Nederpop
Ik geef hiermee wel een duidelijk beeld, toch?
Ik houd van muziek met inhoud. Ik houd van mooie teksten. Vooral dat. Ik houd van liedjes die ontroeren. De Dijk weet mijn gevoelige snaar vaak te raken. Blof is mijn jeugdliefde en zeg nou zelf, jeugdliefdes behouden altijd een speciaal plekje in je hart.
Acda & De Munnik maken me als ze praten enorm aan het lachen en als ze zingen kan het alle kanten op. Daarbij hebben zij een van de allermooiste zinnen ooit geproduceerd: “Als je bij me weggaat – mag ik dan met je mee?” Ontroerend lief en stuitend in eenvoudige waarheid. Een pure manier om echte liefde te bezingen.
L'enfer, c'est les autres
Nee, dan de stuitende dwangrijm van artiesten als Jeroen van der Boom en consorten. De manier waarop zij meedogenloos de Nederlandse taal mishandelen en verminken. Ze fröbelen tangconstructies, bedienen zich van onbarmhartige rijmschema’s, schakelen zonder verdere plichtplegingen tussen tweede en derde persoon. Vorig jaar werd de ganse natie geacht mee te brullen met het failliet van de Nederlandse muziek: het Koningslied. “Leefde Annie M.G. Schmidt nog maar…” stamelde ik ontzet toen ik dit gedrocht voor het eerst op de radio hoorde.
Misschien was ik te hoopvol of naïef geweest – het was in elk geval een dag die ik niet wist dat zou komen, maar die daar wel ineens was. Hou je veilig…
Aanleiding
Laat ik nu even met de aanleiding van dit blog komen. Het is rijkelijk laat in de vierde alinea, maar soit.
Ten eerste heeft mijn jeugdliefde een heel lelijk kind gebaard. Het nieuwe liedje van Blof, “Spijt heb je morgen maar”, vind ik ontzettend stom. “Je weet dat het lekker is”, zingen ze, maar ten eerste is dat gelul en ten tweede maak ik dat zelf wel uit.
Maar het is altijd nog vele malen beter dan het nieuwste gedrocht van Jeroen van der Boom. Het komt veel te vaak op de radio en het is weer een schoolvoorbeeld ‘Vermink je Moerstaal’. En wat het allerergste is: het liedje heet “Nanana”. Dan neem je jezelf als artiest niet serieus. Nou, en iedere keer dat ik deze deuntjes hoor, wil ik mijn afkeuring en verontwaardiging kwijt. Dáárom dit blog.
Een mooie liedtekst is kunst. Die kunst wordt slechts door een handjevol mensen werkelijk beheerst. Zij schrijven de prachtzinnen, de pareltjes.
"De dingen in de kamer worden vrienden die gaan slapen"
"Zij verstaat de kunst van bij mij horen"
"Aan de muur van mijn gedachten hangt een wereldkaart te wachten"
"Het decor voor het begin van een roman"
"Ik ben goddank dus nog een keer een jonge lente waard"
Er zijn me iets teveel liedjesschrijvers hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten