Het is begonnen...

Waar ik gisterochtend nog mijn armen triomferend de lucht in gooide, had ik vandaag een iets andere start van de dag. Mijn dag begon beslist niet goed. Nee. Er is vanochtend iets Heel Ergs gebeurd. Maar echt.

Leeftijd

We leven een maand en tien dagen voor mijn 29^e verjaardag. Het erge aan 29 worden vind ik dat het bijna 30 is. En het erge aan 30 worden is voor mij dat het leven er niet helemaal uitziet zoals ik me altijd had voorgesteld. Maar daar gaat het nu niet om.
Nee, het is iets anders. Het gebeurde vanochtend rond vijf over zeven. Dat wil zeggen: het moet al veel eerder zijn gebeurd, maar vanochtend rond vijf over zeven ontdekte ik het.

Ik zat op de WC.
Er hing een pluk haar voor mijn ogen.
Ik keek ernaar.
Ik dacht: “Huh?”
Ik dacht: “Wat gek.”
Toen startte er in mijn hoofd zo’n “tudu-tudu-tudu” onheilsmuziekje.
En toen riep ik, hardop en in shock: “NEEEEEE!!!!!” En toen nog eens: “NEEEEEE!!!!!” En toen: “Holy mother of God! NEEEEEE!!!!!”

Wat ik zag

Verscholen tussen mijn mooie donkerbruine lokken, zaten twee afwijkende haren. Die zaten zo een beetje gemeen naar me te grijnzen.
En het waren er twee, want een ongeluk komt nooit alleen.

Twee wat?

Twee. Grijze. Haren.
Twee grijze haren.

Omdat ik niet zeker wist of ik het goed zag, of omdat ik hoopte dat ik het niet goed zag, heb ik er eentje uitgetrokken en die heb ik bestudeerd. Daarna heb ik nog maar eens “NEEEE!!!!”  gezegd. Want het was echt zo. Hij was echt grijs.

De aftakeling

Waar ik laatst nog een winkelmeisje heb bespot omdat ze beweerde dat het “Echt tijd was om met antirimpelcrème te beginnen” en ik alleen maar lachrimpels heb (en af en toe nog een puistje), waar ik deze week nog tegen iemand zei dat ik inderdáád niet oud ben, daar kan ik er nu gewoon niet meer omheen.
De aftakeling is begonnen.

Mijn kapsel wordt ontsierd door twee grijze haren. Of nou ja, nu nog maar eentje, want ik heb er dus één uitgetrokken voor studie. Maar ik durf er ook niet meer zeker van te zijn dat zich nergens anders nog zo’n kreng verschuilt.

Pijn

Het liefst wil ik nu onder mijn dekbed kruipen en er een beetje om huilen, en ondertussen bokkenpootjes naar binnen stouwen – want op een goddelijk strak jong lichaam hoef ik nu ook niet meer te gokken.

En iedereen die nu zegt dat het niet erg is en dat het geen pijn doet enzo, nou, hmpf.
Het doet misschien geen pijn qua fysiek, maar qua ego doet dit dus ONWIJS pijn. Ik snap ineens ook waarom oude mensen krom gaan lopen: want ik merk nu al hoezeer je gebukt kan gaan onder dit soort ontwikkelingen. En onder de wetenschap dat het alleen maar erger wordt.

Ik wil niet grijs worden.

Ik vind het gewoon echt heel stom.