Ziek met een vleugje Snorkels

Ik was vorige week bij een dokter die dacht dat ik blindedarmontsteking had. Daarom stuurde ze me direct door naar de Spoedeisende Hulp. Daar werd vastgesteld dat ik geen blindedarmontsteking had, maar werd tevens gediagnosticeerd waarom ik dan zoveel buikpijn had. Vanaf dat moment lag ik drie lange dagen in het ziekenhuis, met een infuuspaal die niet van mijn zijde week. 

Spoed? 
Tijdens het wachten op de SEH kwam ik er al snel achter dat 'spoed' een relatief begrip is. Dit leidde ik af uit het feit dat ik rustig een of andere LOI-cursus had kunnen beginnen (en afronden) in de tijd dat ik daar zat, maar ook uit bepaalde andere dingen.
Op de SEH wordt je privacy gewaarborgd door middel van gordijnen, waardoor je elkaar weliswaar niet kunt zien, maar wel precies kan horen wat je buurman of -vrouw mankeert. Je hoort de meest intieme en ranzige details, maar ook wonderlijke opmerkingen. Zoals: "...dus uw pijn kan makkelijk een gevolg zijn van die galblaasoperatie. Van vijftien jaar geleden."
Mijn gezelschap (ik had gezelschap) en ik playbackten verschrikt naar elkaar "vijftien jaar??" en een patiënt die zich schuil had gehouden achter een ander gordijn nam opvallend kort na deze uitspraak de kuierlatten. Dat spoed een kwestie van perceptie is: oké. Maar vijftien jaar?!

De gang van zaken
Toen er ten langen leste een voorlopige diagnose gesteld was, hadden ze daar aanvankelijk een adequate oplossing voor. Die kwam neer op: naar huis gaan, jezelf verdoven met pijnstillers en morgenochtend terugkomen voor aanvullend bloedonderzoek. Ik kreeg daarbij enkele restricties: als je je zieker gaat voelen, koorts krijgt of moet overgeven, moet je bellen en terugkomen.
Afijn, ik naar huis. En na anderhalf uur had ik koorts, voelde ik me hondsberoerd en hield ik nog geen slok water binnen - laat staan de pijnstillers. Dus ik belde en ik ging terug en ik werd opgenomen.

Grote ontdekking 
Ik lag op een wonderlijke afdeling. Dat wil zeggen: het was een combi van gynaecologie en urologie, maar er lagen ook patiënten van de KNO-afdeling. Ik had daar verder niets mee te maken, want mijn infuuspaal en ik hadden een kamer voor onszelf.

Maar toen! Ik heb daar iets ontdekt wat met name mijn generatiegenoten zal verrassen, of overvallen, of tenminste verbazen. Al op de eerste dag hoorde ik iemand "Ortega" zeggen. Ik had op dat moment geen idee of dat iets was of iemand, maar het idee dat het 'iemand' was sprak me meteen aan. En ja hoor, op de tweede dag kwam ik erachter. Het heeft mijn kijk op een belangrijk onderdeel van mijn kindertijd enórm veranderd.
Kapitein Ortega, lieve generatiegenoten, werd in de tune van De Snorkels altijd geïntroduceerd als een stoere zeebonk die op 16 februari 1634 zijn schip ten anker legde achter een koraalrif. Diezelfde nacht werd hij aangevallen door piraten en zijn in brand geschoten schip zonk op de zeebodem. Tien dagen later (dat moet dus 26 februari 1634 zijn geweest) werd deze kapitein half bewusteloos op het strand gevonden, het scheepsjournaal nog in de armen geklemd.
Nou ja, et cetera.

MAAR!!
Dat klopt helemaal niet!! Want Kapitein Ortega is geen man!! Kapitein Ortega is een vrouw! En niet zomaar een vrouw, maar een Antilliaanse momma,  Ik moest heel erg lachen toen ik het ontdekte (maar dat kon niet, want dat deed pijn). Ik heb het breaking news in een appje naar vriendin E. gestuurd, want oh, ik móest het delen. En toen het bijna half vier was, en dus bezoekuur, appte ik haar nogmaals. Dat ik hoopte dat de Snorkels op visite zouden komen bij mevrouw Ortega.

Maar nee hoor, geen snorkel gezien.
Wel lieve mensen die helemaal speciaal kwamen kijken hoe mijn infuuspaal en ik het maakten. Ik vond dat heel fijn, want voor de rest - afgezien van mijn snorkelgerelateerde binnenpret - vond ik het tamelijk ellendig in het ziekenhuis.

Nu
Inmiddels ben ik alweer een paar dagen thuis. De infuuspaal en ik zijn uit elkaar, maar onze relatie hing toch al aan een dun draadje. Ik verdoof mezelf nog steeds een beetje met pijnstillers - die ik inmiddels weer gewoon binnen kan houden.
De dokter heeft gezegd dat die pijn best eens twee tot drie weken kan aanhouden. Ik probeer er heel monter onder te blijven en mijn dappere zelf te zijn, maar als ik heel eerlijk ben valt dat op sommige momenten best een beetje tegen.

Maar weet je?
Ik denk dat het verhaal van Kapitein Ortega bèst eens waar kan zijn.