Ooit had ik een fraai kwartet grootouders. Een soort klavertje vier. Het eerste blaadje werd daar zeventien jaar geleden vrij bruut en in elk geval onverwacht afgerukt, het tweede blaadje ontviel ons iets meer dan anderhalf jaar geleden.
Oma & oma
Er bleven twee oma's over. Waar de ene oma zich kranig hield en positief bleef, had de andere oma best wat moeite met het alleen zijn. Dat was ook te begrijpen: na een huwelijk van ruim 57 jaar en eigenlijk nooit alleen te zijn geweest, is eenzaamheid een ongenode gast waar je niet goed raad mee weet. De andere Oma (met hoofdletter) had ook zo haar kwaaltjes en moeitetjes, maar zij is net wat meer het type dat naar 'the bright side of life' kijkt. Als ik haar belde en vroeg hoe het ging, was het antwoord altijd: "Gewoon. Maar gewoon is goed."
Minder gewoon
Beide oma's zijn inmiddels tachtigers en ouderdom komt met gebreken. Helaas geldt dat ook voor Oma & oma.
Zodoende kwamen er langzaam barstjes in het montere "gewoon" van Oma. Op een dag zei ze: "Gewoon. Maar wel minder gewoon dan anders..." Oei. De keer daarna was het ineens "niet zo heel goed" en de keer dáár weer na luidde het antwoord "krakkemikkig". Een paar dagen later lag ze in het ziekenhuis. Inmiddels is ze daar weer uit, loopt ze met de door haar zeer gehate en zo lang mogelijk op afstand gehouden rollator en krijgt ze haar maaltje van tafeltje dekje. En toch... ze blijft positief. Goed, die rot-rollator, daar heeft ze niet veel mee ("het is wel een handig serveerkarretje"), maar het eten van tafeltje dekje is best te pruimen. Of nou ja. "Het is niet zelf gekookt, maar het is wel goed hoor." En goddank: ze volhardt in haar voornemen om honderd te worden. Een nobel streven en ik juich dat toe.
Wel de haren, niet de streken
De andere oma pakt de dingen anders aan. In eerste instantie vertoonde ze daarbij gelijkenissen met een peuter; alles zelf willen doen, ook wanneer ze dat eigenlijk niet kon. Dit is haar duur komen te staan: in al haar eigenwijzigheid werd ze bevangen door het Minoes-syndroom, klauterde in een boom (maar echt), lazerde daar natuurlijk uit et voila: oma lag in het ziekenhuis met een gebroken knie. Tsja. Wat moet ik daar nou op zeggen. Na het ziekenhuis volgde het verzorgingshuis waar ze kon revalideren en daarna mocht ze weer naar huis.
Retour SEH
Thuis ging het alleen niet goed. Er was iets. Niemand kon er precies de vinger op leggen; oma was weliswaar oud, maar niet 'de oude'. In de afgelopen week voltrokken zich een paar incidenten - op de schaal van oerknal tot eeuwigheid beslist geen rampen - maar het gaf eens te meer aan dat het niet goed zat. En om een niet eens zo heel lang verhaal nog wat korter te maken: vandaag is oma weer opgenomen in het ziekenhuis. De artsen zijn bezig om er nu wel de vinger op te leggen wat dat 'iets' is, we weten wat eerste uitkomsten en het klinkt me niet best in de oren.
Oude mensen
Het halve klavertje vier is zo langzamerhand verworden tot een treurig stronkje. De blaadjes zitten er nog aan, maar langzaam verleppen ze. Ik vind dat erg. Natuurlijk: ze zijn oud. En natuurlijk: het hoort erbij, het is het leven en de ouderdom en om Oma dan nog maar eens te citeren: "Oud worden is niet moeilijk, maar oud zíjn wel..." Ja. Ik zie het gebeuren.
Dit blogje heeft de titel "van oude mensen".
Ik hoop zó dat het vervolg nog een tijdje op zich laat wachten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten