In de prijzen

Eens in de drie jaar wordt de Max Velthuijs-prijs uitgereikt. Dat is niet zomaar een vaantje, maar een oeuvreprijs voor Nederlandse illustratoren van kinderboeken. De P.C. Hooft-prijs voor Letterkunde beheert deze prijs.
Dit jaar werd Wim Hofman uitgeroepen tot winnaar en ik ben daar al twee dagen een beetje vrolijker door.

Wim
Het is een hartstikke terechte beslissing om deze prijs aan Wim Hofman toe te kennen, want Wim is leuk. Wim is zelfs heel leuk. Ik weet dat, want Wim en ik gaan way back in history.

Ik was elf jaar en toegewijd schoolkrantjournalist en met mijn laptop onder de arm – op dat moment nog een redelijke noviteit kan ik u vertellen – toog ik op een mooie dag naar het huis van Wim. Ik zou hem gaan interviewen, onder andere over zijn boek “Zwart als inkt”. Maar ik was elf, dus waarschijnlijk was mijn openingsvraag: “Hoe kwam u op het idee om schrijver te worden.” Dat is namelijk altijd de eerste vraag die een kind aan een schrijver stelt.

Gezellig
Als ik nu terugdenk aan dit interview, zijn een paar dingen mij met name bijgebleven.
Ten eerste: Wim was erg onder de indruk van mijn laptop. Het volgende dat ik na de bewuste middag van hem horode, was dat hij zich ook zo’n handig apparaat had aangeschaft. Ik wil mezelf niet te belangrijk maken, maar ergens vind ik toch dat we kunnen stellen dat ik hiermee heb bijgedragen aan zijn latere successen.

Ten tweede: ik kreeg appelsap en appeltaart. Over de appeltaart zei Wim: “Oh kijk, mijn vrouw heeft appeltaart gebakken! Daar mogen we vast wel een stukje van!” En dat ik toen dacht: “Oh jee, wat als ze het niet goed vindt? Dan ben ik nu medeplichtig.”
Later heb ik ook mevrouw Hofman leren kennen en ik weet vrijwel zeker dat zij iemand is die niet boos wordt om een stukje appeltaart. Ze is namelijk heel aardig.

Ten derder: Wim signeerde de boeken die ik van hem had én hij gaf me “Koning Wikkepokluk” cadeau. Dat is nog steeds een van mijn lievelingsboeken.

Illustraties
De Max Velthuijs-prijs krijgt Wim voor zijn illustraties, want behalve heel leuk schrijven kan hij ook briljant goed tekenen. Kijk maar:

En dit is nog maar een voorbeeldje uit een omvangrijk oeuvre. Dus die prijs heeft hij verdiend, heel erg.

Feestje
Zoals gezegd: al sinds ik het nieuws gisterochtend hoorde, ben ik er vrolijk door. Blij voor Wim en ergens ook een soort van trots. Omdat het zo leuk is dat iemand die ik het gun zo’n prestigieuze prijs krijgt. Omdat Wim bij mij in de gang hangt (dat wil zeggen: een postertje, niet Wim zelf. Dat zou bruut zijn).

Ik hoop dat hij nog heel veel mooie dingen gaat maken en dat hij deze blijk van erkenning en waardering niet alleen in zijn zak steekt, maar ook goed gaat vieren.

En dat zijn vrouw dan weer appeltaart bakt.