De habitatkwestie opgelost

Een jaar of twee geleden had ik het er regelmatig over: de habitatkwestie. Ik wilde weg uit mijn paddenstoel, maar het vinden van een ander huisje was makkelijker gezegd dan gedaan. Tot afgelopen week.

Twee letters en een leesteken
Dinsdagavond was er nog niks aan de hand.
Woensdagochtend stond er ineens een berichtje van E. op Facebook. Ze gaat verhuizen - wat erg leuk voor haar is - en tussen neus en lippen door informeerde ze bij haar contacten of er een gegadigde was voor haar huidige appartement. Half voor de grap, half in ernst reageerde ik daarop met: "Ik?"
Eerlijk: ik had geen idéé dat dat ultrakorte berichtje mijnerzijds verstrekkende gevolgen zou hebben.

Woensdagochtend
Die ochtend gebeurde een aantal dingen.
De verhuurder van het appartement van E. zag mijn berichtje en reageerde daarop met: "Kom maar kijken!"
Ik stuurde hem daarop een privébericht in de trant van "ja ho es effe, allemaal leuk en aardig en ik vind het heus een puik plan, maar wat gaat dat me kosten dan?"
Hij mailde mij terug met de huurprijs  (perfect binnen mijn budgettaire mogelijkheden) en zijn telefoonnummer. Ik belde hem toen maar en we spraken af dat ik vrijdag het huis kwam bekijken.  Woensdagmiddag en de gehele donderdag bracht ik door in een ietwat verdwaasde 'wat krijgen we nou'-stemming.

Vrijdag
Vrijdag belde ik eerst met E. en sprak ik met haar af dat ik eerder al zou komen en ook dat ik bij haar zou blijven eten. Daarna leek de dag heel lang te duren, maar toen kon ik dan eindelijk naar het huis.
En oh.
Oh.
Ik was op slag verliefd. Dit huis. Dat ik daar zou kunnen gaan wonen. Alles, werkelijk alles, beviel me er direct aan. Bovendien had E. champagne in huis om al haar eigen leuks te vieren, dus daar proostten we op, en toen kwamen de verhuurders ook naar boven en ging het over de vraag: "Gaat Anne hier wonen, ja of nee?"

Ja dus
Maar eigenlijk leek dat helemaal niet zo'n vraag.
Want meteen praatten die verhuurders in termen als "Als je hier dan woont" en vroegen ze míj hoe ík dingen zou willen. We waren het over randvoorwaarden direct eens. We spraken wel af dat ik het nog even zou laten bezinken, maar in feite was al overduidelijk waar het naartoe ging. E. registreerde dit natuurlijk ook, dus toen we later weer met ons tweetjes waren, werden de champagneglazen bijgevuld. Ditmaal om te proosten op mijn leuks.

On the move
De habitatkwestie is dus eindelijk, eindelijk opgelost. Ik ga de paddenstoel verlaten voor een geweldig ander huis mèt balkon, een grote badkamer en een mooie keuken met daarin zelfs een vaatwasser. Het is zo groot dat ik zelfs een halletje én een gang heb, en inbouwkasten en een schouw. Een eigen voordeur met een plingplongbel.
Over anderhalve maand krijg ik de sleutel al en dan heb ik twee weken om te verhuizen.

Ik ben zó blij dat ik het niet eens onder woorden kan brengen. Als ik dat probeer verander ik in een stralende stotteraar. Ik ga Verhuizen.

Wat een keer "Ik?" typen voor je doen kan...