Bakfietsen

Afgelopen weekend bezocht ik Schettino, de theatershow van Erik van Muiswinkel. Het is voor iedereen nuttig om te weten dat hij van plan is om onze koning te worden. Een extended version van de Hoofdpiet, maar dan dus het hele jaar door. Tegelijk met dit voornemen deelde hij ook een aantal nieuwe regels met ons. Hij wil bijvoorbeeld de elektrische fiets en de ligfiets afschaffen. Ik hoopte dat hij ook de bakfiets op de zwarte lijst zou zetten, maar dat gebeurde niet. Een tegenvallertje.

De bakfiets
Een tijdlang was de bakfiets een exclusiviteit van krakers en aanverwant geteisem. Zij hebben moeten toezien hoe hun vervoermiddel langzaam maar zeker verwerd tot statussymbool van binnenstedelijke yuppen. Die er niet - zoals de krakers deden - hun huisraad in vervoeren, maar hun offspring. Tezamen met bijbehorende vriendjes en vriendinnetjes en in het midden van de bak twee grote boodschappentassen.
Omdat het ding ook bij slecht weer gebruikt moet kunnen worden, zijn veel bakfietsen voorzien van een huifkaroverkapping, en de Mamaloe's zitten daar dan achter. Gutsend van zweet en regen.

Dat noemen ze vooruitgang.

Handig?
Eigenaren beweren dat de bakfiets superhandig is om koters en boodschappen te kunnen vervoeren. Tot op zekere hoogte geloof ik dat. Maar toch; een paar kritische kanttekeningen wil ik wel plaatsen.
Bijvoorbeeld: waarom moeten kinderen in een bakfiets terwijl ze – als ze het kinderzitje ontgroeid zijn – ook gewoon zelf kunnen fietsen?! Ik moest dat. Na mijn traumatiserende kinderzitjeservaring (lees dit verhaal en heb voorgoed medelijden met mij) kreeg ik een eigen fiets, een duw in mijn rug en hupsakee, fietsen kreng.
Was ook goed voor het bewegingspatroon, de zelfredzaamheid, sportiviteit, inzetbaarheid voor vergeten boodschappen, enzovoort. En mijn ouders hoefden alleen maar te duwen en door het geven van praktische aanwijzingen te zorgen dat ik niet onder vrachtwagens en scooters belandde.
Dat ging bijna altijd goed.

Ruim baan!
Maar goed, tijden veranderen. Het lijkt wel of ouders banger zijn geworden. Kinderen kunnen maar beter veilig vervoerd worden in auto of bakfiets, en áls ze dan al zelf mogen fietsen moeten ze een fietshelm op. Ook iets wat ik niet helemaal begrijp, maar laten we die discussie bewaren voor een ander moment.

Ik wil nu namelijk even verder met het afzeiken van de bakfiets.

Bakfietsen zijn vooral GROOT.
Ze zijn breed. Ze zijn lomp. En daarom kan je er niet lekker op scheuren. Ze nemen het hele fietspad in beslag, waardoor je als gewone fietser geen schijn van kans maakt om in je ingezette tempo door te crossen. En als je je dan toch zo smal mogelijk maakt en je met gevaar voor eigen leven langs de bakfiets manoeuvreert, kijkt de bakfietser jóu boos aan. Alsof jíj iets fout doet. Daar word ik altijd een beetje kribbig van.

Of zoals die keer toen ik nog in mijn oude buurt woonde, waar het percentage kakkers met bakfiets (kakfiets?) beláchelijk hoog lag. Op de stoep en de straat voor de basisschool was een complete bakfietsbarricade opgeworpen, en toen ik me daar doorheen frummelde, zei één zo’n bakfietsmoeder: “Je ziet toch dat je er niet langs kan? Wij staan hier toch?!”
Natúúrlijk zag ik dat. Ik kon er niet omheen. Letterlijk.
Stomme doos.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over het leed als het gesneeuwd heeft en de fietspadveger maar een smal paadje heeft gemaakt. Hoe kansloos je dan bent om een bakfiets in te halen. Of hoe irritant het is als je niet je tempo kan vasthouden als er zo’n lieflijke briesje staat zoals afgelopen twee weken. Tempo is dan belangrijk, anders vang je teveel wind en donder je van je fiets.

Mevrouw van Muiswinkel
Dus enfin. Ik heb een plan. Ik ga trouwen met Erik van Muiswinkel. Als hij dan koning wordt, word ik koningin. Dan kan hij de elektrische fiets en de ligfiets uit het straatbeeld bannen en dan neem ik de bakfietsen voor mijn rekening.

Mochten er nog andere wensen zijn, dan hoor ik die graag.
Erik & ik kijken dan wel wat we ermee doen.