Voor m'n kiezen

Ik was bij de tandarts.
Ik loog tegen de tandarts.
Ik lieg namelijk altijd tegen de tandarts.

Stokers & ragers 
Een paar jaar terug zei de tandarts dat ik aan de slag moest met tandenstokers. Die heb ik toen gekocht, maar de enige keer dat ik ze daadwerkelijk gebruikt heb was toen ik burrito's aan het maken. Die klapten steeds open en toen heb ik ze met tandenstokers vastgezet. Vriendin M. vond het een goed idee. Dan heb je die tandenstokers toch niet helemaal voor niks gekocht. Want even: wie doet dat nou, tandenstokeren?

De tandarts dacht dat de tandenstokers niet goed genoeg werkten. Omdat ik natuurlijk tegen hem loog dat ik ze wel degelijk gebruikt had. En toen moest ik ragertjes. Die ik ook niet gebruikte. Zelfs niet voor de burrito's.

Advies 
Nu loog ik dat de ragertjes en ik dikke vrienden zijn. Dat met die dingen tussen mijn tanden prutsen mijn lust en mijn leven was. Maar dat ik het soms, heel soms maar, een enkel keertje, weleens vergat.
De tandarts zei: "Jaja." Ik denk dat hij me door had.

De tandarts raadde me een ander soort tandenborstel aan. En een ander soort tandpasta. Deze twee dingen zijn inmiddels geregeld, want dat is makkelijk.
En tóch die ragertjes. Natuurlijk zei ik dat ik ook dat advies zou opvolgen. De assistente suggereerde dat dit mijn goede voornemen voor 2015 kon zijn en ik reageerde daar heel enthousiast op. Als je iets nieuws 21 dagen achter elkaar doet wordt het een gewoonte, hoorde ik eens. En dat klinkt veel haalbaarder dan 'vanaf nu voor altijd'. 21 dagen is overzichtelijk. Vanaf nu voor altijd niet.

Reden
Wat me dwarszit aan dit hele gebeuren, is de vraag waarom ik lieg.
Het is míjn gebit, míjn geld, míjn keuze. En tot nu toe heeft het nauwelijks consequenties gehad. In mijn hele leven heb ik één zielig gaatje gehad. In de afgelopen twee weken kreeg ik tweemaal een compliment over mijn mooie gebit. En de tandarts zal er heus niet treurig over zijn als ik niet zo hard mijn best doe met tandenstokers en ragertjes. Immers: hij verdient meer aan me als ik mijn gebit een beetje laat versloffen.

En tóch zeg ik dat ik braaf met die ragertjes door mijn mond heb gejakkerd. Dat ik altijd keurig de aanbevolen twee minuten poets, terwijl ik dat nóóit doe.

Waarom? Omdat ik niet op mijn kop wil krijgen van de tandarts? Omdat ik een goede indruk wil maken? Niet wil overkomen als iemand die zichzelf een beetje verwaarloost?

Natuurlijk doe ik dat. Dagelijks. Ik poets te kort, ik pruts te weinig.
En de volgende keer als ik bij de tandarts ben, zal ik dat weer keihard ontkennen.