Pluisje

Met haar witte haren op het kussen en haar vreemde, grauwe gelaatskleur, leek oma gisteren een beetje op een pluisje. Een pluisje als van een paardenbloem.

Paardenbloemen zijn sterk.
Pluisjes niet.
Oma ook niet meer.

Ze vond het fijn dat ik er was. Ik ook, maar ik vond het akelig om haar zo te zien. Helemaal niet meer de oma die ze was. Ze was altijd een bezige bij, nu niet meer bezig en ook niet meer echt 'bij'. Ze weet heel veel wèl, maar soms ineens ook de gekste dingen niet.
"Waar ben ik nou eigenlijk?" vroeg ze op een gegeven moment.
"In het ziekenhuis, oma..."
"Oh ja." (even stilte) "Welk ziekenhuis dan?"

Of:
"Van wie heb je die narcisjes gekregen?"
"Oh, dat weet ik niet meer hoor..."
Mijn moeder vertelde wie haar de narcisjes hadden gegeven en oma zei: "Ja, dat vind ik zulke aardige meiden! Zijn die hier geweest dan?"

Vandaag is oma van het ziekenhuis naar het hospice gegaan. Nee, niet naar huis. Zoals het er nu voor staat, nooit meer naar huis.

Oma leek een beetje op een pluisje. Het leven draalt om haar heen.
Misschien doet dát me nog wel het meeste verdriet.

Met op je voorhoofd nog één kus
Zul je misschien nog even blijven?
Om op een onbewaakt moment
Met de zeewind weg te drijven...
(Uit: 'Zeewind', Brigitte Kaandorp)