Parijs

Gisteravond zat ik thuis op de bank te peinzen. Ik peinsde groot; over de wereld, de mensen, de dingen die gebeuren. Ik peinsde over moderne techniek en hoe dat de mogelijkheden van kwaadwillenden vergroot. Ik peinsde over hardheid, meedogenloosheid.

En toen kreeg ik een pushbericht van nu.nl.
Over een aanslag in Parijs. 'Bericht wordt aangevuld', stond onderaan de paar regels tekst.

Catastrofaal 
Als rechtschapen nieuwsjunk zapte ik door het Nederlandse televisieaanbod. Er was niks te zien. Geen breaking news, geen verslaggever ter plaatse. Ik zette Radio 1 aan. Die zender bleek een heel stuk scheutiger in de nieuwsvoorziening.

Het bericht van nu.nl werd aangevuld. En hoe. 'Een aanslag' werden meerdere aanslagen. Achttien doden werden er twintig, dertig, veertig... enzovoort.

Vervolgens sijpelden ook berichten binnen over een gijzeling in concertzaal Bataclan. Onheilspellend.
"Er zijn mannen met kalasjnikovs. Ze maken de aanwezigen één voor één af".

Mijn maag draaide om. Ik zat in Den Haag, op een veilige 500 kilometer afstand van Parijs. Niettemin was ik bang. Bang en verdrietig. "What the fuck is er toch aan de hand in deze wereld..." zei ik hardop, tegen niemand.

Bang

Vannacht lag ik in bed te peinzen.
Ik peinsde groot; over de wereld, de mensen. En vooral over bang zijn.

Ik ben me er van bewust dat bang zijn niet helpt. Dat angst zaaien misschien zelfs is wat 'ze' willen. Het is niet het soort angst dat me belet om dingen te doen. Natuurlijk niet. Ik waan me veilig in mijn stad. En ik weet dat er altíjd iets kan gebeuren; waar je ook bent, wie je ook tegenkomt.
Maar de dreiging is reëel, of 'substantieel', om het jargon van de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding te volgen.

Laten we vooral in elkaar blijven geloven. Zorgen dat we altijd bij elkaar kunnen schuilen. En ons niet gek laten maken. We gaan het nog heel hard nodig hebben, ben ik bang.

Dit stopt namelijk niet zomaar.