Het Geluid

Komende zomer is het alweer twee jaar geleden dat ik de paddenstoel verruilde voor een superappartement. Destijds zei iemand dat ik maar erg van mijn nieuwe huis moest genieten, “want voor je het weet is het gewoon”. Ik heb verheugend nieuws: zelfs na bijna twee jaar is het niet ‘gewoon’. Het is thuis, het is fijn, ik voel me er lekker – allemaal waar. Maar soms krijg ik nog steeds dat gelukzalige moment van die eerste tijd als ik om me heen kijk. Wat is het een mooi huis! Wat fijn dat ik hier kan wonen!

Kanttekeningen
In al die tijd waren er slechts twee dingen die mijn woonplezier een beetje op de proef stelden. Ten eerste was dat Tante Melia met haar gevolg. Mijn hekel aan muizen is gigantisch geworden. Zelfs van het woord ‘muis’ word ik al iebel. Het moeilijke was aanvankelijk dat ik weliswaar niet voor een gat te vangen ben, maar de muizen ook niet. Bij wijze van oplossing ben ik seriemuizenmoordenaar geworden. De muizen waren erg gewillig (ze aten gif als was het een delicatesse en werkten op die manier lekker mee aan hun eigen ondergang).
Muisgewijs ben ik nu voorzichtig positief: het lijkt erop dat ik dit probleempje succesvol aan het tackelen ben.

Tik... tik... Het tweede ding dat een drukkend effect had op het woongenot, was Het Geluid.
Ik was nog maar nauwelijks verhuisd toen ik het voor het eerst hoorde. Stond er ergens iets te klapperen? Zo klonk het niet. Waaide het waardoor er ‘iets’ was wat ‘ergens’ tegenaan kwam? Ik had geen idee.

In eerste instantie accepteerde ik het. Ik hoorde iets tikken: lekker belangrijk.
Maar op den duur hoorde ik het wel erg vaak. En omdat ik het niet kon plaatsen, werd ik er ongedurig van. Wat wàs dat voor geluid? Wat tikte er zo?? Als ik mijn dag niet had en Het Geluid begon ook weer, raakte ik lichtgeïrriteerd. Wàt IS dat?? En vooral: Laat Het Stoppen, want AARGH!

Omdat ik niet wist wat het was, ging ik op den duur op onderzoek uit. Van nature ben ik niet zo’n speurneus (als ik iets kwijt ben denk ik vaak: “Och, ik kom het vast wel weer eens tegen”), maar dit geluid deed de Sherlock Holmes in mij ontwaken. Dus ik liep naar de keuken, want daar hoorde ik het geluid het best. Ik legde zelfs mijn oor tegen de muur. Maar ik kwam niet tot een conclusie en probeerde me er bij neer te leggen dat dit geluid zo nu en dan te horen was.

Opheldering
Geen mysterie zo groot of het wordt een keer ontrafeld. En oh glory, dat gold ook voor dit bijzondere geluidseffect.

Laatst was ik bij de buren. Ineens was ook daar Het Geluid – luider en duidelijker dan ooit. Nog voor ik iets kon zeggen, zei de buurvrouw: “Ah, J. gooit zijn pingpongbal weer tegen de muur.”
Ik lachte.en zei: “Oooh, is dat J.! Ik vraag me al sinds ik hier woon af wat dat voor geluid is!!” “Tja, het is een soort tic van hem”, lichtte de buurvrouw toe.

Als ik Het Geluid nu hoor, denk ik slechts: “Ah, de buurjongen en zijn pingpongbal”.
Mijn woongenot is terug op het oorspronkelijke niveau. Een fijn huis, een thuis waar ik zo van geniet dat het nooit ‘gewoon’ is – mede dankzij de spannende extra’s.

Muizen en pingpongballen: hebben we gehad. 

Ik ben echt heel benieuwd wat het volgende is.