Zo de wet, zo de rechtspraak

Stel: bij wijze van erfafscheiding is er tussen jou en je buurman een border geplaatst. Een border met wat gezellige bloemetjes. Er is alleen een klein puntje, de border staat drie centimeter verder op jouw helft dan oorspronkelijk de bedoeling was. Daardoor is het paadje naar de voordeur dus ineens drie centimeter smaller. En als de planten een beetje te welig gaan woekeren, wordt het nóg krapper.
In zo'n situatie heb je twee keuzes. Óf je haalt je schouders op, of je ontketent een hetze tegen de buurman.

Bonje!
Stel vervolgens: je kiest voor het tweede. Op je speciaal voor zulk soort akkefietjes ontworpen hoge poten been je over je eigen smalle tuinpaadje naar de verhoudingsgewijs riante oprijlaan van je buur. Je belt aan en vraagt niet per se vriendelijk hoe hij het in zijn hoofd heeft gehaald om jou van drie centimeter buitenruimte te beroven. En nu we toch bezig zijn: waarom hij dan óók nog van die kenkelelijke geraniums in die border heeft durven proppen. Want even: deze factoren bederven je woonplezier en als die buurman denkt dat ie nog een bakkie mag komen doen op je verjaardag dan heeft hij het mis. Eigenlijk vond je hem altijd al een beetje een lul en hij zorgt er maar voor dat die border wordt verplaatst.
De buurman hoort dit alles met open mond aan en neemt ter plekke een besluit. Die border blijft waar die is en als er ook maar één geranium geschonden wordt, dan zijn de gevolgen voor jou.
De border verandert in een principekwestie. Dit alles ettert een tijdje door totdat iemand op het lumineuze idee komt om hulp in te roepen. Hulp van De Rijdende Rechter.

mr. Visser
De Rijdende Rechter komt met zijn cameraploeg een kijkje nemen. Hij duikt met een duimstok in de border, praat met beide buren en gaat zich bezinnen op de uitspraak. Een paar weken later vervoegen beide buren zich in de studio, alwaar mr. Visser - met zijn hamertje in de hand - de situatie nog eens duidelijk uiteenzet en heel vaak "Echter" zegt. Dan zegt hij dat de border mag blijven liggen zoals die ligt, maar dat de geraniums eruit moeten en dat de 'getroffen' buur er plantjes van zijn keuze voor in de plaats mag zetten. Om van verder gezeik af te zijn zegt hij dan: "Dit is mijn uitspraak en daar moet u het mee doen" en dat is dan dat.

Humor
Ik kijk vaak geboeid naar De Rijdende Rechter. Daarbij verbaas ik me erover waar mensen zoal ruzie over maken. Ik denk dat de strijdende partijen vaak gewoon te weinig belangrijks aan hun hoofd hebben en zich daarom heel druk gaan maken over futiliteiten. Ook verbaas ik me erover hoe opgefokt mensen kunnen doen. Regelmatig vraag ik me werkelijk af waarom mr. Visser zo'n buurman niet neerslaat met zijn hamertje. Het spreekwoord 'van een mug een olifant maken' krijgt bij dit programma een nieuwe, diepere, betekenislaag.
Maar juist om deze reden vind ik het vaak ook ongelófelijk grappig. Het is een soort real life cabaret. En wat het nog grappiger maakt is dat die mensen vaak niet eens door hebben hoe belachelijk ze bezig zijn. Dat het echt best een beetje raar is om je zó druk te maken over zo'n border.

Buren
Het voorbeeld dat ik hierboven beschrijf is overigens geheel afkomstig uit mijn duim, maar het zou zomaar een casus kunnen zijn in het programma.
Mijn buren kunnen gerust zijn. Ik ben niet zo van het ruziemaken en je kunt mij best van drie centimeter buitenruimte beroven zonder dat ik dat überhaupt in de gaten heb. Mocht er andersom ooit iets zijn wat mijn buren míj kwalijk nemen, dan is het meest aannemelijke scenario dat ik "Oh, sorry" zeg en het voor ze oplos. In het onwaarschijnlijke geval dat er tóch een burenruzie ontstaat, dan weet ik mr. Visser te vinden.

En ik blijf hopen dat hij dat hamertje een keer gaat gebruiken om een corrigerende tik uit te delen.