Jan

Laatst dacht ik: goed, 2011 was geen leuk jaar, maar er is tenmínste niemand doodgegaan.

Maar ja. Prijs de dag niet eer het avond is.

Afgelopen zondag is Jan overleden. Vandaag hebben we afscheid van hem genomen. Ik probeer woorden te vinden die hem omschrijven, maar ik kan ze niet zo goed vinden. Een leukerd ja, en een lieverd, een aimabel iemand, maar dat zegt niet genoeg. Een bijzondere man, daar was iedereen het vandaag in elk geval over eens.

Jan was een 'boekenvriend'. Meer bepaald: een kinderboekenvriend. Een niet kinderachtig deel van mijn collectie heb ik van hem gekregen. Mijn lievelingsboeken heeft hij me ooit aangeraden. Bovendien kreeg ik dankzij hem mijn eerste echte schrijfbaan, als columniste voor de PZC.

Omdat Jan een boekenmens was en geen bloemenmens, lag een aantal van zijn prachtige pop-up prentenboeken op zijn kist. Heel mooi. Helemaal Jan. Het klopte precies.

Dat hij er niet meer is, dat klopt niet. Dat is oneerlijk, pijnlijk en hard. Hij viel in de categorie mensen die honderd mogen worden. Helaas mocht dat niet zo zijn. Zijn vrouw en zoon hadden allebei de kracht om te spreken vanmiddag en wat vond ik dat knap, dapper en mooi. Ook zijn broer sprak en had het steeds over "onze Jan", zó lief en warm...

En zo ging ook 2011 niet voorbij zonder dat er iemand wegviel. Natuurlijk, de dood hoort bij het leven. Maar ik hoop dat ik in 2012 eens een jaartje zónder mag. Het sterftecijfer onder mensen waar ik om geef ligt me een beetje te hoog, de laatste jaren.

Ik zal Jan nooit vergeten. Gewoon, omdat Jan nu eenmaal iemand was die je niet kàn vergeten. Op sommige plekken hoort hij er gewoon te zijn. Dat dat niet meer het geval is, wordt best even wennen...