“Mijn innerlijke monarchist heeft nu al zin in het interview dat vanavond wordt uitgezonden. Maar echt. Ik vind het zelf ook vrij ernstig.”
Dit postte ik vanochtend op Twitter. En weet u? Er is geen woord van gelogen.
Koninklijk
Het is niet eens dat die monarchist zich verscholen houdt ergens diep in mijn binnenste. Het is gewoon een vrij aanwezige kant van mij. Dat wil ik best toegeven. Ik heb geen abonnement op “Vorsten” en ik zwier geen vlag uit het raam bij elke Koninklijke verjaardag, dus wat dat betreft valt het al enorm mee. Maar een zwak voor het koningshuis heb ik zeker. Daar kom ik rond voor uit. En ik ben ook zeker begaan met het wel en wee van de Oranjes.
Nostalgie
Nu ik toch bezig ben met wat introspectie, kan ik meteen ook wel toegeven dat er een nostalg in mij verborgen zit. Een nostalg die zich soms zelfs ontpopt tot melancholische dweil. Ik troost mezelf dan weer met de gedachte dat het heel mooi is om zo’n romantische inborst te hebben, maar ik word er ook wel eens een beetje moe van. En soms moet ik ook wel een beetje om mezelf lachen. Gisteren vielen deze dingen ineens samen, en dat had dan weer alles te maken met postzegels.
Rechtsboven
Ik heb mijn hele leven lang brieven gestuurd met rechtsboven op de envelop het gezicht van Koningin Beatrix. Zij is altijd mijn koningin geweest. En nu nadert 30 april 2013. Straks hebben we ineens een koning en heet Beatrix weer ‘prinses’.
Toen ik gisteren dus postzegels ging kopen en een velletje kreeg aangereikt met tien Beatrix-zegels, roerde die innerlijke nostalg zich. Ik dacht ineens dingen als “Ach gossie toch” en “Oooh, dit zijn waarschijnlijk de laatste postzegels die ik koop met haar gezicht erop”. Heus niet dat ik er om ging huilen, maar wel dat ik me een beetje weemoedig voelde. Echt waar.
Interview
Vanavond krijgen we het tv-interview met Willem-Alexander en Maxima. Reken maar dat ik daar naar ga kijken. Gewoon even weten wat ze te zeggen hebben. Of ze nog wat leuks gaan vertellen over hun dochters. Of er nog grote onthullingen worden gedaan. Ik verheug me echt enorm.
Ernstig
Tegelijkertijd vind ik het ook een beetje ernstig, hoewel ik weet dat het altijd veel erger kan. Mijn oranjegekte beperkt zich tot het me laven aan interviews en fotoshoots en nou ja, ik ken de verjaardagskalender van de Koninklijke familie ook aardig van buiten. Maar ik ga niet met oranje vlaggetjes langs welke route dan ook staan of zoiets. Ik vind de Oranjes leuk omdat ze bij Nederland horen, bij de constitutionele monarchie die we al twee eeuwen zijn. Maar ook omdat het gewoon leuke mensen zijn.
Vanavond moet u me dus maar even met rust laten.
En op 30 april zit ik ook de hele dag voor de TV, al dan niet met een oranje tompouce en een brulshirt om mijn neus in te snuiten en mijn tranen aan te drogen.
Dan weet u dat vast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten