"Bert!"

Het navolgende verhaal heb ik onlangs in klein comité gedeeld. Omdat er toen goed op gereageerd werd (dat wil zeggen: begripvol en met humor), durf ik het aan omdat het nu ook via mijn blog wereldkundig te maken. A childhood confession.

Trouwen 
Veel kleine meisjes vertederen hun ouders door "Papa!" te antwoorden op de vraag met wie ze later willen trouwen. Ik vertederde niet, ik verbaasde. Als iemand mij vroeg naar mijn ideale huwelijkskandidaat, antwoordde ik: "Bert."
U leest dit goed.
Ik wilde graag trouwen met Bert. Van Ernie. Dat leek me helemaal te gek. Het aspect 'haalbaarheid' was iets waar ik duidelijk nog niet mee bezig was. Ik wilde trouwen met Bert en daarmee basta.

Mijn relatie met Bert
Enige toelichting lijkt me op zijn plaats. Wat had Bert dat mij zo aansprak?
Welnu. Bert en ik deelden in die dagen het bed. Maar echt. Ik had een vrij rijk knuffelassortiment, maar mijn schaap Françoise (een te chique naam voor een afgelebberd schaapje) en Bert stonden aan het hoofd van de knuffelorde. Zij mochten op mijn hoofdkussen en dat zei alles. Deze Bert had een scheve neus en ik vraag me eerlijk gezegd nu pas af waar Ernie eigenlijk was. Afijn.
Het feit dat wij toch al onze sponde deelden, was aanleiding om op de iets langere termijn met knuffel-Bert in het huwelijksbootje te willen stappen.

Retrospectief
Nu ik ouder en wijzer ben, heb ik zo mijn bedenkingen bij deze partnerkeuze. Vrienden M. & R. hadden bovendien een vrij verschrikkelijk beeld van een huwelijk met deze gele monobrauwman. Ik merkte op dat ik veel beter voor Ernie had kunnen kiezen, qua spontaan en verrassend. Bert is een chagrijnige bijna-autist, wiens interesses niet verder reiken dan paperclips, duiven en havermout. En lezen, dat is nog een positief puntje op de Bert-balans. Maar Ernie, die moeten ze fijnmalen en in pillen stoppen, want zoveel positiviteit vind je verder nergens!

M. & R. vulden mij aan. "Als je met Bert trouwt, dan word je vanzelf zo'n ANWB-echtpaar", zeiden ze. Uiteraard kwamen alle clichés toen tevoorschijn: fietsen in Human Nature windjacks, kaartenstandaard op het stuur en een zijtas met daarin een thermoskan met koffie en gesmeerde boterhammetjes voor onderweg. "Ja", zei M., "Dan fietsen jullie ergens heen, daar ga je op een bankje zitten lezen, en dan maar weer naar huis. En dan heb je best een drukke dag gehad."
"Precies!" zei ik. "Dus dan eten we maar makkelijk 's avonds. Havermoutpap ofzo."
En aangezien dit beeld niet bepaald in de buurt komt van mijn ideaal (iets met sex, drugs en rock 'n roll bijvoorbeeld), ben ik achteraf wel blij dat mijn kleinemeisjesdroom absoluut niet te realiseren was.

Nee, ik wil niet
Waarom er overigens altijd maar vanuit gegaan wordt dàt kinderen willen trouwen weet ik niet. Ik wil helemaal niet trouwen! Nu ben ik ook dermate single dat een huwelijk nicht im Frage is, maar mocht ik ooit weer aan de man geraken, dan moet hij er niet op rekenen dat ik ooit gehuld in een witte wolk ("struikje in de hand, toefje op de kop") naast hem voor het altaar kom te staan.

Afijn, dat is weer een heel ander verhaal. Ik wilde vroeger met Bert trouwen en ik ben nu op een punt in mijn leven dat ik daar maar gewoon eerlijk voor uit kom. Als u nou ook een beetje goed reageert, doe ik binnenkort misschien nog wel meer verrassende bekentenissen op dit blog. Het zou zomaar kunnen.

Maar nu ga ik eerst even mijn paperclips tellen en daarna wil ik lezen. Drukte!