Kip: "Ik heb je!"

Hier een verhaal van de firma Altijd Wat Bijzonders.
Alweer? Ja. Alweer.

Het meest veelzijdige stukje vlees
Gisteravond zat ik na een dag flink aanpoten - verhuistechnisch gezien - aan de maaltijd. Deel van deze maaltijd was kip. Nu staat dat bekend als een veelzijdige vleessoort, maar deze kip liet zich van een wel heel merkwaardige kant zien. Wat er gebeurde: ik sneed een stukje af, stak het in mijn mond, kauwde - so far so good - maar toen schoot het ineens helemaal verkeerd.

Kippenkracht
Laat ik beginnen met het goede nieuws: ik kon nog ademhalen. Op het moment dat ik dat besefte was het best een meevaller, want voor de rest kon ik niet veel meer. Ik zal u de ranzige details besparen, maar het stukje kip blokkeerde de doorgang naar mijn slokdarm dusdanig dat er zelfs geen water meer langs kon. Paniekerig hing ik boven een toiletpot, werd er ijverig op mijn rug geroffeld, maar die kip bleef waar die was. Behulpzaam zei iemand: "Steek je keel in je vinger!" Ik zei: "Nou, liever andersom!" Zelfs in doodsnood behoud ik mijn scherpte.

Anne vs Kip: 0-1
Die kip had me duidelijk goed te pakken.
Er werd een telefoontje gepleegd en ik mocht mij in het ziekenhuis melden bij de spoedeisende hulp. Daar legde ik uit dat er iets vast zat in mijn keel en dat ik niet meer kon slikken. Dat was ook wel duidelijk, want ik had een soort kotsbakje bij me omdat mijn mond steeds overliep. Ze dachten aan een spierverkramping en ik zou iets ontspannends krijgen. Dat was prima, ware het niet dat de verpleegster vervolgens met pilletjes en water kwam aanzetten.
Ik vroeg: "Dat moet ik doorslikken?"
Zij zei: "Ja..."
Ik, geïrriteerd: "Dat is het probleem hè, dat gáát dus niet!"

Afijn, ik moest het tóch proberen.
En inderdaad. Het ging niet.

Kippig
Daarop kreeg ik een injectie. Ik werd wel een klein beetje duffer, maar verder gebeurde er verrekt weinig. Ik kon niet slikken, het deed pijn, ik spuugde bloed uit, de pijn trok door m'n hele hoofd... het was ellendig.
Uiteindelijk werd er een KNO-arts opgetrommeld die met een slangetje via mijn neus naar mijn slokdarm ging om daar eens rond te kijken. De eerste keer zag hij niks. Dat vond ik lastig te geloven. De tweede keer ging hij wat dieper en zag hij wel wat. Hij probeerde het 'door te duwen', maar dat lukte niet. Hij zou het nog één keer proberen en anders, zei hij, moest het met een narcose worden opgelost. Maar gelukkig, drie keer was ook hier scheepsrecht: eindelijk, eindelijk, eindelijk werd de blokkade in mijn keel opgeheven.
Kunnen slikken was nog nooit zo'n opluchting.

Kiplekker
Zonder kip in mijn keel voelde ik me heel snel heel veel beter.
Het enige wat me nog herinnert aan dit avontuur is vrij veel keelpijn, wrang genoeg vooral bij het slikken. Komende week krijg ik een extra onderzoekje in het ziekenhuis, omdat die KNO-arts had gezien "dat de reflexen in het lichaam erg hoog zijn". Als iemand dat kan vertalen naar begrijpelijke mensentaal houd ik me aanbevolen.

Het kwam dus allemaal weer goed. Maar het was naar. Echt naar.

Kutkip.