Voer voor een blog

Nu opa en oma er allebei niet meer zijn, rest ons de taak hun huis op te ruimen. Ik had kunnen schrijven "de schone taak", maar dat is het helaas niet helemaal. Ik ondersteun dit graag met een veelgehoorde uitspraak van oma: "Maar m'n God!"

Geen beginnen aan
Het is maar goed dat ze het niet meemaakt. Mijn oma was de real life versie van Mien Dobbelsteen: altijd aan de poets. Ik wil hier ook direct benadrukken dat ik met dit blogje niet de intentie heb om mijn grootouders te bespotten of vuile was buiten te hangen, ik wil slechts mijn verbazing delen. Alhoewel: zelfs vuile was - in letterlijke zin - is inmdidels aangetroffen. Afgelopen zondag was ik in het huis en ik viel werkelijk van de ene verbazing in de andere. Het huis moet natuurlijk 'ontmanteld' worden, maar waar te beginnen?

Opa's kamertje
Ik begon zondag samen met m'n vader in opa's werkkamertje. We stortten ons op de boeken, angstig dat de boeken zich ook op ons zouden storten. Dat gebeurde niet, maar ik moest wel grinniken toen mijn vader zei: "Oh gelukkig, er staat nog een rij achter. Het ging al zo makkelijk." (stijlfiguur: ironie). Vervolgens haalden we alle boeken uit de kasten en troffen daarbij wonderlijke werken aan, zoals "Kamperen in Zuid-Frankrijk". Wat mijn opa en oma heus niet deden. Gedurende mijn hele leven zijn ze samen nog geen weekendje weg geweest en al zéker niet met een tent. Opa moest voor het zwemmen nog wel eens op reis, maar oma was uitermate honkvast. Afijn.

Ondergrondse bergplaats
Op een zeker moment besloot ik mijn aandacht te verleggen en ging ik aan de slag in de kelder. Wat ik daar aantrof valt werkelijk met geen pen te beschrijven - dus hopelijk biedt de laptop meer soelaas. Om u een impressie te geven:
Blikjes, en trommeltjes, en doosjes. Heel Veel.
Als ik deze opende waren er twee opties: ofwel ik trof direct een geopend pak van iets, ofwel zat er een ander blikje, trommeltje of doosje in. Het is echter een incompleet Droste-effect, want vroeg of laat trof ik sowieso etenswaar aan. Ik heb bij opa en oma nooit macaroni gegeten, maar zondag heb ik bij benadering vijf kilo pasta weggegooid. De houdbaarheidsdatum was soms al bijna twee decennia verstreken. Een ander terugkerend item: cakemix, afgewisseld met appeltaartmix. Maar oma bakte nóóit. Vroeger, toen m'n vader klein was deed ze dat wel, maar de afgelopen dertig jaar zéker niet meer. Terwijl we toch best een middelgrote banketbakkerij hadden kunnen starten met de hoeveelheid mix die ik aantrof. Als die mix tenminste langer houdbaar was geweest dan tot 2001.
Mijn trofee van de dag was een pakje thee dat goed was tot juni 1984. Die thee was dus al over de datum toen ik twee maanden jong was.

Don't mention the war
We kunnen stellen dat opa en oma zich het Albert Heijn adagium: "Hamsteren!" geen twee keer lieten zeggen. En ach, misschien is het best uit te leggen waaróm dat zo was. Ik denk: angst. Angst dat er 'iets' zou gebeuren. Dat de bom valt, of dat op een kwaaie dag weer een of andere malloot met een klappertjespistool op de Grebbeberg zou klauteren. Zoiets. Ik kan het natuurlijk niet meer checken, maar ik denk dat de overweging is geweest: "Als er zoiets gebeurt, dan zitten we in elk geval gebakken. Dan kunnen we ons een tijdje redden." Een tweede motief was wellicht het Zeeuwse "Ons bin zunig"; als iets in de aanbieding is koop je het, ook als je het op dat moment niet nodig hebt. Maar goed. Dat resulteert dus in een voedselvoorraad waar ze bij de Albert Heijn XL nog een puntje aan kunnen zuigen.

Ter verzachting
We ruimen op. Het is in feite het laatste wat we kunnen doen. Opa en oma zijn er niet meer en dat is al erg genoeg. Wat we nu allemaal aantreffen, tsja. Het verbaast me. Maar uiteraard doet het niets af aan wie ze waren. Het geeft misschien eerder een nog completer beeld. Niet alleen van twee malle hamsters, maar ook van twee lieve mensen.

Want ik heb vorige week óók het poëziealbum van oma in mijn handen gehad.
En het allereerste paar schoentjes van mijn vader. Dat hadden ze bewaard, in de bijbehorende doos. En eigenljk maken zulke dingetjes een kelder vol overdatumse rotzooi alweer goed.

"Monster goedgekeurd, zending kan volgen" was de standaardopmerking van opa als hij iets lekkers had gegeten.
Misschien heeft oma dát gewoon iets te letterlijk genomen.