En toen zei ze...

Gisteren zat ik op een vriendin te wachten. Het was goed toeven. Op een bank in de zon met een boek in mijn handen - randvoorwaarden voor geluk. 

Totdat er twee pubermeisjes naast me kwamen zitten. De een wilde iets aan de ander vertellen, maar het lukte niet zo goed. Ettelijke minuten luisterde ik naar een gesprek dat ik u niet wil onthouden. 

Hoofdrolspelers:
Meisje 1, ik noem haar Tut
Meisje 2, ik noem haar Hola.
En Ze. Het personage Ze was belangrijk. 

De meisjes kwamen aanlopen. Je hoorde ze al van ver, want zachtjes praten was niet hun stijl.

Tut: "...en toen zei ze, ze zei...."
Hola: "Ja, wat zei ze?"
Tut: "Ja, ze zei... wat zei ze nou?"
Hola: "Ja dat weet ik toch niet!"
Tut: "Ja nee, wacht... ze zei, ze zei...."
Hola:  ~ slaakt diepe zucht ~

Een derde persoon betrad het toneel. Ik noem haar Troela. 

Tut: "Héééééé Troela! Ga je naar de bus?"
Troela: "Ja." ~ loopt weg ~

Tut: ~ rent erachteraan ~ 

Hola: "Kijk ze rennen..." 

Tut kwam terug. 

Hola: "Maar wat ze zei dan?"
Tut: "Ja, ik wéét het niet meer precies. Ze zei... ze zei... wat zei ze nou?"
Hola, geïrriteerd: "Ja, hállo, dat weet ik toch niet?!"
Tut: "Ik weet het al! Ze zei... hoe zei ze het nou..."

Hola: ~ slaakt wederom diepe zucht ~

Tut: "Nou ja, het was iets van... ze zei... hoe zei ze het nou, ze zei..."
Hola: "Ja?"
Tut: "Iets van... dat ik... ik at een koekje met chocolade. En toen zei ze..."
Hola: "Waarom at je een koekje met chocolade?"

Tut: "Hè, dat doet er toch niet toe!"
Hola: "Maar wat zei ze dan?"
Tut: "Het was iets van... zei zei... dat ik... hoe zei ze dat nou? Ze zei..."

(een zeldzame stilte volgde)

Tut: "Ik weet het! Ze zei: 'Je laat je wel kennen hè'." 

Hola: "O."

Vragen die me sindsdien bezighouden:
Wie is Ze?
Waarom at Tut een koekje met chocolade?

Waarom vond Ze dat Tut zich liet kennen? 

Wie wil Hola het concept van de retorische vraag uitleggen? 

Maar vooral: 

Waarom denk ik de hele tijd dat Ze gelijk had?