Zeven

"Als ik me niet vergis", dacht ik laatst, "Ben ik ooit in november begonnen met bloggen."
Ik vergiste me niet. Mijn weblog heeft net zijn zevende verjaardag gevierd. Laat ik daar maar eens even bij stilstaan.

In den beginne
In de allereerste schrijfseltjes die ik onder het pseudoniem Anneliefs publiceerde vielen me een paar dingen op. Ik had mijn stijl nog niet te pakken en ik strooide kwistig met smileys. Beginnersfoutjes. Verder gingen mijn stukjes vaak over kantoorperikelen, wat wel te begrijpen is. Ten eerste omdat een mens als het goed is veel tijd op de werkplek spendeert, ten tweede omdat ik in die dagen op een kantoor werkte dat qua 'leuk' nog steeds niet overtroffen is. Daarmee zeg ik niet dat ik daarna nooit meer leuk werk heb gehad, maar wel dat ik het enorm getroffen had met mijn eerste werkgever.

Het verhaal erachter
Wat verder opvallend was bij mijn bescheiden duik in het verleden, was dat ik me tijdens het lezen vooral dingen herinnerde waarover ik niet schreef. De verhalen achter de blogs. Alles wat gebeurde maar waarover ik niet schreef. Zo werd de zevende verjaardag van mijn blog een klein tijdreisje, terug naar 'toen'.

Das war einmal
Niet alleen mijn baan, niet alleen de blogsite met het bordkartonnen uiterlijk, maar álles was zo anders toen. Hoeveel er kan veranderen in zeven jaar? Heel veel. Alles. Toen ik begon met bloggen was ik 22, had ik een relatie die op het punt van ontploffen stond, woonde en werkte ik in een provinciestad en deed ik wanhopige pogingen om het leven lief te hebben - wat nooit helemaal lukte.

Nu ben ik 29 en woon en werk ik in de Randstad. In de afgelopen jaren is mijn leven een aantal keren over de kop gegaan, heb ik op de bodem van de put gezeten en ben ik langzaam ook weer uit die put geklommen. Ik heb allerlei nieuwe mensen leren kennen, wat meestal goed was en soms niet. Ik ben mensen kwijtgeraakt, aan de dood en aan het leven. De mensen die ik kwijtraakte aan de dood waren er teveel, te snel achter elkaar en sommigen van hen waren veel te jong. Verder heb ik heel veel gedaan, meegemaakt, ontdekt en beleefd. Ik heb gecompliceerde hartbreuken opgelopen, maar ik heb ook ontzettend veel gelachen.

Heb het leven lief
Het leven probeer ik nog steeds lief te hebben, maar niet meer zo krampachtig als destijds. Laten we wel wezen: soms is het leven gewoon niet bedoeld om lief te hebben. Soms is het eerder een beetje naïef om te roepen dat het leven fantástisch is en is het veel terechter om die hele bliksemse bende te vervloeken. Alles bij elkaar genomen is het absoluut de moeite waard hoor, don't get me wrong, maar het hoeft niet altijd. Misschien is dat wel een van de belangrijkste dingen die ik in die zeven jaren geleerd heb: geduld hebben. Met mezelf en met het leven.

Geen afscheid
Deze diepzinnige reflectie is niet bedoeld als afscheid hoor. Ik blijf gewoon lekker mijn blogjes typen. Dat u dat weet. Het hoort inmiddels bij mij en ik vind het veel te leuk om te doen. Dus op naar de volgende zeven jaar. Hiep hoera!