Goed

Als onderwerp voor dit blogje had ik het 'vrouw-meisje dilemma' in gedachten. Ik ben weliswaar 28, maar mezelf als volwassen mevrouw zien kost me soms nog steeds wel moeite. Net als mijn vriendinnen als vrouw zien en niet als meisje - en dan zéker om ze zo te noemen.
Gisteren is er echter iets gebeurd wat ook veel te maken heeft met vrouw-meisje, maar op een heel andere wijze.

Anderhalf jaar geleden...
...had ik regelmatig dromen over een babymeisje. Ik was verantwoordelijk voor haar, maar kon die zorg duidelijk niet aan. Hier schreef ik er al eens over. Het meisje keek in die dromen altijd met verwijtende ogen naar me, alsof ze zeggen wilde: "Wat doe je me aan?"

In de tussentijd
Ze had wel een punt. Qua zorgen voor anderen was ik één brok bereidwilligheid, maar ik verkeerde in een dusdanige state of mind dat er in de praktijk weinig van terechtkwam. Om over zorgen voor mezelf maar helemaal te zwijgen. Je kon het gerust een Probleem noemen - want dat was het ook. Ook daar schreef ik eerder over, hier bijvoorbeeld.

Aan de slag
Daar moest dus verandering in komen. Problemen zijn er immers om opgelost te worden. Dus: actie. Maar: niet eenvoudig. Er was lef voor nodig, en doorzettingsvermogen, en veel moed. Het goede nieuws is dat ik daar zeker over beschik, het slechte nieuws dat het Probleem tamelijk taai was en zich niet van de ene dag op de andere liet tackelen. Success isn't final, failure isn't fatal, it's the courage to continue that counts.

Gisteren
Gisterochtend bevond ik me in een setting waar ik me mocht wijden aan een ontspanningsoefening. Op een gegeven moment werd gevraagd om jezelf te visualiseren op een strand bij mooi weer. Ik deed dat. En toen.
Toen was daar het meisje weer.
Groter. Geen baby meer. Ze stond al op eigen benen en was ontspannen aan het spelen. Ik keek naar haar en vond haar zó mooi en zó lief. We waren allebei rustig; voor mij was het goed dat zij er was, voor haar was het goed dat ik er was.

Terug
Het gaat al een tijdje goed met me, steeds beter. Ik ben er weer klaar voor. Ik ben sterker en wijzer. De stormen zijn gaan liggen. Maar nu ik het meisje zo gezien heb, nu het verwijt er niet meer is, nu weet ik pas zéker dat het goed is.

Raar? Zeker niet. Zweverig? Misschien een beetje.
Maar boven alles ben ik trots op zowel de vrouw als het meisje in mij. Wij redden het wel.