Electorale macht
Je hoeft er geen rekenkundig genie voor te zijn om te weten dat ik tien jaar geleden achttien werd, met alle rechten en plichten die daarbij horen. Met name het stemrecht was iets waar ik me zeer op verheugde en lucky me: twintig dagen na mijn verjaardag mocht ik al mijn eerste gang naar de stembus maken. Ik vond dat wat bijzonders.
De laatste dagen was er natuurlijk weer heel veel politiek nieuws, waarin we met de neus op de feiten werden gedrukt. In tien jaar tijd heeft geen enkel kabinet het eind van de vierjarentermijn gehaald. Ik dicht mezelf geen grote politieke invloed toe, maar sinds ik mag stemmen klappen de coalities dus dat een aard heeft. En met nog een waterschap hier en wat gemeenteraden daar, moet ik concluderen dat ik sinds ik stemgerechtigd ben elk jaar wel een keertje naar de kliko mag met mijn stembiljet. Zo gaat het bijzondere er wel erg rap vanaf.
Hoe het eindigde
Op de dag dat het eerste kabinet-Rutte viel, had ik ook een klein bedrijfsongevalletje. In een vlaag van onhandigheid (geheel conform de Anne-norm; ik heb zulke vlagen wel vaker) deed ik iets minder handigs. Als een fysiotherapeut uit de Hubo-klasse kraakte ik mijn eigen ribben over een tafelrand. Wie hier nadere informatie over wenst kan mij telefonisch benaderen, maar de belangrijkste tip wil ik direct wel met u delen: doe het niet. Want oh dear, het deed dus pijn. Nu sloeg ik daar in eerste instantie weinig acht op, maar mijn ribben gingen steeds heviger protesteren. Zo belandde ik gistermiddag eerst bij een dokter en daarna bij een röntgenapparaat, want die dokter zei: "Dat zou best eens gebroken kunnen zijn." Het goede nieuws is dat ze het daar mooi mis had, want gebroken is er niks. Het slechte nieuws is de diagnose 'flink gekneusd'. Tsja. Nu moet ik rustig aan doen, en dat zint me niets. Ik ben niet zo van rustig aan.
Daarom spendeerde ik mijn laatste uren als 27-jarige volgens planning in de schouwburg, met gekneusde ribben en al. Ik genoot van de voorstelling ''t Heerst' van Acda & De Munnik. Na afloop signeerden de heren het CD-boekje voor me en ging ik tevreden naar huis. Daar begon mijn verjaardag terwijl ik nog even een afwasje wegwerkte. Nieuw jaar, nieuwe kansen
Ik kan nu heel hoopvolle dingen gaan typen, over het uitbannen van vlagen van onhandigheid en het in staat zijn om als de nood aan de An [sic] is echt even pas op de plaats te maken. Ik vrees echter dat dat weinig zin heeft. Ik ben nu eenmaal een beetje onhandig op z'n tijd en de lauweren waarop een mens zou kunnen rusten zitten niet in mijn standaardpakket.
Ook dát is Anne, beste lezer.
En ook dát moet ik na 28 jaar maar eens gaan accepteren.
3 opmerkingen:
Het schijnt dat kneuzen pijnlijker is dan breken.. Met dat tweede heb ik geen ervaring, met het eerste wel, en ik ben het volledig met je eens; absoluut geen aanrader! Heb daar vrij lang last van gehad; vooral opstaan als je hebt gelegen is geen prettige bezigheid. Sterkte met je ribben dus! En natuurlijk, ondanks dat, een fijne dag toegewenst!
Hiep, hiep, hoera ! Hoe blaas je met gekneusde ribben 28 kaarsjes uit ...
Martine: toen iemand vanmiddag tegen me zei dat ik breken minder pijnlijk is, was mijn reactie: nou, misschien moet ik dat dan maar even doen ;-) (geen plannen overigens). Verder: dankjewel!
Reader: het goede antwoord op de vraagt is "niet". Of althans... ik heb het niet geprobeerd.
Een reactie posten