Geweldige noten
In Canada stond het eten centraal. Judith had nootjes meegenomen. Die werden verorberd terwijl glutenvrije Claire vanuit een aparte stoel toekeek. Er stond wel een leeg bakje op tafel – dan had zij ook wat.
Daarna moest er gekookt worden. Aangezien Claire vorige week al werd aangeduid als “dat ene meisje dat wel kan koken”, nam zij de leiding in de keuken. Ze heeft ooit als chef-kok gewerkt en ze vindt het nog steeds leuk om andere mensen blij te maken met lekker eten.
Helaas bleek al snel dat al haar keukenkennis is weggezakt in een glutenvrij moeras. Ze dacht dat de aardappels na vijf minuten wel gaar zouden zijn en de kip bleef ongekruid.
Omdat Florence een beetje stil was, nam Jan haar even gezellig mee naar de kippen. In een ruimte met de akoestiek van tien badkamers tegelijk legde Florence uit dat ze moe was van de reis en dat als andere mensen nogal aanwezig zijn, zij vanzelf wat stiller wordt. Haar momentje alleen met Jan besteedde ze verder erg nuttig door wat over de kerk te praten. Daarbij ontdekte de kijker dat Jan weliswaar niet de meest spraakzame dude aller tijden is, maar dat hij wel een enorme hoeveelheid clichés in één zin weet te proppen. Over geven en nemen en de tijd die dingen leert en elkaar de ruimte geven.
De volgende ochtend zaten ze gezellig met z’n allen aan het ontbijt dat er niet was.
Het gaat lekker daar.
Koud vuur
Ook op Bonaire is het niet bepaald een aaneenschakeling van apotheosen. Er is vooral heel veel onbenut potentieel.
Slavendrijver Aletta had haar mannen in de keuken aan het werk gezet om stamppot te maken. Dat aten ze vervolgens bij het kampvuur op. Patrick werd bijna levend gecremeerd door de vonkenregen die vanaf het kampvuur op hem neerdaalde, maar daar hoorde je hem niet over. Sterker nog: even later haalde hij er een gitaar bij en ging gezellig wat kampvuurliedjes tokkelen. In elk ander gezelschap zou dat garant staan voor een knus samenzijn en wie weet zelfs een hint van romantiek. Maar op dit Arctische stukje Bonaire zetten zijn interventies geen zoden aan de dijk.
De volgende dag leerde Aletta aan de mannen hoe ze geiten moeten melken. De een had er meer talent voor dan de ander; Koen werd door zijn geit bijkans gemolesteerd, Jan had ‘een moeilijke geit’ en Patrick vond er geen flikker aan. Voor de camera hield hij een monoloogje over “dat dit Aletta’s droom was” en “dat ze dit dan vooral moest doen”. Wat hij niet zei – maar wat ik desondanks wel meende te horen – was: “Maar Niet Met Mij!”
De Mienen Dobbelsteen
De dames van Johan ontpopten zich als toegewijde hulpen in de huishouding. Ze vouwden de was van de afgelopen twee jaar op en wilden gaan koken, maar ze snapten het gasfornuis niet. Johan probeerde door het gesloten raam de nodige aanwijzingen te mimen, totdat hij zich bedacht dat die vrouwen hier voor hem waren en hij dit keer dus gratis naar binnen mocht.
Toen het eten klaar was, was Johan hem gesmeerd. Dat was hij trouwens opvallend vaak voor iemand die de vrouwen zo leuk vindt.
Even later zagen we hoe de Mienen mochten meehelpen in de koeienstal. Er werd gesproken over koeknuffelen en de dames kregen allemaal een schep extra voer (de koeien, niet de Mienen). Johan concludeerde: “Langharige Ingrid, die snapt er niets van”. Ik heb zo’n vermoeden dat dit de prelude van haar verbanning uit Denemarken was.
Pendant ce temps en France
Omwille van het delen van gevoelens haalde Jos een fotoboek tevoorschijn dat een jaar na het overlijden van zijn pa gemaakt was. Ik sta hier een beetje dubbel in. Aan de ene kant toont hij hiermee een hoeveelheid genegenheid en intimiteit die we nog nooit gezien hebben in BZV. Aan de andere kant: is dit nou echt iets om te bekijken met meiden die je nog nauwelijks kent? Op TV ook nog? Waarbij je bovendien je voorkeur voor Comic Sans sans remors de huiskamers in slingert?
Los daarvan kregen we een interviewtje met de moeder van Leonie voor onze kiezen. Moeders zei dat ze “altijd veel samen doen”. Ik denk dat ze vooral veel samen doen met waterstofperoxide. Als ik zo’n moeder had zou ik ook willen emigreren – dus ik snap Leonie nu wel een beetje beter.
Verder werden we geconfronteerd met het libido van Jos. Bij het koeien melken keek hij heel keurend hoe de meiden de uiers beetpakten en gaf hij aanwijzingen als “Je mag best wat kracht zetten” en “Iets sneller”. Ik denk dus dat hij helemaal niet keek naar hoe goed die vrouwen kunnen melken, maar hoe vaardig ze zullen zijn in andere vormen van handenarbeid.
De volgende keer in dit theater
Jan moet volgende week de eerste chick naar huis sturen (Gluut gaat d’r uut). Datzelfde geldt voor Jos, bij wie Willemijn weg moet. Althans, dat vermoed ik. Als ik het mis heb, dan leest u dat volgende week hier op mijn blog.
En als ik het goed heb ook natuurlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten