Dol op D.

Onlangs gaf ik u een aantal opties voor de inhoud van mijn volgende blogje. Eén van de keuzemogelijkheden was een stukje over mijn kleine neef, maar dit behaalde niet de nummer één positie. Ik heb uw verzoek op dat moment ingewilligd en een stukje over supermarktgedrag geschreven, maar nu neem ik de zaak weer in eigen hand.
Ik ga dus iets schrijven over mijn neefje D.

Baby's
Veel vrouwen vinden baby's per definitie geweldig. Ik niet. Ik vind baby's vooral leuk wanneer ze iets beginnen te kunnen. Het is niet dat ik er voor die tijd niets aan vind, want een beetje knuffelen en tuttelen is heus ook aan mij besteed, maar na verloop van een aantal maanden beleef ik steeds meer plezier aan zo'n uk.

Maar toen: D.
Op oudjaarsdag schonk mijn zus het leven aan kleine D., twee dagen later zag ik het mannetje voor het eerst en ik zakte door mijn hoeven van instant verliefdheid. Werkelijk. Ik keek naar zijn koppie en ik dacht: "Oooooohhhhhhh". En ik dacht: "Jij hoort bij mij". Dat laatste vond ik erg wonderlijk. Hij was twee dagen. Ik zag hem voor het eerst. En op dat moment wist ik: je hoort erbij, je mag nooit meer weg.

De mooiste en de liefste
Nou, en vanaf dat moment was het dus raak. D. nestelde zich in mijn hart en in mijn hoofd en als een verliefde puber toon ik fotootjes aan mijn vriendinnen. En ik weet heus wel dat zij bij die foto's zeer waarschijnlijk hetzelfde denken als wat ik denk bij foto's van willekeurige baby's: "Tsja. Een baby." Maar voor mij is D. niet 'een baby', maar de allerleukste baby ooit.

Kleine kanttekening
Ooit komt er misschien wel een leukere, maar ik zoek daar nog een vader bij. Dit terzijde.

Tante zijn
De rol van tante past mij prima. "Tante Anne" klinkt ook gewoon goed. Ik kwijt me van mijn taak met een gedrevenheid waar je stil van wordt. In winkels snuffel ik tussen babykleertjes, bij elke kinderactiviteit waar ik over hoor denk ik: 'Oeh, dat ga ik met D. doen als hij wat groter is!', ik kijk Sesamstraat (maar dat deed ik toch al) en als ik even niets meer kan bedenken, kijk ik naar fotootjes van D.

Houden van
Ik vind het een wonderlijk fenomeen. D. is er en dat maakt alles anders. Er is ineens een nieuwe zonnestraal. Zoals ik al schreef: vanaf het eerste moment was het meer dan goed, wist ik heel zeker: ik hou van jou.
Een stukje over D. - schreef ik laatst - zou best een tikkie dweperig kunnen worden. Misschien is dit stukje dat ook wel. Maar waar het mij om gaat: hij raakt me zo. Dat hij er is betekent zoveel. En dat is niet dweperig, een beetje sentimenteel wellicht, maar voor mij o zo belangrijk.