Dipjes en dalletjes

Afgelopen vrijdag waren vriendin M. en vriend R. hier. We speelden Triviant, want spelletjes doen: daar zijn wij van.

Rare vragen
De vragen in Triviant variëren nogal in de moeilijkheidsgraad. Vriendin M. kreeg de vraag voor haar kiezen hoeveel procent van de honden linkspotig is. In alle eerlijkheid: we wisten alledrie niet dat honden überhaupt een voorkeurspoot hebben. Het goede antwoord was 50%. Er was ook een vraag over een erotische DVD. Die vraag werd goed beantwoord en ik zeg lekker niet door wie. En toen stelde R. mij een vraag waarop het juiste antwoord 'dertigersdip' luidde. Het was confronterend, niet vanwege mijn leeftijd, maar vanwege het foute antwoord dat ik gaf. Ik gokte namelijk op de quarterlife crisis.

De ene dip na de andere
Wat daar zo confronterend aan was?
Wel, ik realiseerde me ineens dat je - als je al die quatsch over allerhande inzinkingen serieus neemt - in feite van de ene depressie via de andere crisis naar de volgende dip hobbelt in dit leven. De eerste twaalf jaar is er normaal gesproken niet veel aan de hand. Je bent kind en alleen de fase tussen de ene knikkertijd en de volgende kan een beetje lastig zijn. Althans, dat is mijn ervaring. Maar dan ben je twaalf en gaan je hormonen allerlei onduidelijke dingen doen in je lijf. je bent ineens chagrijnig terwjil je zelf niet weet waarom. Kortom: je bent puber. En dat is soms best een beetje ellendig.

Zo rond je achttiende is dat leed geleden, je kan nog een beetje postpuberale oprispingen hebben, maar dat is dat. Je hebt dan een jaar of wat rust, zodat je een plaatsje in de maatschappij kan veroveren en dan heb je dat te pakken en hatseflats: daar is de quarterlife crisis. Het is je niet helemaal duidelijk wie je nou eigenlijk bent, laat staan waar je naartoe wilt. En als je die koers dan bepaald hebt, wankel je zó de dertigersdip binnen. Met kwesties als: wil ik een carrière of kinderen, en wil ik die kinderen dan nu of op het laatste moment?! Dat regelt zich dan zo'n beetje, en al racend van kinderopvang naar kantoor neem je een verkeerde afslag en hop, je fietst zo je midlife crisis in.

Midlife
Mensen in deze fase worden mopperig, vinden dat ze te weinig bereikt hebben, krijgen last van demonen uit hun jeugd en worden bang, want als ze nog iets willen veranderen moet het wel nú, omdat - de naam van de crisis zegt het al - ze wel zo'n beetje op de helft van het leven zijn. Sommige mensen somberen zich door deze fase heen, anderen kopen een dure auto, krijgen een onwaarschijnlijke nieuwe relatie, en een enkeling schrijft er een liedje over.
Onderdeel van de midlife crisis bij vrouwen is de menopauze, weer zo'n onbegrijpelijk hormoongerelateerd proces, met opvliegers, hartkloppingen en incontinentie.

En dan...
De mannen rijden hun dure midlife auto in de poeier, vrouwen ruilen hun OB'tjes om voor Tena Lady en langzaam maar zeker komt er weer rust in de tent. Ze slijten hun dagen op kantoor, loodsen hun kinderen door de puberteit, krijgen vervolgens óók nog eens het lege nest syndroom voor de kiezen, worden grijs of kaal en rimpelig. Er komt een abonnement op Plus Magazine, gevolgd door een meute kleinkinderen die ze tot hun schrik best druk vinden, de 65+ pas doet zijn intrede in het huishouden, ze geven toe dat ze omroep Max eigenlijk heel leuk vinden en zo sukkelen ze langzaam in de richting van de nadagen. Met of zonder joie de vivre, met of zonder ziektes en zwaktes. En met een beetje pech worden ze dan ook nog dement.

Nou, leuk is dat
Ik werd er niet echt vrolijk van, kan ik u vertellen. Totdat ik de constatering een beetje had laten bezinken en de zaak van de positieve kant ging bekijken. De eerste moeilijke fase - de puberteit - heb ik aardig goed doorstaan. Over de quarterlife crisis kan ik wel meepraten, en hoe. Don't get me started. Maar afijn, ik durf ondertussen wel te zeggen dat ik de goede weg heb gevonden en als iemand mij nu vraagt hoe het gaat, is mijn antwoord inmiddels weer "Goed" - en dat meen ik. Bovendien, om er even een cliché tegenaan te gooien: 'What doesn't kill you makes you stronger'. Ook dat ondervind ik aan den lijve. Ik heb enorm aan mezelf getwijfeld, ik heb op de bodem van de put gezeten, maar ik heb er veel van geleerd. En zoals vriend R. en ik dikwijls zeggen: "Steekt 't in je zak en lult er niet meer over". Dus dat doe ik.

Hierop voortbordurend: met de geleerde levenslessen heb ik me gewapend tegen de dertigersdip en over de midlife maak ik me gewoon lekker nog niet druk, want dat is veel te ver van m'n bed. Wie dan leeft, wie dan zorgt.

Voorwaarts, immer voorwaarts
En zo schudde ik de gedachten over dipjes, dalletjes en depressies weer van me af. Het leven komt zoals het komt, ik kan niet in de toekomst kijken en uiteindelijk gaan zelfs de zwaarste stormen ook weer liggen. Dan kan je je daar verschrikkelijk druk over lopen maken, maar daar schiet niemand wat mee op. Vandaag schijnt de zon, dat telt.

En morgen is er weer een dag.
Zo triviaal is het.