Een half leven

Mijn carrière als middelbare scholier heb ik verdeeld over twee onderwijsinstellingen. Dat was niet omdat de eerste school me zo goed beviel. Ik waande mij in het voorportaal van de hel, een horde klasgenoten als filiaalhouders van de duivel op aarde.

Veertien jaar geleden
Het is inmiddels een half leven geleden dat mijn moeder op het lumineuze idee kwam om mij naar een andere school te laten gaan. Dat was maar goed ook, op die eerste school was ik duidelijk niet op mijn plaats. Ik viel buiten elke boot en dat deed niet alleen weinig goeds voor mijn gevoel van eigenwaarde, ik had er ook fysieke klachten van. Het complete tweede jaar ging ik gebukt onder hevige hoofdpijn. Een andere school was een geniale oplossing - dat weet je niet direct, maar een ding was allang duidelijk: slechter kon het niet worden.

What goes around...
Toch was het een klasgenoot van die eerste school die ik afgelopen vrijdag trof in Utrecht. We hadden dat afgesproken; al een tijdje hadden we zo nu en dan wat mailcontact. De klasgenote, N., las mijn blog en zocht naar aanleiding daarvan contact met mij. En och, ik ben de lulligste niet. N. ook niet; zij was niet een van de mensen die mij het leven zo zuur maakten.
N. en ik wilden elkaar graag weer eens zien en het was leuk. Zoals het gaat bij zulk soort afspraken: eerst een beetje onwennig en zoekend, via "wat heb jij gestudeerd" en "wat doe je nu" en "hoor je nog weleens wat van mensen van toen" naar zaken van nu. Je vat je halve leven kort samen. Maar we hebben het ook over 'toen' gehad.

Het leven gaat door
Over 'toen', en over mensen van toen.
In mijn hoofd zijn ze altijd dertien gebleven, ook al weet ik dat dat niet klopt. Ze zijn gebleven zoals de laatste keer dat ik ze zag, omdat de film op dat punt stop is gezet. Bij een ontmoeting zoals ik vrijdag met N. had, word je even met je neus op de feiten gedrukt.
We zijn allemaal rond de dertig. Sommigen wonen heel ver weg, anderen zijn altijd 'op honk' gebleven en hebben inmiddels een huwelijk en een gezin. Er zijn carrières en hobbels op de afzonderlijke wegen. Zij weten niets van mijn hobbels, ik niets van die van hen. Tot je wordt bijgepraat. "Weet je wat díe-en-die is overkomen...?"
Iemand die nog perfect valide was toen ik hem kende heeft nu een dwarslaesie.
Er zijn mensen met weeffoutjes in hersenen, van uiteenlopend kaliber.
Ouders die niet meer leven.
Een vader die toch liever moeder wilde zijn.

Vergankelijkheid
Ik schrik ervan als ik zulke dingen hoor. Ik realiseer me dat ieders leven doorgaat, dat dat erbij hoort, en dat we allemaal geconfronteerd worden met onvoorstelbare situaties en met vergankelijkheid. Een thema dat me toch al bezighield, maar sinds vrijdag heb ik er nog meer over nagedacht.
Tot conclusies ben ik niet gekomen. Het komt allemaal neer op dooddoeners en op cliché's.

Het was leuk om N. weer te zien, dat is wat nu telt. We hebben gelachen, gepraat, herinneringen opgehaald (ook leuke herinneringen, zoals die aan de leraar die een molecuul kan imiteren). Geen wankele pubers meer, maar jonge vrouwen met grotemensenlevens.

Over een half leven ben ik 56.
Ik ben benieuwd.