Arbeid adelt

"Wat doe je dan zo de hele dag?"
"Kom je je tijd wel een beetje door?"
Het zijn vragen die me regelmatig gesteld worden.

Vervelen?
Ik snap best dat mensen het zich afvragen. Ik heb geen werk, geen gezin en ook geen villa die ik de godganse dag kan schoonmaken. Ik heb ook geen hond, geen postzegelverzameling en zelfs geen zilveren lepeltjes om te poetsen. Gelukkig is er nog iets wat ik niet heb, en dat is een vermogen om me te vervelen. Ik weet altijd wel wat te doen en ik weet inmiddels ook hoe ik een kleine activiteit als shampoo kopen kan oprekken tot een middagvullend avontuur. Dat is dan vooral op lousy days als de leegte me inderdaad een beetje aanvliegt. Soms gebeurt dat.

Bezig zijn met bezig blijven
Een antwoord op de vraag "Wat doe je?" is nog niet eens zo snel gegeven. Al met al doe ik namelijk best nog veel. Soms is het een beetje plichtmatig 'bezig blijven', soms komt zelfs bij mij de gedachte 'zoveel te doen in zo weinig tijd'.
Los van 'moet-dingen' zoals het huishouden en boodschappen, heb ik volop sociale contacten om te onderhouden én ik werk als vrijwilliger in het Letterkundig Museum en het Kinderboekenmuseum.

Solliciteren
Hoe leuk ook, dit vrijwilligerswerk valt binnen de categorie 'van de nood een deugd maken'. Ik heb er plezier in en dat is hartstikke mooi meegenomen, maar met louter verbale dank en een zakje chocolade paaseitjes kan ik de huur niet betalen. Dus ik solliciteer. Ik solliciteer me te pletter. Ik leg mezelf targets op in de zin van "zeker een brief per dag", of anders toch zeker een dagelijkse werkzoekactiviteit. Overal laten weten dat ik op de arbeidsmarkt ben. Benadrukken dat ik één brok bereidwilligheid en motivatie ben. Buiten mijn vakgebied zoeken - want ik kan veel - en me vooral niet, NIET!, uit het veld laten slaan.

Moeilijke tijden and all that
Het zijn, economisch en arbeidsmarkttechnisch gezien, 'moeilijke tijden'. Dat hoor ik van alle kanten en ik ondervind het aan den lijve. Op mijn sollicitaties krijg ik afwijzingen met daarin zinsneden als "We hadden meer dan 100 kandidaten" en "Door de overweldigende hoeveelheid reacties". Ja, en dan weet ik ook wel dat een werkgever de perfecte kandidaat kan selecteren. Maar als ik in een week meerdere van zulke afwijzingen krijg, dan is dat 'niet uit het veld laten slaan' zo makkelijk nog niet. Dan kan ik heel erg beteuterd raken en als ik op TV beelden van werkende mensen zie kan ik daar zelfs een beetje om snotteren. Dan denk ik: "Nou, dat kan ik toch óók?!"
Maar goed, door op op de bank te zitten grienen vind ik zéker geen baan. Dus dan de schouders er maar weer onder en doorzetten.

Ideetjes
Of het uit wanhoop is of uit een niet te remmen ondernemersgeest weet ik niet, maar ik heb wel steeds ideetjes. Als het niet lukt met die baan kan ik altijd nog dit of dat, of zus of zo. Vriendin S. stelde laatst voor om een reizend schrijf- / illustratieduo te worden. Niet direct haalbaar misschien, maar zo'n opmerking zet de ideetjesmachine meteen aan. In de trant van: "Oooh ja, dan kunnen we dit, of dat, of zus, of zo..."
Eén van mijn ideetjes is schrijven, was schrijven, en zal altijd schrijven blijven. Dus dat doe ik dan maar. Niet alleen een schier oneindige reeks sollicitatiebrieven, maar vooral en liever mooie proza. Of blogjes natuurlijk.

En zo vul ik mijn dagen. Zo blijf ik bezig. Zo schrijf ik me door de leegte - die er natuurlijk wel is. Het gaat goed voor nu, al staat als een paal boven water dat ik het graag anders zou zien. Maar dat komt vast wel. Alles verandert een keer.

Ik schrijf.