Buitensluiten

In het huis waar ik woon bevinden zich in totaal vier appartementen. Het contact tussen mij en de buren beperkt zich tot 'live and let live' en zo nu en dan een "hoi" als we elkaar tegenkomen in het trappenhuis. We hebben geen last van elkaar en als dat toch aan de hand dreigt te zijn - bijvoorbeeld als iemand een feestje op de planning heeft staan - wordt daarover een briefje opgehangen met een vooraankondiging. Het is een prima leefsituatie.
Komen en gaan
Ik ben de enige die al geruime tijd in dit pand vertoeft. In de afgelopen vier jaar heb ik flink wat buurtjes gehad. Het beste contact had ik met buurvrouw M., met wie ik een tussenmuur, een overloop en liters thee deelde. Dat was gezellig. Buurvrouw A. is recordhoudster als het gaat om kort op dit adres wonen; haar verhuisdozen waren denk ik nog niet eens helemaal uitgepakt toen ze besloot te gaan hokken met haar lief en de boel subiet weer inpakte. Haar appartement werd overgenomen door buurman J., die ik tot voor kort alleen in een flits zag op de dag dat hij naar hier verhuisde. Dit veranderde twee weken geleden, toen ik door een speling van het lot ineens een halve avond in zijn gezelschap vertoefde.

Grote wasjes, kleine wasjes
Door een regelwijziging van de huisbaas, mogen nieuwe bewoners geen eigen wasmachine meer in huis hebben. Mijn wasmasjien en ik woonden hier al toen deze regel van kracht werd en ik ontspring deze dans dus. Voor de anderen staat er nu op de eerste etage een wasmachine, recht tegenover de kamerdeur van buurman J. Hij hoeft in feite alleen zijn deur te openen en dan kan hij zijn vieze sokken zó in het apparaat gooien.

Nee, dan de buurman
Over die deuren moet ik ook nog even wat vertellen: die kun je vanaf de gang niet zonder sleutel openen, ook niet als ze van het slot zijn. Voor dit verhaal is het tamelijk essentieel dat te weten. Want wat er dus onlangs gebeurde: de buurman ging de was doen, gooide niet met sokken maar liep de twee pasjes over de overloop naar de wasmachine en trok daarbij in één vloeiende beweging de deur achter zich dicht. Om zich vervolgens te realiseren dat hij nu dus wel een probleem had. En zo kwam hij bij mij terecht. Met een licht wanhopige blik in de ogen vroeg hij: "Wat doe jij als je de deur hebt dichtgetrokken en je sleutel ligt nog binnen?" Daarop antwoordde ik dat ik geen idee had, want dat was me nog nooit overkomen. Maar de huisbaas bellen leek me een aardig advies.

Doortastend
"Oh ja, dan doe ik dat wel..." zei hij. Om vervolgens een beetje te blijven dralen. Ik vroeg hem of hij het nummer had. "Eh... jawel..." zei hij. En hij bleef nog een beetje dralen. "...maar je telefoon ligt zeker ook binnen?" raadde ik. "Ja", zei hij opgelucht. Ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat hij zichzelf een beetje een sukkel vond op dat moment. Wat hij ook was. Maar wel een aardige sukkel. Gelukkig was ik wel daadkrachtig, dus ik zocht het nummer van de huisbaas op in mijn telefoon, drukte op 'bellen' en duwde J. het toestel in handen. Maar de huisbaas nam niet op. Waarop ik hem achter mijn laptop zette zodat hij het telefoonnummer van zijn zusje kon opzoeken. Die nam wel op, maar kon niet helpen. Nogmaals de huisbaas bellen bood gelukkig soelaas: dit keer nam hij wel op en beloofde binnen het uur op ons adres te zijn.

Wat moet je met zo'n man?
Vervolgens wist ik even niet zo goed wat ik moest doen. J. wilde weggaan, maar ik vond het sneu dat hij dan een uur door het trappenhuis moest gaan drentelen. Op z'n sokken. Dus na een korte aarzeling zei ik: "Koffie dan maar?" Hij wilde dat wel en zodoende zaten we even later aan de koffie en hadden we ook nog eens een oprecht gezellig gesprek, zodat de tijd best snel ging. Toen kwam de huisbaas, die hem weer toegang tot zijn eigen huis verschafte en dat was dan dat.

De geboden opvang heeft niet geleid tot een betere band. Sterker nog: sinds het akkefietje heb ik J. niet meer gezien. Maar dat hindert niet.

We weten in elk geval dat we wat aan elkaar hebben.