Buitenlui - het voorstelrondje

Gisteravond, even voor half negen. Buiten was het ongelofelijk aan het onweren, binnen lag ik klaar voor de televisie. Met een notitieblok en een pen. De Boer Zoekt Vrouw oproepjes kwamen op TV en ik had me daar ontzettend op verheugd.

Anders dan anders

Een paar maanden geleden schreef ik er al over: dit seizoen voltrekt de zoektocht naar liefde zich niet in de Hollandse polder, maar in het buitenland. Nederlandse boeren in den vreemde staan centraal. Welke buitenlanden het betrof was nog onbekend, dus vol verwachting klopte mijn hart. Ik hoopte op een leuke boer in een leuk land. 

Een goed begin

Ik werd op mijn wenken bediend. De begintune was amper afgelopen of ik werd al dolenthousiast, want ik herkende onmiddellijk waar Yvon was. De eerste aantekening die ik maakte was er dan ook een in koeienletters: TORONTO!!! Om met Bram Vermeulen te spreken: er is daar een deel van mij blijven liggen. Niet noodzakelijkerwijs in Toronto, maar zeker wel in Canada. 

Afijn. In Canada woont Jan. Jan is 29 en ik wil best zijn kinderen baren. Jan is namelijk leuk. 

Hij is alleen wel erg netjes. Ik moest een beetje gniffelen toen ik zijn zeer precies gesorteerde collectie steeksleutels zag. Maar ach, who am I kidding? Bij mij staat alles op alfabet...

Nu is er alleen wel een klein aandachtspuntje. Of nou ja... er zijn 30.000 kleine aandachtspuntjes: de kuikens in Jan zijn bedrijf. Ik ben ooit eens tijdens een vakantie (toen ik zelf nog een piepkuiken was) in een schuur vol met kuikentjes geweest omdat mijn ouders dachten dat ik dat leuk vond. Het pakte iets anders uit: ik raakte totáál overstuur. Ik vond die kiekens bijzonder angstaanjagend. 

Een paar vakanties later werd ik aangevallen door een kalkoen en die twee gebeurtenissen tezamen hebben ertoe geleid dat ik vandaag de dag nog steeds een irreële vogelangst heb. Daar is niks geks aan hoor, het heeft gewoon een naam: ornithofobie. En het goede nieuws is: er bestaat vogelfobiecoaching. 

Dus ik ga Jan een brief schrijven. Voor de zekerheid laat ik die vogelfobie er nog even uit, alsook de link naar deze blog.

Gênante eerlijkheid

De volgende boer was Johan. Die woont in Denemarken en hij eet elke dag friet. Diepvriesfriet en stinkgehaktballen. Elke dag. Dat hij dat vertelde mag gerust gekwalificeerd worden als té eerlijk en de beste manier om jezelf direct uit de markt te prijzen. Welke vrouw schrijft naar zo'n man?! Tot nu toe lag hij in elk geval niet goed bij de dames, want hij heeft nog nooit een vriendin gehad. 

Vriend P. stuurde me een WhatsApp-bericht: "Straks vergrijpt hij zich nog aan Yvon." Ik denk dat dat risico er inderdaad in zit. 

Bonaire

De volgende stop was op Bonaire waar boerin Aletta allerlei dingen met geiten doet. Yvon zei: "Jouw hele huis ademt geit".
Ik vond Aletta een leuke vrouw. Ze zoekt een man die bescheiden is maar wél dingen aanpakt en doet. Zij kwam zelf ook als zo iemand over. Hoewel ze ook wel dingen zei die mij een beetje deden fronsen. "Als ik onder de geit zit voel ik me een echte boerin", bijvoorbeeld. En dat wat zij doet "heel puur" en "heel oer" is. Maar verder: een plusje achter haar naam. Ik hoop dat er een leuke man voor haar naar Bonaire komt. 

Jammer

Jos, de vierde boer in het voorstelrondje en woonachtig in Frankrijk, was 'jammer', volgens vriend P. Jos is 24. He wants it all and he wants it now. Een vriendin en een gezin. Hij is gek op paardrijden, dus ik voorzie een stroom brieven van manegetrutjes. Er werd ook een kalfje geboren terwijl ze daar stonden te filmen en dat is vast ook heel goed voor de hoeveelheid post voor Jos. 

Mijn zus stuurde een berichtje. Dat Frankrijk mooi was, en dat het broertje van Jos best leuk was, en het hondje van Jos ook. Ik antwoordde: "Ja, maar je moet het met hém doen."

Jos krijgt vast wel een aardige stapel brieven, maar van mij dus echt niet. 

Hekkensluiter

De laatste boer was Wim. Wim leek me een kruising tussen Aad en Jos (van Dycke).
Hij woont in Tanzania, heel mooi, maar "Daar hebben we niks aan, want we zijn de hele dag bezig." Een goede binnenkomer.

Wim is gescheiden en heeft twee kinderen. In vorige relaties heeft hij niet genoeg gecommuniceerd. Ik kreeg de indruk dat hij dat in toekomstige relaties ook niet gaat doen; hij zei in elk geval dat zijn vriendin niet per sé over alles een eigen mening hoeft te hebben. Dit zei hij op een toon van: "Liever heeft ze helemaal geen eigen mening en doet ze gewoon wat ik zeg."

Yvon babbelde nog even met Petra, de dochter van Wim. "Petra heeft haar vader opgegeven", werd ons verteld. Dat lijkt me wat voorbarig; het is nog maar net begonnen.

En dan nu... 
Uiterlijk 22 september moet mijn brief bij de KRO binnen zijn. Ik maak eerst nog even een SWOT-analyse van het hele plan, maar Canada + leuke man weegt voorlopig wel op tegen een schuur vol enge kuikens. En anders ga ik gewoon in vogeltherapie.
In principe start ik zodra BZV écht losbarst (vanaf 8 december!) weer een feuilleton over dit nooit uitgemolken* onderwerp. Mocht het nou angstvallig stil blijven, dan is dat waarschijnlijk omdat ik zwijgplicht heb en/of in Canada verblijf.

In alle andere gevallen houd ik u als vanouds op de hoogte.

*ketsjing-boem