vrijdag 11 september 2015

Long time

Ik probeerde te geeuwen. Het lukte niet. In plaats van een geeuw kwam er een pijnscheut.
Iets wat zich vanaf dat moment nog vaak zou herhalen.

Van je hela, hola
Dat was op een dinsdag. Ik besteedde er weinig aandacht aan. Met een rijk hyperventilatieverleden sta je niet zo snel te kijken van een beetje pijn op de borst. Het is een paar dagen rottig, daarna gaat het over. Kwestie van de moed erin houden.

Maar dit keer ging het anders. Want op woensdag begon het hoesten. Dat hoorde er niet bij. En op donderdag kreeg ik koorts. Dat is al helemaal niks voor mij. Ik ben een koele kikker; koorts past mij niet.

Vanwege het atypisch verloop van deze hyperventilatie-episode ging ik op vrijdagochtend toch maar even naar de huisarts. Die verwees mijn hyperventilatieverhaal naar het rijk der fabelen en gaf een alternatief: longontsteking.

Hoe? 
De dokter stelde een vraag die ik sindsdien regelmatig krijg: "Hoe kom je daar nou weer aan?"
Ten eerste: de dokter weet dat waarschijnlijk beter dan ik.
Ten tweede: ik vind het veel interessanter hoe ik er vanaf kom.
Ten derde: wat is dat voor stomme vraag?! En wat verwachten ze voor antwoord? "Ik heb het gewonnen bij een slagzin wedstrijd"? "Het zat als sample bij de shampoo?"
Ik heb geen flauw idee hoe ik eraan kom. Eerst had ik het niet, toen had ik het wel. That's life.

That hasn't happened for the... precies
Enthousiast appte ik vriendin E., dat we iets nieuws hadden voor onze firma 'Altijd Wat Bijzonders'. Longontsteking kwam nog niet in onze annalen voor. Wij zijn meer van de ontstoken sesambeentjes en boventallige baarmoeders.
Ondertussen zat ik in het ziekenhuis voor een rondje bloedprikken en foto's maken. Daarna toog ik naar de apotheek voor een antibioticakuurtje en toen ging ik naar het station, want ik ging oppassen. Zoals ik de dagen daarna nog veel meer deed dat misschien niet zo verstandig was. Zeker als je bedenkt dat ik na het ophangen van de was al aan het zuurstof moet (bij wijze van spreken dan hè),

Het punt is gewoon: ik ben ontzettend slecht in ziek zijn.

Het schijnt dat ik er wel ziek uitzie. Sinds ik longontsteking heb, begroeten mensen mij ineens met een hartverwarmend: "Zo, jij ziet er beroerd uit". Dus dat zal dan wel zo zijn - of de sociale omgangsvormen zijn ontzettend down the drain gegaan de laatste tijd.

Prognose 
Elke dag heb ik aan Kantoor laten weten dat ik de volgende dag wel weer kwam werken. Elke volgende dag moest ik daar op terugkomen.
De koorts is weg, maar nu heb ik het nu structureel ijskoud. Ik vrees het moment dat iemand mij abusievelijk aanziet voor Ötzi. Los daarvan hoest ik me de longen uit mijn lijf. Dat lijkt een oplossing, ware het niet dat ik mijn longen nog nodig heb.

Ik blijf wel bezig, maar mijn energie is beperkt. Een beetje gezelligheid zo nu en dan doet me goed, zolang ze maar niet al te lollig gaan doen - lachen doet pijn.

Dus enfin. Tot zover deze medische update. Het is hierom dat ik even wat minder van me laat horen. Maar het komt goed.

Kwestie van de moed erin houden.

Geen opmerkingen:

U Zei?! - Deel 36

De laatste maanden verzamelde ik weer heel wat verhaspelingen. Hierbij de nieuwe lijst. Om de donkere dagen en de gedeeltelijke lockdown wat...