Mijn hart huilt terwijl ik dit blogje schrijf. Of nee, het schreeuwt machteloos. Want wat de fok hebben ze ons nou toch geflikt? Het ging zo lekker met dat hele BZV Internationaal. Tot nu. Ineens kregen we in één aflevering alles waar we normaal gesproken een maand over doen.
Elk seizoen had een perfecte spanningsboog. Maar nu waren de laatste keuzemomenten, citytrips en “hoe is het nu metjes” in één slotaflevering bij elkaar gestouwd. Cold turkey afkicken van je heroïneverslaving is peanuts vergeleken met het zwarte gat waar de KRO ons rücksichtslos in bliksemt.
Over rücksichtslos gesproken
Vorige week meldde ik al dat ik geen idee had wie de gelukkige zou worden op Bonaire. Ergens in de afgelopen dagen had ik even de gedachte dat onze frigide geitenboerin helemaal niet ging kiezen. Maar dat zou zo’n anticlimax zijn dat ik weer van dat idee afstapte.
Maar ik kreeg toch gelijk.
Jan en Patrick waren allebei de gelukkige: ze mochten naar huis!!
Aletta koos ervoor om haar eenzame geitenleven in dat wrakhouten achenebbisj onderkomentje van haar voort te zetten. Ze zei dat ze “erg geworsteld” had.
Aletta is duidelijk geen Zeeuw. Een hoop luctor is prima, maar daar hoort een triomferend ‘et emergo’ op te volgen. Niet een gestameld ‘et solitudo’.
Yvon zei: “Dikke prima, wat jij wil” en nam Jan en Patrick mee in de laadbak van haar pick-uptruck. Daarna hebben de mannen nog een weekje vakantie gevierd op Bonaire.
En zo werd het ten langen leste toch nog gezellig.
Dit is het dan: de rest van je leven
Johan en Ingrid gingen op citytrip. Of nou ja, dat probeerden ze.
Het was één groot cliché. Niet alleen omdat Johan weer eens begon te grienen, maar ook vanwege het onbetaalbare fenomeen ‘de boer in de grote stad’.
Boeren in grote steden zijn als Oscar zonder vuilnisbak: ontheemd en onhandelbaar.
Ze zeggen voortdurend dingen als: “Het is hier veel te druk” en “Dit is niks voor mij”. Bovendien zat het Johan nogal dwars dat Ingrid terug naar Nederland moest. Aanvankelijk hadden ze nog een beetje jolig lopen doen in hun überkitscherige hotelkamer, maar uiteindelijk gingen Johan en Ingrid eerder naar huis.
Ik hoop dat Ingrid zich beseft dat dit het is.
Hier houdt haar leven op.
Ze gaat haar dagen slijten op een onbeduidend Deens boerenbedrijf, alwaar ze kopjes koffie drinkt, het huishouden runt en over haar levensgezel moedert. Meer wordt het niet. Geen vakantie, geen weekendje weg. Daar kan haar Nurks niet tegen.
Veel plezier ermee.
Un beau roman, une belle histoire
Jos en Saskia waren Verliefd. Dat werd in beeld gebracht in suikerzoete shots die niet zouden misstaan in een reclame voor Merci-chocolade. Ik werd langzaam maar zeker onpasselijk van de overdosis kusjes, knuffeltjes en vastgehouden handjes.
Gelukkig liet Jos zich niet helemaal meeslepen. Hij blijft immers Mr Planning, dus hij was regelmatig bezig met ‘straks’ en ‘later’. Met samenwonen en kraamklinieken en uitvaartverzekeringen. Want zo is Jos.
Jos gaat nu eerst op zichzelf wonen en op termijn trekt Saskia bij hem in. En dan gaan ze nog lang en gelukkig leven.
Zo staat het althans in het draaiboek.
En nu...?
Aan het eind van de aflevering zat Yvon in een gezellig geënsceneerde boerenkeuken te skypen met de boeren. Ik denk dat het geld op was, waardoor ze niet voor een laatste maal bij iedereen op de koffie kon.
De boeren zijn nog helemaal happy met de gemaakte keuzes. Dat wil zeggen: iedereen die gekozen heeft, is daar nog steeds blij mee. Van Aletta weten we dat niet – haar Skype had vermoedelijk verbindingsangst.
We zagen Jan nog een beetje halfslachtig reclame maken voor het BZV-feest. Verder is hij de hele aflevering lang buiten beschouwing gebleven.
Dus afijn.
Dit was het dan.
Het was mooi, dat hele BZV Internationaal. Het volgende seizoen komt weer gewoon uit de Hollandse polder. Tot het zover is zullen we weer iets anders moeten vinden om onze zondagavonden mee te vullen.
Voor mij is er hoop. Er is een kansje dat ik binnenkort op zondagavond met Jan zit te skypen. Maar echt.
How is that for a cliffhanger?
Yvon zei: “Dikke prima, wat jij wil” en nam Jan en Patrick mee in de laadbak van haar pick-uptruck. Daarna hebben de mannen nog een weekje vakantie gevierd op Bonaire.
En zo werd het ten langen leste toch nog gezellig.
Dit is het dan: de rest van je leven
Johan en Ingrid gingen op citytrip. Of nou ja, dat probeerden ze.
Het was één groot cliché. Niet alleen omdat Johan weer eens begon te grienen, maar ook vanwege het onbetaalbare fenomeen ‘de boer in de grote stad’.
Boeren in grote steden zijn als Oscar zonder vuilnisbak: ontheemd en onhandelbaar.
Ze zeggen voortdurend dingen als: “Het is hier veel te druk” en “Dit is niks voor mij”. Bovendien zat het Johan nogal dwars dat Ingrid terug naar Nederland moest. Aanvankelijk hadden ze nog een beetje jolig lopen doen in hun überkitscherige hotelkamer, maar uiteindelijk gingen Johan en Ingrid eerder naar huis.
Ik hoop dat Ingrid zich beseft dat dit het is.
Hier houdt haar leven op.
Ze gaat haar dagen slijten op een onbeduidend Deens boerenbedrijf, alwaar ze kopjes koffie drinkt, het huishouden runt en over haar levensgezel moedert. Meer wordt het niet. Geen vakantie, geen weekendje weg. Daar kan haar Nurks niet tegen.
Veel plezier ermee.
Un beau roman, une belle histoire
Jos en Saskia waren Verliefd. Dat werd in beeld gebracht in suikerzoete shots die niet zouden misstaan in een reclame voor Merci-chocolade. Ik werd langzaam maar zeker onpasselijk van de overdosis kusjes, knuffeltjes en vastgehouden handjes.
Gelukkig liet Jos zich niet helemaal meeslepen. Hij blijft immers Mr Planning, dus hij was regelmatig bezig met ‘straks’ en ‘later’. Met samenwonen en kraamklinieken en uitvaartverzekeringen. Want zo is Jos.
Jos gaat nu eerst op zichzelf wonen en op termijn trekt Saskia bij hem in. En dan gaan ze nog lang en gelukkig leven.
Zo staat het althans in het draaiboek.
En nu...?
Aan het eind van de aflevering zat Yvon in een gezellig geënsceneerde boerenkeuken te skypen met de boeren. Ik denk dat het geld op was, waardoor ze niet voor een laatste maal bij iedereen op de koffie kon.
De boeren zijn nog helemaal happy met de gemaakte keuzes. Dat wil zeggen: iedereen die gekozen heeft, is daar nog steeds blij mee. Van Aletta weten we dat niet – haar Skype had vermoedelijk verbindingsangst.
We zagen Jan nog een beetje halfslachtig reclame maken voor het BZV-feest. Verder is hij de hele aflevering lang buiten beschouwing gebleven.
Dus afijn.
Dit was het dan.
Het was mooi, dat hele BZV Internationaal. Het volgende seizoen komt weer gewoon uit de Hollandse polder. Tot het zover is zullen we weer iets anders moeten vinden om onze zondagavonden mee te vullen.
Voor mij is er hoop. Er is een kansje dat ik binnenkort op zondagavond met Jan zit te skypen. Maar echt.
How is that for a cliffhanger?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten