma - er was nog genoeg Oma over om naartoe te gaan. Een stille Oma - maar ze wàs er nog. Want zoals het in een ander gedicht, van Vasalis, staat: "Niet het snijden doet zo'n pijn / maar het afgesneden zijn".

Vandaag was Oma aan haar laatste beetje toe. Ze was oud, ze was ziek. Ze kreeg er longontsteking bij en dat kon ze niet meer aan.

"Wil je naar huis?" vroeg mijn tante haar vanochtend.
Ja, dat wilde ze...

Het mag. Een vrouw van 90 jaar mag doodgaan.
Maar ze is er nu niet meer en dat vind ik toch heel moeilijk.

Mijn laatste Oma. Mijn liefste Oma. Mijn Oma met een hoofdletter.
Ik ben zo blij dat ik haar had. Zo dankbaar dat ze er zo lang was. Zo verdrietig nu.

Dag lieve Oma. Geef je de andere blaadjes een kus van mij?